Χαρισματικά κουρεμένα κεφάλια κι όνειρα ακούρευτα
"Η θέληση, το πείσμα, η υπομονή και η επιμονή, η αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους του, ήταν τα γνωρίσματά μας".
Δημοσίευση: 13/02/2019
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ESOS
Αρχές της δεκαετίας του 60. Σ’ ένα ημιορεινό χωριό της Κρήτης 58 παιδιά μαθαίνουμε τα πρώτα μας γράμματα με το φως του ήλιου και του λύχνου και μ’ ένα δάσκαλο αυστηρό αλλά δίκαιο και φιλότιμο. Αν και έμενε σε διπλανό χωριό, καθόταν συχνά στο σχολείο για να εξηγήσει σε μερικούς μαθητές αυτό που έπρεπε...
Ο ένας απ’ αυτούς ήταν πάντοτε ο Γιώργης, ο καλύτερος μαθητής, γιατί έπρεπε να εκπαιδευτεί αφού αυτός - με εντολή του δασκάλου - θα βοηθούσε το απόγευμα κάποιους μικρούς μαθητές... Στον κήπο του σχολείου μάθαμε να φυτεύουμε και να φροντίζουμε τα φυτά και στις πλαγιές του βουνού γνωρίσαμε τη χλωρίδα και την πανίδα του τόπου μας.Μας έδειχνε το κάθε είδος και μας μιλούσε για τη χρησιμότητά του. Ο δάσκαλός μου ήρθε μια μέρα στο σχολείο μ’ ένα μικρό φορτηγό που στην καρότσα του είχε χαρτοκιβώτια με λογοτεχνικά βιβλία, χάρτες, υδρόγειες σφαίρες, υλικά για πειράματα και άφθονη γραφική ύλη. Όλα ήταν δώρα δυο Κρητικών της Αμερικής...
Το Σχολείο μου ήταν «αλληλοδιδακτικό» και ο δάσκαλός μου αυτοδίδακτος και εγκαταλειμμένος όπως είμαστε κι εμείς οι σημερινοί δάσκαλοι και καθηγητές.
Εκτός από τον δάσκαλο, είχαμε και ενισχυτική διδασκαλία απ’ τον παπά και τα μεγάλα παιδιά, όταν γυρνούσαν από το εξατάξιο Γυμνάσιο του μεγάλου χωριού... τα Σάββατα.Τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι, οι μεγάλοι δάσκαλοι του χωριού ήταν ο Μανώλης, η Ειρήνη κι ο Νίκος, φοιτητές στο Μαθηματικό της Αθήνας, στο Χημικό και στην ΑΣΟΕΕ. Ήταν και τα πρότυπά μας, όλοι θέλαμε να γίνουμε φοιτητές!
Από τους 58, οι 22 σπουδάσαμε...σε Πανεπιστήμια, ΚΑΤΕΕ κι Ακαδημίες. Από τους 22, οι 6 είναι ιδιαίτερα αξιόλογοι στην επιστήμη που σπούδασαν. Το πιο σημαντικό είναι πως οι 22 στηρίζουν τα 7 σημερινά παιδιά του χωριού. Πληρώνουν όλα τα φροντιστη-ριακά μαθήματα των παιδιών κι όλα τα άλλα σχολικά τους έξοδα. Είναι επίσης σημα-ντικό να αναφερθεί πως οι 22 θα ήταν αρκετά περισσότεροι εάν οι γονείς μας είχαν την οικονομική δυνατότητα όχι μόνο για να στηρίξουν και τα υπόλοιπα παιδιά τους αλλά και για να πληρώνουν τους εργάτες που χρειάζονταν για τα αμπέλια και τις ελιές μας. Στα αδέλφια μας που δούλευαν τις περιουσίες μας μαζί με τους γονείς μας, οφείλουμε τα φροντιστήριά μας στο Ηράκλειο ή στην Αθήνα και τις σπουδές μας.
Και εκεί στην Αθήνα, όταν ήρθε η μεγάλη ώρα για τη Δημοκρατία, εμείς, τα Παιδιά της επαρχίας, ήμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Η θέληση, το πείσμα, η υπομονή και η επιμονή, η αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους του, ήταν τα γνωρίσματά μας. Επειδή το χωριό μου δεν ήταν η εξαίρεση, σκέφτομαι συχνά ότι είμαστε ένας ρημαγμένος χαρισματικός λαός που τα χαρισματικά παιδιά του αξίζουν ένα καλό σχολείο παντού και όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις. Είναι δημοκρατική και πατριωτική η ιδέα να δημιουργηθούν καλές σχολικές μονάδες μόνο για ορισμένα παιδιά των μεγάλων πόλεων και μάλιστα να προβάλλεται με τέτοιο τρόπο, που να φαίνεται ως η πρώτη προτεραιότητα ενός μεγάλου πολιτικού κόμματος που αυτοαποκαλείται δημοκρατικό, φιλελεύθερο και πατριωτικό;
Δον Κιχώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου