Alfavita NewsroomΤο πρώτο βραβείο στον 11ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους κέρδισε η μαθητική ταινία «Dystopia_Corinth 2097», του 10ου Δημοτικού Σχολείου Κορίνθου.
Η ταινία μοιράστηκε το βραβείο για την καλύτερη αφίσα μαζί με άλλα τρία σχολεία.
Η ταινία δημιουργήθηκε από μαθητές και μαθήτριες του 10ου Δημοτικού Κορίνθου, υπό τον συντονισμό του εκπαιδευτικού, Σταύρου Παναγιώτου.
Η υπόθεση:
«Σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου η ανθρωπότητα αδυνατεί να επιβιώσει, μόνο κάποια παιδιά με ανοσία θα αντέξουν την έλλειψη οξυγόνου κι ενός θανάσιμου ιού, λόγοι για τους οποίους διαδραματίζονται ως τραγικοί αλλά κυρίως ρεαλιστικοί οι χαρακτήρες της ταινίας, μέσα από τα γεγονότα και τις εξελίξεις, ως απότοκο των συνεπειών των πολέμων στους οποίους η ανθρωπότητα έχει εμπλακεί.
Τα «Ανώτερα Όντα», όπου θα μεταφέρουν τους επιζώντες σε ένα διαφορετικό ηλιακό σύστημα ώστε να αναπαραχθεί μελλοντικά το είδος, κάτι που συμβαίνει και σε άλλες περιοχές του συγκεκριμένου περιβάλλοντος, ως ‘‘από μηχανής θεοί’’, διχάζουν την ίδια την ουσία του εγχειρήματος.
Για ποιο λόγο να πραγματοποιηθεί μια ανάλογη διαδικασία; Αξίζει στον άνθρωπο μια ακόμη ευκαιρία; Θα καταφέρουν τα παιδιά να φτάσουν στο σημείο επιβίβασης; Τα Ανώτερα Όντα θα τηρήσουν τις προθεσμίες;»
Δείτε την ταινία:
«Μου φάνηκε ενδιαφέρον και αποφάσισα να το πάω στα παιδιά. Δεν αναγκάστηκε κανείς να συμμετάσχει. Ολοι ερωτήθηκαν και μόνο όσοι επιθυμούσαν να συμμετάσχουν συμμετείχαν τελικά» εξηγεί στην «Εφ.Συν.» ο συντονιστής εκπαιδευτικός της εννιαμελούς ομάδας μαθητών της ΣΤ2 του 10ου Δ.Σ. Κορίνθου.
Στην ερώτηση γιατί επιλέχθηκε η δυστοπία ως θεματολογία, μας είπε ότι τα παιδιά «είδαν» στη δυστοπία κάτι από αυτό που ζουν και ζούμε όλοι μας την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού. «Η αφήγηση για το μέλλον της ανθρωπότητας δεν θα μπορούσε να είναι ευοίωνη. Οι συναντήσεις μας για τη θεματική επιλογή, την ιστορία, το σενάριο, το ύφος βασίστηκαν στην κοινή επιθυμία να ειπωθεί το μέσα μας χωρίς το άγχος μιας “αξιολόγησης”, όχι ως κάτι πλασματικό, ως ακόμη μια παράθεση της οπτικής του μέλλοντος, αλλά εκ παραλλήλου, σαν μια αποτίμηση του παρόντος που ισοδυναμεί με αντανάκλαση για τα μελλούμενα. Σχολεία κλειστά-ανοιχτά, καλύτερα κλειστά; Ονειρα σφραγισμένα, σικέ όνειρα; Ελλειψη οξυγόνου, εκτόνωση; Η αδηφάγα κοινωνία θα συντριβεί; Μάσκες, φόβος, παρακμή, ελπίδα. Παιδιά που χρειάζεται να γίνουν άποικοι, καθήλωση του νου, αγνότητα προ-εφήβων και υπόσχεση. Θα υπάρξει μέλλον ή διανύουμε ομόκεντρους κύκλους στο χάος; Θέλησα μέσα από την ταινία να δώσουμε ένα πολιτικό μήνυμα: ότι δηλαδή γι’ αυτό που συμβαίνει τώρα αλλά και για ό,τι συμβεί στο μέλλον υπεύθυνοι είμαστε εμείς» μας λέει ο Στ. Παναγιώτου.
Η ταινία, διάρκειας 17 λεπτών παρά ένα δευτερόλεπτο, είναι γεμάτη ιστορικές αναφορές. Ενδεικτικό είναι ότι στη σκηνή της σύσκεψης της «Συνομοσπονδίας» των επιζώντων γίνεται αναφορά σε εμβληματικές στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας: στη σφαγή εκατοντάδων αμάχων στο χωριό Μάι Λάι από Αμερικανούς στρατιώτες στον πόλεμο του Βιετνάμ, στον Μελίτωνα Β. Καντάρια, τον Γεωργιανό λοχία του Κόκκινου Στρατού στον οποίο πιστώθηκε η ανύψωση της σημαίας της ΕΣΣΔ στο κτίριο του Ράιχσταγκ στις 30 Απριλίου 1945, στη σφαγή της φυλής των Ινδιάνων Σιου από το 7ο Σύνταγμα ιππικού των Ηνωμένων Πολιτειών τον Δεκέμβρη του 1890, κοντά στο ρυάκι Wounded Knee (Πληγωμένο Γόνατο) στο στρατόπεδο Pine Ridge στην αμερικανική Πολιτεία της Νότιας Ντακότα, όπως και στον Ιβάν Καλιάγεφ, ποιητή και μέλος της ένοπλης ομάδας «Οργάνωση Μάχης» που δολοφόνησε τον αρχιδούκα Σεργκέι Αλεξαντρόβιτς.
«Τους μίλησα για γεγονότα και πρόσωπα αλλά και για χαρακτηριστικές ταινίες του είδους όπως το Blade Runner και το Mad Max. Τους έδωσα τη διάσταση εκείνων που επαναστατούν» λέει ο συντονιστής.
Τα παιδιά της Εκτης, οι δίδυμες Δήμητρα και Κατερίνα, η Ανθή, ο Τόμας, η Εμμέλεια, ο Θωμάς, η Σαββίνα, ο Μάικ και η Πέγκυ απέδειξαν ότι η ηλικία, η γλώσσα και η «δημοφιλία» δεν παίζουν ρόλο στην καλλιτεχνική αφήγηση καθώς η τέχνη χωράει και μεταστρέφει τους πάντες.
«Τα παιδιά ωρίμασαν, έγιναν πιο υπεύθυνα, ανέβηκε η αυτοεκτίμησή τους από αυτή την εμπειρία. Ελπίζω, πέρα από μια ανάμνηση ζωής, να καταφέρουν να συγκλίνουν προς τις τέχνες. Πιστεύω ότι η αισθητική και τα στοιχεία μέσα από το σενάριο-πλοκή όπως και οι τοποθεσίες που αναδείχθηκαν από τα γυρίσματα αντάμειψαν τα όνειρα που καλλιέργησαν στις αρχικές μας συναντήσεις και στις εξωτερικές λήψεις, οι οποίες προβάλλουν και αθέατες πλευρές της ευρύτερης περιοχής της Κορίνθου» λέει ο Στ. Παναγιώτου, ο οποίος επισημαίνει ότι για τα γυρίσματα που έγιναν εν μέσω λοκντάουν δόθηκε ειδική άδεια από τις τοπικές αρχές και ευχαριστεί όσους αφιλοκερδώς βοήθησαν να ολοκληρωθεί η προσπάθεια.
«Το σενάριο το χτίσαμε όλοι μαζί. Βεβαίως, σαν άτομο έχω ορισμένα ενδιαφέροντα, ελευθεριακά, και ήθελα μέσα από την ταινία να βγει ένα μήνυμα. Να φανεί η αγωνία του ανθρώπου για το παρόν και το μέλλον, η άρνηση για τα λάθη του παρελθόντος και ο αγώνας που πρέπει να δοθεί. Ετσι και τα παιδιά-πρωταγωνιστές, αν και έχασαν τους συντρόφους τους, πρόλαβαν οριακά, παραμένοντας συνεπείς στο “ιστορικό” ραντεβού τους» καταλήγει ο Σταύρος Παναγιώτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου