Γράμμα στο «φαλακρό μαθητή» 3 /5/2014
Καλέ μου, φαλακρέ μαθητή, «Θανάση Χατζηαθανασόπουλε»,
· σε θυμάμαι, τότε που πρωταγωνιστούσες ως δημόσιος υπάλληλος που για να κριθείς άξιος για μισθολογική προαγωγή, επέστρεψες στα μαθητικά θρανία, για το απολυτήριο του γυμνασίου που έλειπε από το φάκελό σου…. γιατί δεν ολοκλήρωσες τη φοίτηση λόγω γερμανικής κατοχής.
· θυμάμαι το συμπρωταγωνιστή σου καθηγητή «Βεζούβιο», που κάποιοι άλλοι έγιναν από «διευθυντές» μέχρι «υπουργοί» και τίποτα δεν στάθηκε εμπόδιο στην εξέλιξή τους, απλά και μόνο γιατί έλεγαν «ναι» στην κυρίαρχη κάθε φορά εξουσία και υλοποιούσαν τις προσταγές της, ενώ αυτός κόντεψε να τρελαθεί διδάσκοντας ως τα γεράματα.
Σε νοσταλγώ αυτές τις μέρες γιατί μου λείπεις, αφάνταστα, στην καθημερινή μιζέρια που αντικρίζω. Ξέρεις, ελάχιστα διαφέρει το σενάριο που πρωταγωνίστησες από την πραγματικότητα που ζούμε.
Σήμερα, δεν έχουμε μισθολογική προαγωγή, παρά μόνο, θα κλείσουν κάποιες «κακές» υπηρεσίες/σχολεία (1676 τον αριθμό) και θα συμ-μορφώσουμε τους «ελλιπείς» υπαλλήλους/καθηγητές.
Παρότι δεν υπάρχει συναίνεση από τη σχολική κοινότητα για τη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού, παρότι δεν υπάρχει συνεκτική αλληλεπίδραση που να εδραιώνει την προσταγή από μέρους του διευθυντή και την εθελοντική εκτέλεση της, κάποιοι επιλέγουν να προωθούν το δρόμο της αντιπαράθεσης. Από μόνο του το ναι ή το όχι στην αξιολόγηση δε λέει τίποτα, αφού:
· το ναι σε μια «άλλου τύπου αξιολόγηση», από μόνο του δεν αρκεί για να μην υπάρξουν διαστρεβλώσεις,
· αλλά και το όχι σε μια οποιαδήποτε αξιολόγηση μπορεί να οδηγήσει σε οπισθοδρομήσεις, ίσως όμως και να προκαλέσει μεταρρυθμίσεις.
Η κοινωνία μας φυσικά δεν στερείται συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων. Όμως, η κυριαρχία της μίας και μόνης σωστής άποψης δια του «εντέλλεστε» στο χώρο του σχολείου, είναι η έσχατη εκδήλωση της ψύχωσης για εξουσία και έλεγχο. Υποκρύπτει τόσο μεγαλομανία, όσο και σχιζοφρένεια. Το χειρότερο από όλα είναι ότι καταστρέφει τη συλλογική ενότητα και διασαλεύει το κλίμα του σχολείου.
Η κυρίαρχη εξουσία (όπως εκπορεύεται) αποφασίζει και ορίζει τι είναι «σωστό, καλό, ατομικό δικαίωμα, γνώμη, άποψη» και τι όχι. Δεν μας επιτρέπει να αποφασίσουμε γι αυτό μόνοι μας μέσω των συλλογικών οργάνων, δεν μας επιτρέπει να εκφράσουμε άλλη άποψη. Αυτό νοείται σήμερα ως άσκηση εκπαιδευτικής πολιτικής, βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης, για να φτάνει σε μας ως καταπίεση.
Πρέπει –σκέφτομαι Θανάση- να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Το σχολείο είναι ένα δίκτυο, στο οποίο δεν έχουν θέση οι «σχέσεις κυριαρχίας» μεταξύ των μελών του. Αποτελείται τόσο από ανθρώπους όσο και από αντικείμενα. Η αλληλοσύνδεση όλων αυτών που το αποτελούν, αθροίζεται στους ανθρώπους, για να αποτελέσει αυτό που λέμε παιδεία.
Υπάρχουν πιστεύω ακόμα, «καλοί άνθρωποι» Θανάση, γι αυτό επιβάλλεται:
· να ακολουθήσουμε το δρόμο της συνεργασίας, σε κάθε επίπεδο, η οποία δεν ορίζεται και ούτε θεωρεί απαραίτητη την κυριαρχία κάποιου συνεργαζόμενου μέλους από ένα άλλο,
· να επιλέξουμε τη συμμετοχή μόνο με τη θέλησή μας, σε βάρος της κυρίαρχης διαταγής και (ας μου επιτραπεί) σε «βάρος» ενός απρόσωπου, αυτοματοποιημένου συστήματος.
Ταυτόχρονα, ως άνθρωποι, αλλά και ως σχολεία, μπορεί να ανήκουμε σε πολλές επικαλυπτόμενες ομάδες, δε μεταβιβάσαμε όμως ακόμα σε καμιά ομάδα την εξουσία, να απαιτεί από εμάς, οτιδήποτε, που να εναντιώνεται στη θέλησή μας. Φυσικά, πάντα τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα, πριν γίνουν καλύτερα. Όμως θα αλλάξουν μόνο αν εμείς επιδιώξουμε μια νέα αντίληψη συμμετοχής/συνεργασίας και όχι κυριαρχίας.
Αν, όπως κι εσύ, αποφασίσουμε
«… στη γαλέρα της ζωής» μας να τραβήξουμε άγριο κουπί!!!
Με σεβασμό, στη μνήμη των Θανάση Βέγγου(1926 - 2011), Ντίνου Κατσουρίδη (1927 - 2011)
Σίσσυ Μπατσιάκα
ΥΓ: για να θυμηθείτε και εσείς την ταινία ακολουθήστε το σύνδεσμο
alfavita
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου