Ανάμεσα σε τόσα ασήμαντα κι άλλα σημαντικά που κυκλοφορούν στην αχανή αγορά του διαδικτύου το μάτι μου αιχμαλώτισε ένα μικρό βίντεο το οποίο παρουσιάζει μια ομάδα μικρών παιδιών να εργάζεται πυρετωδώς στην παρασκευή των self και rapid tests ή για τους υπερασπιστές της κινδυνεύουσας ελληνικής γλώσσας της αυτοδιαγνωστικής ή ταχείας εξέτασης για τον επάρατο ιό covid 19, που στοιχειώνει εδώ κι ενάμιση χρόνο την μάλλον παράλογη ύπαρξή μας.
Πλάι στους πικρούς συνειρμούς, που εύλογα δημιουργεί η εικόνα, αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός πως η σκληρά εργαζόμενη ομήγυρη των μικρών παιδιών αφορά την πολύπαθη χώρα της Ινδίας. Αυτή που συμβαίνει να πληρώνει βαρύτατο φόρο θανάτου εξαιτίας της πανδημίας, ενώ η εφιαλτική πραγματικότητα των καιόμενων σορών στις όχθες των ποταμών έχει κάνει κατάληψη στον εγκέφαλο όσων ακόμα δεν εννοούν να συνομολογήσουν πως - πώς να το κάνουμε άλλωστε; - μέσες άκρες έτσι προχωρούσε πάντα κι έτσι συνεχίζει και τώρα να προχωρεί η ζωή. Η πασίγνωστη καραμέλα του δόγματος « ο σώζων εαυτόν σωθήτω » και « γαία πυρί μειχθήτω».
Συμβαίνει κατά κόρον κάποιες εικόνες να παραμένουν απρόσληπτες και να απωθούνται πεισματικά, γιατί η μοιρολατρική αποδοχή τους θα σήμαινε αυτόματα και ανοχή, συνενοχή, νομιμοποίηση μιας διαχρονικής βαρβαρότητας και κακουργίας. Ο μικρός Αστυάναξ που γκρεμίζεται από τα τείχη της Τροίας από τους τροπαιοφόρους πορθητές. Οι μαθητές ενός διδακτηρίου στη Βοιωτική Μυκαλησσό που γνωρίζουν ένα φρικώδη θάνατο από τους αφηνιασμένους μισθοφόρους Θράκες. Ο διαμελισμός της Υπατίας από τον μαινόμενο όχλο των πιστών σε μια θρησκεία που εμπνέεται από το κήρυγμα της αγάπης του Χριστού. Το μικρό ιθαγενές ινδιανάκι που σφάζεται από τους Ευρωπαίους χριστιανούς κονκισταδόρες με τις ευλογίες της καθολικής εκκλησίας, την οποία ελάμπρυναν τα συγχωροχάρτια, η Ιερά εξέταση και ο Index librorum prohibitorum(1). Η ατέλειωτη πομπή με τα μικρά θύματα του παιδομαζώματος, για την διαιώνιση της αρπαγής και της τυραννίας μέσα από την δοκιμασμένη πρακτική του γενιτσαρισμού. Οι καραβιές των άτυχων νέγρων που αλιεύονται σαν ψάρια μέσ’ στα δίχτυα και ξαποστέλλονται στη νέα ήπειρο, ώστε αυτή να καρποφορήσει πλούτο, δύναμη και πολιτισμική δεσποτεία με τον ιδρώτα και το αίμα τους. Τα θύματα μιας ατέλειωτης αποικιοκρατίας στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική από τις δυνάμεις της δημοκρατίας, της προόδου και των αξιών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και του ευρωπαϊκού – τι καγχασμός και θανατηφόρα ειρωνεία ! – κεκτημένου. Τα μικρά παιδιά που χρησιμοποιήθηκαν ως αναλώσιμο υλικό στις στοές των ανθρακωρυχείων κι εξεμέτρησαν άδοξα το ζην τους, πριν ηβήσουν. Τα άλλα άτυχα παιδιά που οι ίδιοι οι γεννήτορές τους στις φτωχές χώρες τα προορίζουν - ποιοι άραγε εξυπηρετούνται και επωφελούνται από την ενδημική αναπαραγωγή της φτώχειας σ΄ αυτές τις κοινωνίες; - να ικανοποιήσουν κάθε διαστροφή των ισχυρών και των πλουσίων της οικουμένης. Τα κοριτσόπουλα που απάγονται και βιάζονται από τους στρατιώτες του Αλλάχ, για να δοξάζεται στους αιώνες το όνομά του.
Ποια παραμύθια και ποιες παραβολές αλήθεια θα μπορούσαν να μετριάσουν τη φρίκη που ζει απαρασαλεύτως το ανθρώπινο γένος στη διαδρομή των αιώνων και την επωμίζεται ως κλήρο και μοίρα (2); Στην ατέλειωτη τοιχογραφία της ανθρώπινης αθλιότητας οι σταυρωμένοι επαναστατημένοι δούλοι της Αππίας οδού, οι τρόφιμοι των ποικιλώνυμων στρατοπέδων συγκέντρωσης και των φούρνων υψηλής τεχνολογίας, οι στρατιές των εκτοπισμένων, των βασανισμένων, των φυλακισμένων, οι άμοιροι οδοιπόροι των ταγμάτων εργασίας που κινούνται διαρκώς προς κάποιο πουθενά, η βαναυσότητα και η διηνεκής σωματική και ψυχική κακοποίηση του γυναικείου φύλου στους αιώνες, παρίες και πληβείοι και σκλάβοι, σφαγάρια και ζωντανά που οικοδόμησαν αυτοκρατορίες, δυναστείες και δημοκρατίες είναι ο κοινός τόπος, πάνω στον οποίο χτίζονται οι σημερινές εικόνες ντροπής. Και τα δύσμοιρα παιδάκια της Ινδίας ετοιμάζουν τα σύνεργα, με τα οποία οι προνομιούχοι του πλανήτη θα εξασφαλίσουν έγκαιρα την απαραίτητη βοήθεια. Αυτήν ακριβώς που θα στερηθούν μέσα στον πάγιο κοινωνικόν αποκλεισμό τους τα ίδια και οι κατώτερες κάστες ανθρώπων, που δεν είναι καθόλου Ινδική ιδιαιτερότητα, αλλά διαχρονικό παγκόσμιο καθεστώς.
Στον μαγικό και παραμυθένιο κόσμο μας μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ποιος και γιατί πληρώνει τις παμπάλαιες αμαρτίες. Και σ’ αυτόν τον ίδιο κόσμο οι πανίσχυροι ιθύνοντες και τα θλιβερά τους όργανα μπορούν να επιχαίρουν με τα αξιοζήλευτα κατορθώματά τους. Αρκεί να εξετάσουμε τι ποσοστό των εμβολίων, του απαραίτητου υγειονομικού εξοπλισμού και των φαρμάκων αναλογεί στους φτωχοδιαβόλους της οικουμένης και τι είδους μέριμνα επέδειξαν οι μεγαλοσχήμονες ηγέτες μας στη θωράκιση του πανανθρώπινου δυναμικού από την επέλαση της πανδημίας. Κι αφού « όπου φτωχός κι η μοίρα του », όλες οι κραυγαλέες, φαρισαϊκές και ξετσίπωτες δηλώσεις για αλληλεγγύη, για ανθρωπιστική βοήθεια, εθελοντική προσφορά, αγωνία για τις χώρες και τους ανθρώπους ενός κατώτερου θεού, που θα αλεστούν, όπως συμβαίνει ανέκαθεν, στις μυλόπετρες και της τρέχουσας δοκιμασίας αποτελούν την αποθέωση του συνολικού κιτς που επιστέφει όλα μας τα γελοία διαβήματα.
Και κανένας θάνατος δυνατού και πλουσίου και διασήμου δεν πρόκειται να εξισορροπήσει τον αδυσώπητο κλήρο των απόκληρων, των οποίων η καθημερινότητα είναι μία επίμοχθη μελέτη θανάτου. Άλλωστε, «για νάναι δίκαιος ο θάνατος, θά 'πρεπε νά 'ναι δίκαιη η ζωή » (3). Στον μακάριο κόσμο της απύθμενης ναρκισσιστικής μας ευδαιμονίας μπορούμε να φτιαχνόμαστε με ιδεοληψίες βολικές και κυρίως αθωωτικές της υποτιθέμενης δημοκρατικής μας ευαισθησίας και της προστασίας των πανανθρώπινων (;) δικαιωμάτων, των αρχών και των αξιών μας που συνθέτουν το συγκριτικό μας πλεονέκτημα: το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Που χτίστηκε λιθαράκι λιθαράκι με το αίμα, τον ιδρώτα και τον τόσο θάνατο των γνωστών απόπαιδων.
« Τα πιο ωραία παραμύθια
απ’ όσα μούχεις διηγηθεί
αχ είναι εκείνα που μιλούνε
για τα παιδιά πούχουν χαθεί…
Στις λυπημένες πολιτείες
πέφτει μια κίτρινη βροχή
στο σώμα μου έχω ανατριχίλες
και τόνα δόντι μου πονεί…» (4)
Για τα παιδιά της Γάζας, αλλά και τα Εβραιόπουλα, για τα Ελληνόπουλα και τα Τουρκόπουλα, για τα νεγράκια, τα κοκκινομούρικα, τα κιτρινομούρικα, αλλά και τα λευκά, τα έτσι και τα αλλιώς και τα αλλιώτικα, που πήγαν και πάνε αδιάβαστα στους επάλληλους αιώνες της φρίκης, της ασχημίας και της απόλυτης ήττας και ξεφτίλας μας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Πίνακας απαγορευμένων βιβλίων.
Γιώργος Σεφέρης: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει.
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο,
μνησιπήμων πόνος.
3. Ναζίμ Χικμέτ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ
4.Διονύσης Σαββόπουλος: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου