δίκτυο για τα δικαιώματα των μαθητών

Για τη ζωντανή μετάδοση του μαθήματος

 Alfavita

 0

Γράφει η Ευαγγελία Καμπουράκη, φιλόλογος στο 2ο ΓΕΛ Κω

Ως εκπαιδευτικός του 2ου ΓΕΛ Κω, θέλω να καταθέσω την άποψή μου για τη ζωντανή μετάδοση μαθημάτων εκτός σχολικής τάξης.

Από τη πρώτη στιγμή διαφώνησα κάθετα με την αναμετάδοση μαθημάτων .

Η σχολική τάξη και η ώρα του σχολικού μαθήματος είναι ιερά θέματα. Η παρακολούθηση της σχολικής τάξης, των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των μαθημάτων μέσα από οποιαδήποτε μορφής κάμερα είναι απαράδεκτη και ανεπίτρεπτη. Οι κάμερες των λάπτοπ, οι οποίες χρησιμοποιούνται  για  αναμετάδοση  μαθήματων  δεν είναι διαφορετικές από μόνιμα εγκατεστημένες κάμερες. Ακόμα και όταν η κάμερα του λάπτοπ προβάλλει μόνο τον σχολικό πίνακα ή τον εκπαιδευτικό και πάλι παραβιάζονται προσωπικά δεδομένα. Η ερώτηση, το σχόλιο, η παρατήρηση, η απορία που υποβάλλεται από τον μαθητή διαχέεται αυτομάτως σε πολλούς αποδέκτες εκτός σχολικής τάξης. (…..) Η απαγόρευση, άλλωστε, της καταγραφής και αποθήκευσης των μαθημάτων που αναμεταδίδονται αποδεικνύει τις δυνατότητες που έχει οποιοσδήποτε να κάνει ο,τιδήποτε –κακόβουλο, κακοπροαίρετο, προσβλητικό, απαξιωτικό- σε κάθε αναμετάδοση του μαθήματος. Η αρχή δεδομένων προστασίας προσωπικού χαρακτήρα αναγνωρίζει «ότι η ταυτόχρονη διδασκαλία συνεπάγεται περισσότερους κινδύνους στα δικαιώματα εκπαιδευτικών και μαθητών εν συγκρίσει με τη διδασκαλία στη τάξη». Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να το επιτρέψουμε να συμβεί. Δημιουργούνται επικίνδυνες ατραποί. Το κράτος πειραματίζεται. Με πρόσχημα επιδημίες, πανδημίες ,φυσικές καταστροφές, αντί να  διορίζει εκπαιδευτικούς δίπλα στους μαθητές και των πιο απομακρυσμένων σχολείων θα τοποθετεί οθόνες, θα εξοικονομεί χρήμα, θα απαξιώνει το ρόλο των εκπαιδευτικών, θα διαπαιδαγωγεί τους μαθητές στον διαρκή έλεγχο υπό το μάτι του «Μεγάλου Αδερφού της τηλεκπαίδευσης».  Αυτό το σχολείο δεν το θέλουμε για τα παιδιά μας.

Η σχέση δασκάλου – μαθητή  δεν αρχίζει και τελειώνει με το ΡΗΜΑ, ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟ, ΤΟ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ ΘΕΩΡΗΜΑ,ΤΗΝ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΉ ΡΙΖΑ ….

Η σχέση δασκάλου – μαθητή  είναι βαθιά ανθρώπινη, είναι αγώνας συνεχής από την πρώτη μέρα του δασκάλου στο σχολείο ως τη μέρα που κατάκοπος αποχαιρετά οριστικά το σχολείο. Είναι σχέση που χτίζεται καθημερινά πάνω στο σεβασμό , την εκτίμηση, την εμπιστοσύνη, την αγάπη. Είναι η σχέση του δασκάλου με το<< τελευταίο θρανίο>> που ενώ φαίνεται να αδιαφορεί, να δυσκολεύει το μάθημα ,  στην πραγματικότητα αναζητά στηρίγματα , βοήθεια, ενδιαφέρον, αγάπη . Είναι η σχέση  του δασκάλου με το μαθητή  που εξοντωμένος από το άγχος των εξετάσεων  ξεσπά σε κλάματα. Είναι η σχέση  του δασκάλου με το μαθητή που έχει άνεργους γονείς και παλεύει με  χιλιάδες προβλήματα. Είναι η σχέση του δασκάλου με το μαθητή που το σπίτι του παλεύει με την αρρώστια.  Είναι η σχέση  του δασκάλου με το μαθητή- προσφυγόπουλο που παλεύει με τους εφιάλτες του πολέμου . Είναι εκείνη η δύσκολη και ιερή σχέση που θέλει το δάσκαλο και φίλο και γονιό και εμπνευστή ονείρων, δύναμης,  αμφισβήτησης ,κριτικής ,αισιοδοξίας, ανθρωπιάς. Είναι εκείνη η ιερή και συνεχής σχέση που μετά από χρόνια χαρίζει στο δάσκαλο εκείνο το ζεστό ειλικρινή ανθρώπινο χαιρετισμό <<γεια σου, δάσκαλε>>  .

Ποια κάμερα μπορεί να οικοδομήσει μια τέτοια σχέση;

Ευαγγελία Καμπουράκη, φιλόλογος στο 2^ο ΓΕΛ Κω

' αυτό αγωνίζομαι! Θέλω να δω τα παιδιά των κάθε φορά 16 χρόνων να ζουν μια ειρηνική ζωή, γεμάτη όνειρα και ελπίδες, γεμάτα εμπιστοσύνη για το μέλλον, ν’ αγωνίζονται για την προκοπή τους και τη γνώση.[12]

Για εμένα λοιπόν ο ιδανικός δάσκαλος είναι κάποιος ο ο οποίος δεν αρκείται μόνο να διδάξει σωστά το μάθημα στους μαθητές του, αλλά συγχρόνως δίνει μαθήματα ανθρωπιάς , συμπεριφοράς και αξιών. Θα πρέπει να έχει υπομονή όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό πολλές φορές. Να τους «ξυπνά» το ενδιαφέρον για μάθηση γύρω από διάφορα θέματα ουσιαστικά και χρήσιμα. Να αγαπά τα παιδιά , να αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους και να καταφέρνει να τον εμπιστεύονται οι μαθητές του. Να διαμορφώνει σωστούς και χρήσιμους ανθρώπους. Με λίγα λόγια, ιδανικός δάσκαλος κατα τη γνώμη μου είναι αυτός που μπορεί να γίνει παιδί, γονιός, φίλος...δάσκαλος.

Αυτός που η θύμησή του θα μας φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη και στην καρδιά την ευχή να τον ξανασυναντήσουμε κάποτε και να είναι περήφανος για εμάς