Νίκος ΤσούλιαςΗ σκληρή δοκιμασία των σχολείων από την πανδημία έχει επιφέρει πολλαπλά πλήγματα στην εκπαίδευση, στη μάθηση, στη διαπαιδαγώγηση των μαθητών. Και αν μπορούμε να μιλήσουμε για την κάλυψη ενός μέρους του μαθησιακού κενού τους, με συγκροτημένα προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας, πώς μπορούμε να αναφερθούμε σε αναπλήρωση του χαμένου πολιτιστικού προγράμματος του σχολείου; Εδώ η απώλεια μοιάζει να είναι οριστική…
Έχοντας επικεντρώσει την προσοχή μας στο γνωσιακό μέρος της θεσμικής εκπαίδευσης, αφού θεωρούμε ως τον τελικό και μοναδικό στόχο της την εισαγωγή των μαθητών στο πανεπιστήμιο, παραλείπουμε τη βασική αποστολή του σχολείου που είναι η διαμόρφωση ενός ενεργού πολίτη, η καλλιέργεια της προσωπικότητας, η προαγωγή των ουμανιστικών αξιών.
Το σχολείο κρίνεται τελικά – και αφού περάσει η πρόσκαιρη υπόθεση των Πανελλαδικών Εξετάσεων – στη συνείδηση των πολιτών, όταν θα έχει δώσει την ευκαιρία και τη δυνατότητα σε όλους τους μαθητές να ανακαλύψουν, να καλλιεργήσουν και να εκφράσουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στοιχεία της ζωής των, τα καλύτερα προσόντα τους, τις πιο δημιουργικές δεξιότητές των.
Και αυτό δεν μπορεί να αφορά μόνο τον ορίζοντα της επιστήμης αλλά και της τέχνης και του πολιτισμού.
Πολύ σωστά ο Θ. Γραμματάς, στο άρθρο του “Η δια της τέχνης παίδευσις: Τέχνη και Πολιτισμός στο σχολείο”, επισημαίνει ότι οι τρεις διαφορετικές πλευρές της προσωπικότητας του μαθητή, θεωρούνται ισότιμες και αναπτύσσονται εξίσου:
-Η γνωσιακή (αντίληψη, νοητική διεργασία, επικοινωνία)
-Η αισθητηριακή (αίσθηση, κίνηση, επαφή με το περιβάλλον)
-Η πρακτική (δημιουργία, έκφραση, πράξη, δράση)
Και είναι το σύνολο των πολιτιστικών δραστηριοτήτων στα σχολεία πλούτος – μορφωτικός και παιδαγωγικός, που απελευθερώνει τη δημιουργικότητα των μαθητών. Το γεγονός ότι παλιότερα είχαμε τη διοργάνωση Πανελλήνιων Μαθητικών Καλλιτεχνικών Αγώνων ήταν μια μεγάλη κατάκτηση των σχολείων. Κορύφωναν όλη την προσπάθεια που γινόταν σε χιλιάδες σχολεία σε όλη τη χώρα. Ήταν ένα ταξίδι στον χρόνο, στην τέχνη, στον πολιτισμό.
Και είναι ακριβώς εκείνο το ταξίδι που οι μαθητές συναντούν το όνειρό τους…
Η αυθεντική και άρτια έκφραση του εαυτού τους και η μίξη φαντασίας και επιμελούς καλλιέργειας σώματος και πνεύματος δημιουργούν μια έκρηξη δημιουργίας, στην οποία η έννοια της παιδείας βρίσκει το πεδίο της ολοκλήρωσής της.
Τι πιο όμορφο για τους εκπαιδευτικούς να καμαρώνουν για τον έρωτα των μαθητών τους προς την τέχνη και προς την πνευματική αναζήτηση; Αυτοί οι εκπαιδευτικοί, που δεν αρκούνται μόνο στα τυπικά τους καθήκοντα, αλλά που έχουν ανησυχίες για να διαπαιδαγωγήσουν ολοκληρωμένα τους νέους, που δίνουν κομμάτια από το «είναι» τους για να ανθοφορήσει το παιδικό όνειρο και η εφηβική φιλοδοξία, είναι που δίνουν φτερά στην έννοια της αγωγής και της παιδείας.
Και πρέπει η ελληνική κοινωνία να πάρει ενεργό ρόλο στην πολιτιστική δραστηριότητα του σχολείου, να εγκαταλείψει τις παρακμιακές αντιλήψεις της τηλεοπτικής αποχαύνωσης και της εικονικής πραγματικότητας. Γιατί αυτό το σχολικό μορφωτικό ρεύμα μπορεί να βοηθήσει, έστω κατ΄ ελάχιστο, στη συνολική προσπάθεια της χώρας για την πολιτιστική της ανάπτυξη.
Οι τόποι της αγωγής δεν μπορεί παρά να είναι τόποι καλλιέργειας της αμφισβήτησης, της δημιουργικότητας και της πνευματικότητας. Να είναι πεδία όπου η γνώση θα συναντά τη σοφία, όπου οι μαθητές μας θα διαμορφώνουν άποψη για την ίδια τη ζωή. Γιατί, τελικά, αυτός ο σκοπός είναι αγκυροβολημένος στον λόγο ύπαρξης του σχολείου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου