δίκτυο για τα δικαιώματα των μαθητών

Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα!

 Alfavita

 0

Ψήφισμα Γ.Σ. Συλλόγου Γονέων 27ου Δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων

Ιωάννινα, 23 Οκτωβρίου 2019

Τον τελευταίο καιρό, εξαιτίας των ασταθών πολιτικών καταστάσεων στα ανατολικά μας, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυξημένες ροές προσφύγων, ανάμεσα στους οποίους είναι πολλά παιδιά. Φεύγοντας από τη βία και τα δεινά, οι άνθρωποι αυτοί καταλήγουν στη χώρα μας για να βρεθούν σε ασφυκτικά στρατόπεδα και διαρκείς μετακινήσεις.

Από όλες τις ομάδες προσφύγων, η πιο ευάλωτη είναι αυτή των παιδιών. Τα παιδιά δεν ευθύνονται για τα στραβά αυτού του κόσμου ούτε για τις επικίνδυνες καταστάσεις που δυναστεύουν τις περιοχές όπου έτυχε να γεννηθούν. Κυνηγημένα και φοβισμένα χάνουν τα σπίτια τους και αναζητούν καταφύγιο σε έναν ασφαλή τόπο, είτε με τις οικογένειές τους είτε ασυνόδευτα. Πρόκειται για τα αθώα θύματα εμπόλεμων συρράξεων, που χάνουν την ιδιότητα του «παιδιού» και αποκτούν τη στάμπα του «ξένου προσφυγόπουλου».

Αυτά τα παιδιά οφείλουμε ως κοινωνία και ως πολιτεία να τα προστατέψουμε και να διασφαλίσουμε τόσο την υγεία και ασφάλειά τους όσο και την πρόσβασή τους στην εκπαίδευση. Αντί για αυτό, όμως, γινόμαστε μάρτυρες σκηνών με πάνοπλους αστυνομικούς να οδηγούν οικογένειες προσφύγων σε κλούβες που θα τις μεταφέρουν από το κέντρο της Αθήνας προς άγνωστη κατεύθυνση. Βλέπουμε μαθητές που είχαν γίνει μέλη της σχολικής κοινότητας της περιοχής όπου διέμεναν να εκτοπίζονται για ακόμη μια φορά, χωρίς να το επιλέξουν και χωρίς να ξέρουν πόσες φορές ακόμα θα χρειαστεί να το υποστούν αυτό. Έχουμε φτάσει στα τέλη Οκτώβρη και δεν έχει ξεκινήσει ακόμη η φοίτηση των παιδιών από το «camp» του Κατσικά στα σχολεία της πόλης των Ιωαννίνων, με τη δικαιολογία ότι δεν έχει βρεθεί ο τρόπος μετακίνησής τους ενώ, ταυτόχρονα, νεοφερμένοι πρόσφυγες στερούνται του ΑΜΚΑ και μένουν χωρίς πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας.

Σεβόμενοι την Παγκόσμια Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, όπως ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989 και έγινε νόμος του Ελληνικού κράτους το 1990, η ελληνική πολιτεία έχει χρέος να φροντίσει άμεσα την απρόσκοπτη πρόσβαση των παιδιών αυτών σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ανεξαρτήτως καθεστώτος διαμονής, καθώς και να διευκολύνει τη φοίτησή τους στο σχολείο.

Φροντίζουμε για τα παιδιά, φροντίζουμε για το μέλλον του κόσμου μας!