Του Νίκου Μάστορα
Αυτή την εποχή, ο εν λόγω γονιός αποφάσισε ότι ίσως τα καταφέρει, αν δασκαλέψει τα παιδιά του να κάνουν κατάληψη στα σχολεία τους. Ετσι τα εφοδιάζει με επαναστατική διάθεση, τα βάζει να παπαγαλίσουν την προοπτική της εξέγερσης και να γράψουν αιτήματα όπως όχι στα Rafale και έξω από το ΝΑΤΟ και τα στέλνει να καταλάβουν τη Βαστίλη και να διώξουν την υπέρκομψη Μαρέβα Αντουανέτα από το θρόνο.
Αυτοί οι άνθρωποι, ο Μπογδάνος με τα σκίτσα των μαθητών-πιθήκων του, ο Κυρανάκης που νομίζει ότι οι μαθητές θέλουν να γίνουν Τσίπρες και οι διάφοροι ακατάληπτοι, ανάμεσά τους και γονείς που αποδέχονται το ρόλο του πάτρονα και πάνε στα σχολεία να πλακωθούν με τους κακούς Τσιπράκους και να σπάσουν τα λουκέτα να μπουν τα παιδιά τους που διψούν για μάθηση, δεν είναι δυστυχώς μόνο καταγέλαστοι αλλά και θλιβεροί.Θλιβεροί γιατί αγνοούν -ή διαστρεβλώνουν επίτηδες- την ιστορία της εκπαίδευσης, πιστεύουν ότι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι οργανώνουν τη μάχη δια των παιδιών τους και κυρίως, γιατί είναι τόσο "βαμμένοι" που δεν βλεπουν καν την αγωνία των παιδιών να ανασάνουν. Μέσα από τη μασκα.
Αγνοούν ότι μαθητικές καταλήψεις στο παρελθόν έγιναν κατά του Αρσένη, της Γιαννάκου, της Διαμαντοπούλου, του Αρβανιτόπουλου, του Κοντογιαννόπουλου, του Στυλιανίδη, κα. Και σε ορισμένες περιπτώσεις άλλαξαν τα πράγματα, ή οδήγησαν σε παραιτήσεις και ανασχηματισμούς. Ας θυμηθούμε λχ τον Κοντογιαννόπουλο, που μετά τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα υπέβαλε την παραίτηση του και αντικαταστάθηκε από τον Γ.Σουφλιά. Ή το «Κάτσε καλά Γεράσιμε» για τον Γ.Αρσένη, το οποίο οδήγησε στην αντικατάστασή του από τον Πέτρο Ευθυμίου, ο οποίος αντιλαμβανόμενος το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί «ξήλωσε» σιωπηλά τη λεγόμενη μεταρρύθμιση Αρσένη και ξαλάφρωσε τους υποψήφιους από την πανελλήνια εξέταση σχεδόν σε όλα τα μαθήματα του Λυκείου.
Τις περισσότερες, τα πολιτικά κόμματα της αριστεράς πράγματι τις στήριξαν και μαθητές μέλη ή συμπαθούντες πολιτικών νεολαιών, οργάνωσαν κάποιες εξ αυτών. Όμως αυτό το γεγονός συνέβαινε πάντοτε και δεν σημαίνει ότι τις υποκινούν. Η κυβέρνηση τις υποκινεί με τις ακατανόητες (αν τις κοιτάξει κανείς καλύτερα ίσως τις κατανοήσει υπό άλλο, οικονομικό πρίσμα) και κωμικοτραγικές επιλογές της για τα σχολεία. Οπως ο Μπογδάνος λχ, οταν θαυμάζει τις καταλήψεις των σχολείων για τη Μακεδονία δεν σημαίνει ότι τις υποκινεί. Αλλά γίνεται καταγέλαστος όταν μας λέει ότι οι καταλήψεις των μαθητών για τη Μακεδονία είναι καλές, ενώ οι καταλήψεις για τις τάξεις-κονσέρβες είναι κακές. Ο δε Κυρανάκης, που νομίζει επίσης ότι οι μαθητές ξυπνάνε το πρωί και ονειρεύονται να γίνουν Τσίπρες -αν δεν παίρνουν καθοδήγηση κατευθείαν από τον Κουτσούμπα- μάλλον ας ασχοληθεί με τον εαυτό του. Μεγαλωμένος στα σπλάχνα της ΔΑΠ, έχει πολλά α και ου να πει ακόμα μέχρι να καταφέρει να γίνει όχι Χαλίφης, αλλά έστω β' βοηθός θαλαμηπόλου. Ας μην κρίνει εξ ιδίων.
Λέγαμε πριν για τους αριστερού προσήμου ανθρώπους. Να σας εξομολογηθώ λοιπόν, ότι αυτές τις μέρες αγωνιώ αν τα δύο μου παιδιά θα προχωρήσουν ή όχι στην κατάληψη του Γυμνασίου, μαζί με τους συμμαθητές τους. Τους εξηγώ πόσο σοβαρή πράξη είναι αυτή. Οτι αν γίνει, θα πρέπει να γίνει με πλειοψηφία κι όχι εξ εφόδου. Οτι είναι παράνομη, κατ' αρχήν. Ότι το σχολείο τους είναι δημόσια περιουσία, και κάθε πράξη βανδαλισμού στρέφεται εναντίον των ίδιων. Οτι ακόμα κι αν με τις πιο αγνές προθέσεις κάνουν κατάληψη, αυτή μπορεί να ξεφύγει και να οδηγηθεί σε παρεκτροπές και βανδαλισμούς. Οτι μπορεί να μπλέξουν με αγριεμένους γονείς. Με αστυνομία. Με εισαγγελείς. Με όλο τον κόσμο απέναντι.Δεν ξέρω τι θα γίνει, μάντης δεν είμαι. Αλλά οι Μπογδάνοι και απανταχού Κυρανάκηδες μαζί με τους Παντελήδες και τους πάντοτε πολλούς σε αυτή τη χώρα "επιθεωρητές της νομιμότητας", όλοι αυτοί που βάζουν στα παιδιά διλήμματα τύπου «θέλετε Rafale ή 24 μήνες θητεία», είναι αστείοι.
Κανείς γονιός δεν ονειρεύεται το παιδί του να γίνει ο επαναστάτης που ο ίδιος δεν έγινε, (ή απέτυχε η κουράστηκε ανεξάρτητα) κι αν υπάρχουν κάποιοι, δεν είναι ο κανόνας. Ασε που μερικές φορές η πολλή επανάσταση καταντάει αντεπαναστατική.
Φοβάμαι λοιπόν. Τρέμω. Ιδανικά, θέλω να μη γίνει κατάληψη, αλλά και πάλι αυτό το λέει ο φοβικός μου εαυτός. Για τα δικά μου παιδιά. Για των άλλων όμως; Επειδή τα δικά μου έχουν την τύχη να μη φοιτούν σε αίθουσα των 25+ δεν πρέπει να βοηθήσουν τα άλλα που δεν είναι τόσο τυχερά; Κι αν αποφασίσουν; Θα εκφυλιστεί η καταληψη, όπως τόσες άλλες; Υπάρχει έστω μια πιθανότητα να νικήσουν τα πολλά τέρατα που τους παραμονεύουν; Κι αν τελικά γίνει, θα είμαι με τα παιδιά, όχι με τους γονείς που πάνε να σπάσουν τα λουκέτα. Κι αν ξεφύγει, θα προσπαθήσω να τους το εξηγήσω. Να μιλήσω, όχι να επιβάλω. Είναι η δικιά τους σειρά να ζήσουν όσα βιώνονται.
Γιαυτό να ξέρετε Μπογδάνοι και Κυρανάκηδες, ότι δεν θέλουν τα παιδιά να γίνουν Τσίπρες, ούτε οι αριστεροί γονείς τα σπρώχνουν σε απονενοημένα. Τους λέμε όμως πως όταν αυτενεργούν με κάτι τόσο σημαντικό, οφείλουν πρώτα να γνωρίζουν το γιατί. Αυτό φοβάστε πραγματικά, γι' αυτό τα συκοφαντείτε.
Και το πως, πρέπει να μάθουν βέβαια. Αυτή τη φορά τα περισσότερα παιδιά ξέρουν το γιατί, να είστε σίγουροι. Για το πώς και το εάν, θα δούμε τις επόμενες μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου