Πάντα αναρωτιόμουν ποιος εγκληματεί περισσότερο... Το παιδί που προκαλεί ζημιά για να επιβληθεί ή ο ενήλικας που οπλίζεται πισώπλατα για να δικαιωθεί; Η γιαγιά απ’ τας Σέρρας που θεωρεί ότι: «μάτι είναι θα περάσει!» ή ο επίορκος του Ιπποκράτη που νοθεύει την επιστήμη με γενναιόφρονες σταγόνες αισχροκέρδειας; Αλιεύοντας διλήμματα,έφτασα στον πιο καίριο στοχασμό: Ποιος,τελικά, προδίδει τη γλώσσα; Ο αγράμματος που αναπαράγει πέντε καλά μαθημένες φράσεις ή ο «εγγράμματος» που αυτάρεσκα κραδαίνει την αγραμματοσύνη του,πουλώντας την για επιστημοσύνη; Δυστυχώς για την ανθρωπότητα την πουλά,απλώς, και δεν την ξεπουλά...
Παραπονιούνται οι θεωρητικοί ότι το πνεύμα ατροφεί.Μία ανορεξία του πνεύματος που έγινε ανορεξία της ύπαρξης,όμως ξεκίνησε από υποσιτισμό του λόγου∙ του λόγου και του Λόγου! Ναι,απαντώ στους λογής φιλολόγους που θα σπεύσουν φιλήδονα να με προλάβουν, τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για τη γλώσσα και προσβλέπουν στη διεκπεραίωση. Τί κάνετε,εσείς, γι’ αυτό κύριοι; Δε θέλω να κουράσω τη μνήμη σας.Θυμάται,άλλωστε, πολλά: «12 το περιεχόμενο,10 η δομή,8 έκφραση».Και δεν τους χρησιμοποιείτε και ποτέ αφού «τα παιδιά σήμερα «τηλεκπαιδεύονται» με την τηλεόραση.Πώς να γράψουν 30 στην έκθεση;» Θα σας διηγηθώ εγώ τον κοπιώδη αγώνα σας για ανάδειξη των ελληνικών...
Ξυπνά το πρωί κάθε εχθρολόγος με την πεποίθηση ότι η γνώση κατακτήθηκε,επειδή αποστηθίσαμε πέντε αορίστους β’ και δέκα παθητικούς μέλλοντες.Αυταπατάται και προσέρχεται στον χώρο της εκπαίδευσης με πνεύμα «εξόχως αλτρουιστικό»,αφού είναι έτοιμος να ποτίσει με τους καταρράκτες του πνεύματός του, νόες αγύμναστους. Σωστές,όμως,δοσολογίες....υπολογισμένες με μολύβι και χαρτί.Μην ερωτευθεί κανένα παιδί τη γλώσσα και έχουμε άλλα...
Η σχολική τάξη δυσωδεί από την ταριχευμένη γνώση,εκείνη που ο εχθρολόγος αναπαράγει ασύστολα και εγκληματικά. Πριν επέλθει η σήψη του λόγου φροντίζει να επιπλήξει τους νέους, να τους υποτιμήσει,αφού χρειάζεται να αισθάνεται ανώτερος τους. Κραυγάζει,έτσι, ότι η γλώσσα ευνουχίζεται εξαιτίας τους, ότι δεν ξέρουν να εκφράζονται και αποστρέφονται τα βιβλία. Αναρωτιέμαι σε ποια βιβλία στρέφονται εκείνοι; Μάλλον σε αυτά που τους υπαγορεύουν να καταδικάζουν το ταλέντο σε έπαρση,την καλλιέπεια σε επιτήδευση και τον άνθρωπο σε μηχανή... Γιατί δεν επιζητούν μαθητές κατά βάθος.Ο μαθητής θητεύει στα γράμματα.Οι μηχανές θύουν στη μεγαλοσύνη του δασκάλου τους! Αλλά εκεί δε μιλάμε για δάσκαλο,αλλά για προγραμματιστή! Κάπου εδώ χάνουν το παιχνίδι!
Δεν εμπνέουν,προγραμματίζουν. Δε φωτίζουν,συσκοτίζουν. Κι αν δε φωτίζει ο δάσκαλος,πώς τολμά να λέγεται δάσκαλος; Αν εγκύπτοντας στα συγγράμματα κορυφαίων θεωρητικών,ριγηλώς και ριζηδόν,δεν εκστασιάζεται πώς τολμά να αξιώνει τη φιλία του λόγου; Μόνο ένας απεφθής, πάππου προς πάππου, εχθρολόγος θα εκβίαζε τον χαρακτηρισμό: «φιλόλογος». Μη μου προσάψετε ότι προσπαθώ να εντυπωσιάσω.Δε θέλω να πω ούτε ατόφιος,ούτε αγνός...γιατί εννοώ απεφθής και τη «γλώσσα μού έδωσαν ελληνική»! Να μου συγχωρεθεί...
Όλο και κάποιος φιλόλογος –είδος προς εξαφάνιση- θα στερέωσε στους ουτοπικά ευαίσθητους την αξία της γλώσσας. Κι όλο και κάποιος εχθρολόγος θα γκρέμισε στα ίδια άτομα τον ναό της. Είναι εγκληματικό κι όμως ρεαλιστικό!
Αρίφνητοι οι εχθρολόγοι διασπείρονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για να διαφημίσουν το πτυχίο τους σε λιλιπούτειες ψυχές που ψαχνουν τις λέξεις για να εκφράσουν τον κόσμο. Ο κόσμος που θέλουν να εκφράσουν είναι πιο πολύχρωμος από εκείνον των ενηλίκων...Όμως, ο λόγος εσκεμμένα τούς παρέχεται με φειδώ. Και ύστερα τους κατηγορούμε,επειδή δεν έψαξαν,δεν ξέρουν,δεν είδαν,δεν ρώτησαν,δεν μπόρεσαν. Η κρίση των θεωρητικών προοιωνίζεται αγιάτρευτη πληγή στην καρδιά του λόγου. Δεν πάσχουμε από αγράμματους νέους,αλλά από εγγράμματους εχθρολόγους!
Επιλογικά, εφήμεροι εμείς. Εφήμεροι μόνο εμείς.Δεν το αντέξαμε. Προσπαθούμε να απαγχονίσουμε τον λόγο στην κρεμάλα του Λόγου.Να μη μείνει τίποτα επ’ αόριστον.Δεν τα ‘χει καλά ο πρόσκαιρος με το επέκεινα.Εξάλλου,γιατί η γλώσσα και όχι εμείς; Ποιος είναι ο Θεός της που τής εξασφαλίζει ζωή χαρισάμενη; Όταν η ανθρωπότητα καταλάβει ότι ο λόγος εξ απαλών ονύχων θύει σε έναν και μοναδικό Θεό,τον άνθρωπο, θα εμπεδωθεί μέσα μας η λυτρωτική αξία της γλώσσας.Όταν από τα πανεπιστήμια μας θα ξεπροβοδίζονται εραστές του λόγου και όχι καταχραστές του, θα αλλάξουν πολλά! Όταν η κοινωνία πάψει να ανατροφοδοτείται από εχθρολόγους με το ψευδεπίγραφο προσωπείο φιλολόγων...
Μέχρι να φτάσουμε στο «όταν» θα προσευχηθώ στο «τώρα» στον ανθρώπινο Θεό.
Κύριε, προσδοκώ ανάσταση φιλολόγων και ζωή του μέλλοντος εν-Λογη...
Αμήν!
Χατζηιωαννίδη Φιλίππα, υποψήφια φοιτήτρια Ιατρικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου