Γεγονότα που μου τράβηξαν έντονα την προσοχή και δεν θα μπορούσα να μην αναπτύξω μέσω του πληκτρολογίου μου. Ας ξεκινήσω λίγο πιο ανάλαφρα, με μαθήματα ιστορίας και γεωγραφίας.
Ούτε ήξερα που βρίσκονται τα Καμένα Βούρλα, ούτε την ιστορία τους ήξερα, ούτε με ένοιαζε κιόλας. Όχι ότι είμαι αγεωγράφητος αλλά με τέτοιο όνομα δεν πας πουθενά που λένε και στο χωριό μου. Τέλος πάντων, πριν σχολιάσω το οτιδήποτε, αποφάσισα να ψάξω και να ενημερωθώ.
Εξεπλάγην! Τα Καμένα Βούρλα ήταν χωριό στη Μικρά Ασία, που κατοικούνταν από Έλληνες. Μάλιστα, έχει περάσει στην ιστορία ως ένα από τα πιο αντιστασιακά χωριά, το οποίο, όμως, σφαγιάστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου σε μια τουρκική επιδρομή. Όσοι γλίτωσαν, λίγοι στον αριθμό, πήραν τον δρόμο για την Ελλάδα, στα χώματα της οποίας βρήκαν τη νέα τους πατρίδα. Έτσι, οικοδομήθηκαν τα ελληνικά Καμένα Βούρλα. Από Έλληνες πρόσφυγες, κυνηγημένους, κατατρεγμένους. Πείτε τους όπως θέλετε, η ουσία μένει ίδια.Πάμε τώρα στα σοβαρά. Σε αυτό το χωριό, μεταφέρθηκαν πριν λίγες μέρες 39 ασυνόδευτα, ανήλικα προσφυγόπουλα. Παιδιά κάτω των 18 ετών. Άλλα ορφανά, άλλα αποκομμένα από τις οικογένειες τους. Η μεταφορά αυτή προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην τοπική κοινωνία. Τόσο οι απλοί πολίτες, όσο και η δημοτική αρχή ξεσηκώθηκαν κατά του Υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου κ. Μηταράκη και των παιδιών.
Μάλιστα, οι οργισμένοι πολίτες, πολλοί εκ των οποίων ήταν γονείς μαζί με τα παιδιά τους, έφτασαν στο σημείο να σχηματίσουν μπλόκα πάνω στον κεντρικό δρόμο, εμποδίζοντας την μεταφορά φαγητού και κλινοσκεπασμάτων στο ξενοδοχείο που διέμεναν τα παιδιά. Επίσης, σε βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, βλέπουμε ότι το βράδυ της πέμπτης περικύκλωσαν το ξενοδοχείο, σπέρνοντας τον τρόμο και τον φόβο, καθώς τα απειλούσαν ότι «εδώ θα γίνει ο τάφος σας». Ανατριχιαστικό!
Προβληματίζομαι. Οι αντιδρώντες είναι, στο μεγαλύτερο κομμάτι τους, απόγονοι προσφύγων. Είμαι σίγουρος πως γνωρίζουν τόσο την ιστορία του χωριού τους, όσο και της οικογένειας τους. Γνωρίζουν ότι οι παππούδες τους εγκατέλειψαν μια εμπόλεμη κατάσταση, χάνοντας όλα τους τα υπάρχοντα, για να σωθούν από το θανατηφόρο μένος του εχθρού. Ότι για να φτάσουν εδώ περπάτησαν εκατοντάδες χιλιάδες μέτρα ή αντιμετώπισαν την μανία της θάλασσας. Δηλαδή, γνωρίζουν, ότι οι πρόγονοι τους, βρέθηκαν στη θέση των σημερινών προσφύγων.
Αρνούμαι να πιστέψω πως δεν ξέρουν. Πως δεν ενημερώθηκαν από τους γονείς τους ή πως δεν βρέθηκαν στην αγκαλιά της γιαγιάς τους, ακούγοντας τα θλιβερά και γεμάτα πόνο και πίκρα γεγονότα. Απορώ. Πώς γίνεται ο απόγονος αυτών των ανθρώπων να μην αναγνωρίζει στα πρόσωπα, στα μάτια αυτών των παιδιών, τους παππούδες του; Πώς γίνεται να θεωρεί τον σημερινό πρόσφυγα θύτη και εχθρό, αντί για θύμα; Πώς γίνεται αντί για ασπίδα προστασίας, να μεταμορφώνεται σε λυσσασμένο τέρας; Σε μπαμπούλα που πρωταγωνιστεί στους χειρότερους παιδικούς εφιάλτες.Επέλεξαν να ξεχάσουν. Να σβήσουν τις μνήμες και να ενταχθούν στον ακροδεξιό, ξενοφοβικό βούρκο. Αρνούμενοι τις ρίζες τους και την καταγωγή τους, κόντρα σε κάθε τι ξένο και διαφορετικό. Άλλωστε, ας μην γελιόμαστε, είναι οι ίδιοι που σιχαίνονται τους μαύρους και τους ομοφυλόφιλους. Οι ίδιοι που αναπαράγουν ψεκασμένες θεωρίες και εναντιώνονται στην ύπαρξη του κορονοϊού και της χρήσης μάσκας. Που έστειλαν στην Βουλή τους ναζί της Χρυσής Αυγής και τώρα εναποθέτουν τις φασιστικές τους ελπίδες στις θεωρίες του Βελόπουλου και των αυταρχικών εθνικιστών της ΝΔ.
Ακραία φαινόμενα, πρακτικές τραμπουκισμού εκατοντάδων εναντίον 39 απροστάτευτων ανήλικων παιδιών. Οι άνθρωποι που με τις πράξεις τους στέρησαν λίγο φαγητό και μια ζεστή κουβέρτα από ένα παιδί, γύρισαν το βράδυ σπίτι τους και αντίκρισαν κατάματα το δικό τους παιδί. Αλήθεια, πώς το κάνουν αυτό; Πώς λειτουργούν τόσο ωμά; Να τρομοκρατείς παιδιά, να τα αφήνεις νηστικά, εκτεθειμένα στο κρύο, ενώ εσύ επιστρέφεις στην οικογενειακή σου θαλπωρή, απολαμβάνοντας ένα απολαυστικό γεύμα, ξαπλώνοντας στο ζεστό σου κρεβάτι.
Όσο κι αν προσπαθώ να μπω στο μυαλό αυτών, να καταλάβω γιατί δρουν έτσι, δεν τα καταφέρνω. Η σκέψη και μόνο με αηδιάζει και με τρελαίνει. Ψάχνω την πηγή του μίσους, μα δεν την βρίσκω. Παιδικά τραύματα; Ποτισμένο δηλητήριο; Αμορφωσιά; Κάτι συνδυαστικό ή τίποτα απ’ αυτά;
Φοβούνται ότι οι ξένοι θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας. Ναι, η Ελλάδα είναι η μάνα του πολιτισμού. Όπως είναι και η μάνα που γέννησε την δημοκρατία και την αλληλεγγύη. Ωστόσο, αυτοί που επικαλούνται τον πολιτισμό ως επιχείρημα καταδίωξης προσφύγων, δεν έχουν καμία σχέση μαζί του. Είναι απολίτιστοι και ξένοι. Αυτοί που κυνηγούν και τρομοκρατούν ξένους, είναι οι πραγματικοί ξένοι που βαραίνουν την χώρα μας. Δεν αξίζουν ούτε να είναι, ούτε να λέγονται Έλληνες.
Αισθάνομαι ντροπή γι’ αυτούς τους Έλληνες που τολμούν να υψώνουν το εχθρικό τους ανάστημα σε παιδιά, πόσω μάλλον όταν αυτά είναι μόνα και φοβισμένα. Όσοι, αντί για ανθρώπους με δικαιώματα και όνειρα, βλέπουν εισβολείς και εχθρούς του έθνους, δεν αξίζει να έχουν χώρο στην ιστορία αυτής της χώρας. Της ματωμένης από την προσφυγιά Ελλάδας. Μια χούφτα άνανδροι, πατριώτες της φακής και της ντροπής.
Το έχω ξαναπεί και θα το λέω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Προστατέψτε τα παιδιά. Από όπου κι αν είναι, όπως κι αν είναι, προστατέψτε τα. Τα παιδιά είναι το μέλλον κάθε κοινωνίας, είναι ο θησαυρός της. Όποιος τα βάζει μαζί τους, δεν αξίζει να λέγεται άνθρωπος.
Καμένα Βούρλα υπάρχουν, δυστυχώς, παντού. Σε κάθε χωριό, πόλη, γειτονιά παραμονεύει ένας φασίστας. Ρατσιστικά φαινόμενα θα αναπτύσσονται παντού και πάντα. Το θέμα είναι οι πολλοί και προοδευτικοί αυτού του τόπου να γίνονται μια γροθιά και να τους καταπολεμούν. Όσο κι αν το ακροδεξιό συνονθύλευμα ποντάρει στην καλλιέργεια του σκοταδιού και του μίσους, τόσο αυτοί με πράξεις αλληλεγγύης και αγάπης να τους απομονώνουν, σηκώνοντας ψηλά τον ήλιο της ανθρωπιάς.
Κλείνοντας, δεν είχα μπει ποτέ στην διαδικασία να σκεφτώ ένα μέρος που δεν θα ήθελα να μένω. Σήμερα, με βεβαιότητα γνωρίζω πως θα ντρεπόμουν αν ήμουν κάτοικος Καμένων Βούρλων. Τόσο για τους αντιδρώντες, όσο και γι’ αυτούς που δείλιασαν, μπροστά στον φόβο του κοινωνικού στιγματισμού, να προτάξουν την διαφορετική και ανθρώπινη στάση τους. Συντάσσομαι πλήρως με δημοσίευση φίλου στο facebook. «Στα Καμένα Βούρλα δεν θα σταματήσω ποτέ. Ούτε για κατούρημα». Σε τόπο που τραμπουκίζει προσφυγόπουλα και ντροπιάζει την Ελλάδα, ούτε για κατούρημα λοιπόν. Ποτέ.
* Θεόκριτος Αργυριάδης, φοιτητής πολιτικών επιστημών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου