ευχομαι να σταματησουμε τα ευχολογια και να περασουμε στην πραξη
διογενης
διογενης
Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015
Η εργασία 168 εκατομμύρια παιδιών είναι εις όφελος της “ανταγωνιστικότητας” και της “ανάπτυξης”. Aυτή είναι η “αλήθεια” | Toυ Γιάννη Αγγελάκη
Στο άλλο μέρος της εξίσωσης βρίσκεται η υφή της υψηλής ανταγωνιστικότητας των αναπτυσσόμενων οικονομιών. Σε οικονομίες που η ανταγωνιστικότητα στηρίζεται στην παροχή χαμηλών μισθών, η παιδική εργασία δεν είναι κατακριτέα, αλλά επιθυμητή, φυσική και αναγκαία. Ως αποτέλεσμα, η φτώχεια, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο δεν αντιμετωπίζεται αλλά ...
Δείτε περισσότερα
Τα αλληλέγγυα σχολεία συντονίζονται
Δημοσιεύτηκε: Πέμπτη, 31 Δεκέμβριος, 2015 - 18:21 | Στην Κατηγορία:
Σχεδόν ταυτόχρονα, γύρω στο 2012, εμφανίζονται δομές αλληλέγγυων μαθημάτων και αλληλέγγυα σχολεία. Ήταν η ωρίμανση μιας ανάγκης και η διέξοδος μιας συσσωρευμένης διαθεσιμότητας. Τέσσερα χρόνια μετά, η ανάγκη συνεχίζει να υπάρχει, οι δομές που ασχολούνται με την παιδεία στο πεδίο της αλληλεγγύης έχουν φτάσει τις 35 περίπου πανελλαδικά (τα περισσότερα στην Αττική), η διαθεσιμότητα είχε εξελιχθεί σε συσσωρευμένη εμπειρία και κάποιες φορές -δυστυχώς- κόπωση.
Οι κοινές συζητήσεις, όμως, που ξεκίνησαν πριν ένα χρόνο έχουν τροφοδοτήσει μια νέα δυναμική και έχουν δώσει πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. Το τέλος του 2015 βρίσκει τα αλληλέγγυα σχολεία με το νέο τους συντονιστικό, το οποίο μετράει μόλις δύο μήνες ζωής, ενώ η πρώτη του συνεδρίαση έγινε στις αρχές του Δεκέμβρη, στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά, όπου είχαμε τη χαρά να έχουμε μαζί μας και δύο πολύ ελπιδοφόρα εγχειρήματα από τη Βόρεια Ελλάδα.
Διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετικοί ρυθμοί
Το εγχείρημα του συντονιστικού δεν ήταν ένα εύκολο εγχείρημα. Έπρεπε να συνενώσει δομές με διαφορετικά χαρακτηριστικά και διαφορετικούς ρυθμούς. Δεν ήταν μόνο τα σχολεία μεταναστών, τα οποία έχουν διαφορετικές εκπαιδευτικές ανάγκες και πολιτικά χαρακτηριστικά, που έπρεπε να συναντηθούν με τις δομές που προσφέρουν «φροντιστηριακά» μαθήματα, αλλά και οι διαφορετικές αντιλήψεις και τρόποι λειτουργίας που έπρεπε να βρουν έναν κοινό τόπο. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των αλληλέγγυων σχολείων, σε σχέση με άλλες αλληλέγγυες δομές, είναι ότι απαιτούν διαρκή παρουσία, συνέπεια και πολλές ώρες δουλειάς. Στο εκπαιδευτικό της κομμάτι αυτή η δουλειά δεν διαφέρει καθόλου -ή σχεδόν καθόλου- από τη δουλειά που θα γινόταν σε ένα φροντιστήριο. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό γίνεται όχι λόγω πρόθεσης, αλλά γιατί υπάρχει η επιτακτικότητα της πραγματικής ανάγκης που πρέπει να καλυφθεί και ένα εντατικοποιημένο σχολικό πρόγραμμα, με το οποίο πρέπει να συμβαδίσουμε. Δημιουργείται, έτσι, ο κίνδυνος να παραμελήσουμε και τελικά να χάσουμε το δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς των σχολείων μας. Είναι φανερό ότι δομές οι οποίες λειτουργούν αυτόνομα, αλλά ανήκουν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο δράσεων, παραμένουν ζωντανές, μαζικοποιούνται και εξελίσσονται. Οι δομές αυτές προσφέρουν περισσότερα κίνητρα ενεργοποίησης στους συμμετέχοντες, είτε είναι εθελοντές είτε, όπως λέμε συχνά, “ωφελούμενοι”.
Ο ρόλος των αλληλέγγυων σχολείων
Ο ρόλος των αλληλέγγυων σχολείων ήταν ένα ζήτημα το οποίο αποτέλεσε σημείο προβληματισμού στις πρώτες κοινές συναντήσεις. Το ερώτημα αυτό παραμένει διαρκές. Πρώτα από όλα, η θέση των αλληλέγγυων σχολείων δεν είναι σε καμιά περίπτωση ανταγωνιστική με το δημόσιο σχολείο, το οποίο γνωρίζει μια συνεχή υποβάθμιση, μέρος της οποίας είναι η υποχρηματοδότηση, αλλά και τα πολύ μεγάλα ποσοστά ανεργίας των δασκάλων και καθηγητών. Τα αλληλέγγυα σχολεία αποτελούν σήμερα χώρους, που θέλουν να επανανοηματοδοτήσουν το χαρακτήρα της παιδείας ως δημόσιου κοινωνικού αγαθού. Θέλουμε να κάνουμε όλους τους πολίτες να καταλάβουν ότι ο χαρακτήρας της παιδείας είναι ένα ζήτημα που τους αφορά, ανεξάρτητα από το αν είναι εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές ή απλά απόφοιτοι κάποιου δημόσιου σχολείου. Θέλουμε ένα δημόσιο σχολείο που να καλύπτει τις ανάγκες της κοινωνίας. Επιπλέον, επιδιώκουμε την παρέμβαση στο πλαίσιο λειτουργίας του σχολείου. Τα αλληλέγγυα σχολεία λειτουργούν με μεικτές συνελεύσεις καθηγητών, γονέων και μαθητών. Αυτή η λειτουργία θέλει να εκπαιδεύσει τους μαθητές και τους γονείς τους σε ένα άλλο μοντέλο δημοκρατίας, αντίθετο με τη λογική της ανάθεσης που καλλιεργείται, ήδη, από τα μαθητικά χρόνια, με τον περιορισμό της παρέμβασης στη σχολική κοινότητα σε μία ψήφο για το δεκαπενταμελές, το οποίο επιπλέον έχει περιορισμένο και προκαθορισμένο πεδίο στο οποίο μπορεί να γνωμοδοτήσει. Είναι σαφές ότι τα αλληλέγγυα σχολεία δεν αποσκοπούν στην κάλυψη των κενών που αφήνει το κράτος. Θέλουμε να αποτελέσουμε τη μήτρα μιας εναλλακτικής εκπαίδευσης, που δε θα επιβάλει την ομοιομορφία, αλλά θα καλλιεργεί, αντιθέτως, τη διαφορετικότητα και για αυτό το λόγο έχουμε πολλά να κάνουμε, ακόμα και αν κάποια στιγμή το κράτος καλύψει την ανάγκη για υποστηρικτικά μαθήματα.
Η πρώτη κοινή δράση
Τον Οκτώβρη στο Κερατσίνι αποφασίστηκε η συγκρότηση του συντονιστικού. Εκτός από τις συζητήσεις, το συντονιστικό θα πραγματοποιεί κοινές δράσεις, ώστε να αποτυπωθεί και το πολιτικό στίγμα των αλληλέγγυων σχολείων. Η πρώτη κοινή δράση, ήταν η συγκέντρωση σχολικών ειδών για δημόσια σχολεία σε περιοχές της Αττικής που υπάρχουν μεγάλες ανάγκες. Έτσι θελήσαμε να έρθουμε σε επαφή και να δηλώσουμε αλληλέγγυοι με τους αγώνες των εκπαιδευτικών των δημόσιων σχολείων για ποιοτική δημόσια εκπαίδευση, στην οποία θα έχουν όλοι πρόσβαση και καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Άλλωστε, καθημερινά οι εθελοντές εκπαιδευτικοί εκφράζουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στις οικογένειες που πλήττονται από τις ανισότητες στην εκπαίδευση. Η επόμενη κοινή δράση θα γίνει το Φλεβάρη. Τότε έχει αποφασιστεί να γίνει και η επόμενη συνέλευση του συντονιστικού.
Συχνά ξεχνάμε ότι η παιδεία είναι ένα δικαίωμα και όχι μια υποχρέωση. Αυτή η παρανόηση είναι βολική για όσους επιχειρούν την ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, η οποία εκφράζεται με την εντατικοποίηση, τις συγχωνεύσεις και τον εξετασιοκεντρικό χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος. Παράλληλα, ενώ η γνωσιακή επιστήμη προχωράει, το κράτος εξακολουθεί να χτίζει σχολεία-φυλακές, με ψηλά κάγκελα, σιδερένιες πόρτες και θρησκευτικά σύμβολα σε κάθε τάξη, να τοποθετεί τους δασκάλους μακριά από τους μαθητές, να φτιάχνει αυστηρά προγράμματα και εκπαιδευτικά εγχειρίδια αποκομμένα από την κοινωνική καθημερινότητα και την τοπική ιδιαιτερότητα των μαθητών του κάθε σχολείου. Η συζήτηση συνεχίζεται και είναι ανοιχτή.
Συχνά ξεχνάμε ότι η παιδεία είναι ένα δικαίωμα και όχι μια υποχρέωση. Αυτή η παρανόηση είναι βολική για όσους επιχειρούν την ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, η οποία εκφράζεται με την εντατικοποίηση, τις συγχωνεύσεις και τον εξετασιοκεντρικό χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος. Παράλληλα, ενώ η γνωσιακή επιστήμη προχωράει, το κράτος εξακολουθεί να χτίζει σχολεία-φυλακές, με ψηλά κάγκελα, σιδερένιες πόρτες και θρησκευτικά σύμβολα σε κάθε τάξη, να τοποθετεί τους δασκάλους μακριά από τους μαθητές, να φτιάχνει αυστηρά προγράμματα και εκπαιδευτικά εγχειρίδια αποκομμένα από την κοινωνική καθημερινότητα και την τοπική ιδιαιτερότητα των μαθητών του κάθε σχολείου. Η συζήτηση συνεχίζεται και είναι ανοιχτή.
Πηγή: Μαρινίκη Κολιαράκη - Εποχή
Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015
Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη – και στο πανεπιστήμιο ακόμη – τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει. Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα «χαρτί» και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση."....
«Aριστεία»: το εκπαιδευτικό όραμα της χούντας
Δημοσιεύτηκε: Δευτέρα, 28 Δεκέμβριος, 2015 - 15:28 | Στην Κατηγορία:
Αφού αποδείχτηκε πετυχημένο το «μπούλινγκ» εις βάρος του Αριστείδη Μπαλτά με όπλο την υπεράσπιση της «αριστείας», η αντιπολίτευση το επαναφέρει και εναντίον του διαδόχου του στο υπουργείο Παιδείας.
Μάταια επαναλαμβάνει ο Νίκος Φίλης, όπως έκανε και ο προκάτοχός του, ότι «θέλουμε το άριστο σχολείο που βρίσκεται σε αντίθεση με το σχολείο αριστείας, τουλάχιστον όπως το ορίζει ο νεοφιλελευθερισμός» και ότι «σκοπός μας είναι όλα τα σχολεία της χώρας να γίνουν σταδιακά, βήμα βήμα, άριστα σχολεία».
Η αντιπολίτευση επιμένει να θεωρεί έγκλημα καθοσιώσεως την αμφισβήτηση των σχολείων αριστούχων. Τις προάλλες ήταν η Δημοκρατική Συμπαράταξη που ξιφούλκησε και πάλι στο όνομα της «αριστείας» με μια επερώτηση που υπέγραφε σχεδόν σύσσωμη η κοινοβουλευτική της ομάδα (15 στους 17), στην οποία και πάλι ακούσαμε τα ίδια επιχειρήματα.
Οτι η κυβέρνηση «κατάργησε και υπονόμευσε όλους τους θεσμούς αριστείας» (Δ. Κωνσταντινόπουλος), ότι «ακύρωσε μια προσπάθεια των τελευταίων ετών για καλύτερα δημοτικά σχολεία, για σχολεία αριστείας» (Θ. Παπαθεοδώρου) κ.λπ.
Αλλά πώς προέκυψε με αυτούς τους όρους η επίκληση της «αριστείας» ως εκπαιδευτικού προγράμματος; Δυστυχώς θα στεναχωρήσουμε τους πολιτικούς που θέλουν να εμφανίζονται ως «καινοτόμοι μεταρρυθμιστές» και «ευρωπαϊστές». Η επιχειρηματολογία τους ταυτίζεται με την πιο σκοτεινή περίοδο της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας και φυσικά της ελληνικής εκπαίδευσης, τη χούντα των συνταγματαρχών.
Γιατί εκείνος που πρώτος εισηγήθηκε τα σχολεία «αριστούχων» με ειδικά προνόμια ως λύση στο εκπαιδευτικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι άλλος από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μιλώντας στις 30.6.1971 στο Ευγενίδειο Ιδρυμα, στην τελετή βράβευσης των «αριστευσάντων» στον πανελλήνιο διαγωνισμό της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας, ο δικτάτορας θα εκφωνήσει έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς λόγους του.
O «Ελεύθερος Κόσμος» προβάλλει τη δημιουργία σχολείων αριστείας, έργο Παπαδόπουλου |
Στην αρχή έδωσε το πλαίσιο, σε γνήσιο παπαδοπούλειο ύφος:
Ανισόρροπος έχει καταστή η κοινωνία των ανθρώπων σήμερον και οφείλομεν, εάν αισθανθώμεθα ότι έχομεν υποχρέωσιν να αγωνισθώμεν διά την επιβίωσίν της, να δώσωμεν πάλιν εις αυτήν το έρμα, το έρμα του μέτρου, του μέτρου της λογικής, του μέτρου του λόγου, του λόγου των αξιών, των αξιών, μέσω των οποίων ο άνθρωπος τιθασεύει το ένστικτον του θηρίου εις την δύναμιν του πνεύματος και, αποκτών την ισορροπίαν, κατορθώνει εκάστοτε να προσδιορίζη το πρέπον ανάμεσα εις το δυνατόν και το επιθυμητόν.
Ο Παπαδόπουλος εξήγησε την εκπαιδευτική πολιτική της δικτατορίας ξεκινώντας από την υπόσχεση ότι θα διεξάγεται και «διαγωνισμός εις την έκθεσιν, επί θέματος έχοντος σχέσιν με την ανάπτυξιν ιδεών εις ό,τι αφορά την προβολήν των αξιών του Ελληνικού και Χριστιανικού πολιτισμού» και οι δύο πρώτοι «εφ’ όσον δεν αχθούν προς την Ανωτάτην Παιδείαν, θα διωρίζονται άνευ εξετάσεων, ο της πρακτικής κατευθύνσεως εις τον ΟΤΕ, και ο της κλασικής κατευθύνσεως εις την ΔΕΗ».
Το σχολείο της Φρειδερίκης
Συνέχεια είχε η ουσία της «νέας» πολιτικής: «Με αρχήν από του επομένου σχολικού έτους, η Πολιτεία θα αναπτύξη τα σχολεία των αριστούχων. Πρώτον σχολείον, αναπτυσσόμενον ως σχολείον αριστούχων, θα είναι το υπάρχον σχολείον Αναβρύτων».
Πρόκειται βέβαια για το σχολείο που ίδρυσε η Φρειδερίκη ειδικά για την εκπαίδευση του Κωνσταντίνου Γκλίξμπουργκ, επιλέγοντας και τους πρώτους μαθητές του, για τη δημιουργία ενός κύκλου πιστών στον ίδιο και στο Παλάτι.
Η έμπνευση του Παπαδόπουλου, που καθώς φαίνεται θεωρείται σήμερα από την αντιπολίτευση εξαιρετικά πρωτοποριακή, δεν ήταν πάντως και πολύ επεξεργασμένη:
Βάσει συστήματος, εις το οποίον δεν έχομεν καταλήξει τελικώς, οι απόφοιτοι των σχολείων των αριστούχων, υποβοηθούμενοι διά τον προσανατολισμόν των προς τα ΑΕΙ, θα τυγχάνουν, κατά περίπτωσιν, αντιστοίχως υποτροφιών, εισαγόμενοι εις τα ΑΕΙ άνευ εξετάσεων.
Ενδιαφέρον είχε και η κατακλείδα του λόγου, στην οποία συνοψίζει ο δικτάτορας το πολιτικό περιεχόμενο των σχολείων αριστούχων: «Χρειάζεται η ζωή εις ό,τι αφορά τας πτυχάς, αι οποίαι την καθιστούν ευχάριστον. Χρειάζεται η ζωή εις ό,τι αφορά την ικανοποίησιν αυτού, προς το οποίον μας σύρει η ανθρωπίνη υπόστασίς μας. Προσοχή όμως!
Οχημα χωρίς φρένο είναι δημόσιος κίνδυνος. Και φρένο διά τον νέον άνθρωπον, που κυρίαν του προσπάθειαν έχει να προπαρασκευάση τον εαυτόν του, αποτελεί η πίστις του εις τας πνευματικάς αξίας του πολιτισμού μας, του Ελληνικού πολιτισμού και του Χριστιανισμού»…
Με πρωτοσέλιδο άρθρο του στον «Ελεύθερο Κόσμο», ο επίσημος προπαγανδιστής της χούντας Σάββας Κωνσταντόπουλος χαιρέτισε ως ιστορικό «σταθμό» την ίδρυση των σχολείων αριστούχων, υποστηρίζοντας ανοιχτά ότι πρόκειται για ρατσιστικό μέτρο: «Σήμερον πρέπει να δεσπόζη η αρχή της φυσικής επιλογής του ικανωτέρου».
Και επανέλαβε ότι όλα αυτά ήταν τόσο σπουδαία, ώστε «αν δεν υπήρχε ο κ. Γ. Παπαδόπουλος θα έπρεπε να τον εφεύρωμεν» (2.7.1971). Προφητικά λόγια. Τις τελευταίες μέρες, καθώς φαίνεται κάποιοι εφευρίσκουν πάλι τον Παπαδόπουλο.
Σύμφωνα με την εξαγγελία του δικτάτορα, προγραμματιζόταν να λειτουργούν δέκα σχολεία αριστούχων σε όλη τη χώρα με «πεντακοσίους μαθητάς-αριστείς» το σχολικό έτος 1974-1975. Ευτυχώς αυτό το έτος ήταν το πρώτο με δημοκρατική κυβέρνηση. Ο δικτάτορας το 1975 παραπέμφθηκε σε δίκες και καταδικάστηκε σε ισόβια. Το όραμά του, όμως, καθώς φαίνεται εξακολουθεί να συγκινεί.
Οι σημερινοί υποστηρικτές της «αριστείας» είναι σίγουρο ότι δεν θα ήθελαν να ταυτιστούν με αυτόν τον πρώτο διδάξαντα. Και αν δεν τους πείθει ο κ. Φίλης, όπως δεν τους έπειθε και ο κ. Μπαλτάς, ας προβληματιστούν τουλάχιστον από το γεγονός ότι τον ενθουσιασμό για τις εν λόγω εξαγγελίες του Παπαδόπουλου δεν συμμερίστηκε καμιά εφημερίδα, παρά μόνο οι καθαρά χουντικές «Ελεύθερος Κόσμος», «Νέα Πολιτεία» και «Τα Σημερινά».
Ολες οι άλλες που κυκλοφορούσαν εκείνη την περίοδο κατανόησαν ότι πρόκειται για ακόμα ένα χτύπημα στη δημοκρατική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που είχε προηγηθεί και, παρά το γεγονός ότι εξακολουθούσε να ισχύει ο ασφυκτικός έλεγχος στο περιεχόμενό τους, «έθαψαν» την ομιλία του Παπαδόπουλου και έριξαν στα σκουπίδια τις εξαγγελίες περί «σχολείων αριστούχων».
ΔΕΙΤΕ το ρεπορτάζ στο Bookia:
http://www.bookia.gr/index.php…
http://www.bookia.gr/index.php…
Τους νικητές του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Λογοτεχνικής Έκφρασης για εφήβους/ες και νέους/ες, με θέμα την ζωή και το έργο του λόρδου Βύρωνα, βράβευσε ο ομώνυμος δήμος της Αττικής. Βραβεύτηκαν 22 μαθητές, φοιτητές και νέοι που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό, σε διάφορες κατηγορίες. Η επιλογή των έργων έγινε από ειδική επιτροπή του δήμου που συστάθηκε για αυτό το σκοπό.
Όλα τα βραβευμένα έργα εκδόθηκαν σε έναν τόμο και διανεμήθηκαν δωρεάν στις δημοτικές βιβλιοθήκες της Ελλάδας και στις σχολικές βιβλιοθήκες του δήμου Βύρωνα. Η έκδοση ήταν χορηγία της Δημοτικής Επιχείρησης του Δήμου Βύρωνα και του «Συνδέσμου Μπάιρον».
Η βράβευση έγινε στην αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου παρουσία στελεχών του δήμου, μελών συλλογικών φορέων και πολιτών που τίμησαν και τη διοργάνωση και τους νέους που διακρίθηκαν.
(ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ: Μοιράζετε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άλμπουμ ή ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΕΣ φωτογραφίες απευθείας από εδώ διατηρώντας τη σύνδεση με την πηγή τους. Επίσης, η δυνατότητα επισήμανσης προσώπων είναι ενεργή. ΒΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΕΤΕ τον εαυτό σας ή πρόσωπα που γνωρίζετε. Και τα δύο, είναι ένας ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ τού βιβλίου αλλά και του Bookia)
Καλησπέρα, είμαστε μαθητές του 2ου Γενικού Λυκείου Καισαριανής όπου με την περιβαλλοντική ομάδα η οποία λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια στο σχολείο μας αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό δημιουργίας βίντεο του Green Environment Education European Network. Στο βίντεο μας ταξιδεύουμε στο μέλλον, φανταζόμαστε και αφηγούμαστε με ποιους τρόπους ο πλανήτης μας κατάφερε να σωθεί από την κλιματική αλλαγή, το βίντεο μας κατάφερε να βρεθεί στην τελική δεκάδα αξιολογούμενο από κριτική επιτροπή, ξεχωρίζοντας ανάμεσα σε δεκάδες αλλά από πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα ζητάμε την βοήθεια σας καθώς πλέον η κρίση του νικητή βρίσκεται στα χέρια ή καλύτερα στα ποντίκια των πολιτών από τους οποίους ζητούμε να κάνουν ένα like στο post με τη συμμετοχή μας στην σελίδα του GREEEN στο Facebook για να καταφέρει η ομάδα μας, η μοναδική εργασία που έχει επιλέγει από τη χώρα μας να βρεθεί τον Φεβρουάριο στην Στοκχόλμη και να παρουσιάσει την εργασία της!
Κάνετε like εδώ: https://m.facebook.com/story.php…
(Η ψηφοφορία λήγει στις 31 Δεκεμβρίου τα μεσάνυχτα)
Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015
29/12/15
Αγαπητοί γονείς, αφήστε το παιδί σας να είναι μαθητής!
"Βάλατε καλούς βαθμούς ή τα κάψατε τα καημένα τα παιδιά;"
Χθες το απόγευμα πήγα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου, όπου προσπαθώ εδώ και δύο μήνες να συντονίσω -εθελοντικά- μια Λέσχη Ανάγνωσης Μαθηματικής Λογοτεχνίας για μαθητές Γυμνασίου. Περιμένοντας τα παιδιά, βρέθηκα να συζητώ με τη νεαρή υπάλληλο της Βιβλιοθήκης. "Τι κάνετε;", με ρώτησε με ευγένεια στα όρια της λονδρέζικης τυπικότητας. "Καλά, ευχαριστώ", απάντησα. "Λίγο κουρασμένη είμαι, γιατί μέχρι τις τρεις ήμουν στο σχολείο. Δώσαμε βαθμούς σήμερα." Τι το 'θελα; Είναι να ξανοίγεσαι σε ανθρώπους που σε ρωτούν τι κάνεις μόνο και μόνο επειδή το απαιτεί το πρωτόκολλο!;
"Βάλατε καλούς βαθμούς ή τα κάψατε τα καημένα τα παιδιά;", με ρώτησε και η μέχρι τότε προσποιητή της ευγένεια εξανεμίστηκε με μιας.
Δεν έχω κάτι με τη συγκεκριμένη υπάλληλο, αλλά τις λίγες φορές που την είχα στο παρελθόν συναντήσει διαισθάνθηκα αυτήν την - ας την πω - καχυποψία των πολλών απέναντι στους εκπαιδευτικούς και δη στους μαθηματικούς.
"Τους βαθμούς δεν τους βάζω εγώ. Τους βαθμούς τους παίρνουν τα παιδιά.", απάντησα πικαρισμένη.
Η αλήθεια είναι πως δεν το ξεπερνώ εύκολα αυτό το συναίσθημα. Κάθε φορά που εισπράττω κατάμουτρα τη δυσπιστία της κοινής γνώμης για την - ας την πω - επαγγελματική μου ηθική, νιώθω την ανάγκη να δώσω εξηγήσεις. Εξήγησα με ποιον τρόπο υπολογίζω το βαθμό. Πόσο με δυσκολεύει η διαδικασία... Πόσο αντίθετη είμαι στο συγκεκριμένο τρόπο αξιολόγησης. Με λοξοκοίταζε με ένα βλέμμα που υπέκρυπτε μια δόση αμφισβήτησης. Τότε αποφάσισα να παίξω το δυνατό μου χαρτί.
"Για σκέψου, σε παρακαλώ, τι προφορικό βαθμό έχω βάλει εγώ σε ένα παιδί που έβγαλε στα τέσσερα τεστ που έγραψε μέσο όρο, ας πούμε, 8 και στον έλεγχο έχει 14;". Την αιφνιδίασα. Περίμενα λίγο κι όταν βεβαιώθηκα πως δεν μπορεί να το υπολογίσει, είπα: 14 επί 2 μείον 8 κάνει 20! Ε ναι, στα προφορικά έβαλα 20! Πόσο παραπάνω να βάλω;" Φάνηκε να μπερδεύεται, αλλά δεν τα έβαλε κάτω. "Κι εμένα ο γιος μου πάει φέτος στην πρώτη Δημοτικού", μου είπε. "Κάνουν προσθαφαιρέσεις, τώρα, ξέρετε. Χθες είχε κάτι περίεργα μαγικά κουτάκια, που έπρεπε να βγάζουν δέκα στο έτσι και στο έτσι...", είπε δείχνοντας οριζοντίως και καθέτως. "Μαγικά τετράγωνα;", ρώτησα. "Μαγικά κουτάκια τα λέει η δασκάλα μας", επέμενε. Κι ύστερα, θέλοντας να κάνει τη ρεβάνς μου είπε: "Μέχρι να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω... Τα πήρα και είπα στο γιο μου να παίξει μέχρι να τα συμπληρώσω. Ύστερα του είπα να τα αντιγράψει. Δεν μπορούσα να του εξηγήσω τι να κάνει... Να πας αύριο στην κυρία σου και να της πεις ότι είναι πολύ δύσκολα! Ακούς εκεί, τόσο μικρά παιδιά, τι τους έβαλε!".
"Αχ, πόσο λάθος! Δεν πρέπει.... Κανονικά οι νέοι γονείς θα πρέπει να παρακολουθούν ένα τρίμηνο σεμινάριο, πριν στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο.".
"Ναι, και οι εκπαιδευτικοί όμως πρέπει να κάνουν συνέχεια σεμινάρια". Είχε αγριέψει. Το έβλεπα στα μάτια της. "Δεν μπορώ να βλέπω καθηγητές ... καθηγητές κοντά στη σύνταξη να κάνουν μάθημα με μεθόδους που έχουν ξεπεραστεί!". Όσο πήγαινε θύμωνε περισσότερο. "Κάποιοι κάνουν σήμερα μάθημα με τον ίδιο τρόπο που έκαναν όταν ήμουν εγώ μαθήτρια..,", συνέχισε.
"Πότε τέλειωσες το σχολείο;", ρώτησα για αντιπερισπασμό. Ήθελα να κερδίσω λίγο χρόνο.
"Το 1998. Είμαι 35 χρονών". Με έβγαλε από τον κόπο να κάνω τις προσθαφαιρέσεις. Πήρα βαθιές ανάσες, προσπαθώντας να κρατήσω τη συζήτηση στο επίπεδο που επιβάλλει ο κοινωνικός μου ρόλος. "Ξέρεις γιατί είναι κακό να ετοιμάζεις εσύ τα μαθήματα του γιού σου;", επέμενα, "Επειδή του περνάς υποσυνείδητα τη δική σου άποψη για τη δυσκολία των μαθηματικών. Κάτι που δεν μπορεί να λύσει η μαμά του, είναι πολύ δύσκολο! Άρα θα πιστεύει ότι δεν μπορεί να το λύσει κι αυτός. Από την άλλη πλευρά, ασκώντας κριτική στο έργο της δασκάλας τον καθιστάς καχύποπτο απέναντί της κι αυτό είναι σε βάρος του παιδιού. Χάνεται η εμπιστοσύνη που πρέπει να έχει στο πρόσωπο της δασκάλας του..."
Είχα πάρει φόρα. Με άκουγε εκφράζοντας τις αντιρρήσεις της. Εγώ συνέχιζα. Της είπα πως από την έκφραση των μαθητών μου αντιλαμβάνομαι τις απόψεις των γονιών τους για τους εκπαιδευτικούς και για το σχολείο. Οι γονείς που ασκούν αρνητική κριτική στη δουλειά μας προϊδεάζουν τα παιδιά τους κι έρχονται αυτά στο σχολείο και νιώθουν τον καθηγητή απέναντι κι αυτό δυσκολεύει την κατάσταση, χαλάει το κλίμα εμπιστοσύνης που είναι απαραίτητο, για μια αποτελεσματική διαδικασία μάθησης. Όταν το παιδί αρνείται a priori την καλή πρόθεση του δασκάλου, δεν κερδίζει τα λίγα ή τα πολλά που μπορεί να κερδίσει από τη συμμετοχή του στο μάθημα. Η μάθηση δεν είναι υπόθεση του ενός. Και σίγουρα όχι του δασκάλου. Είναι συλλογική δουλειά, συμμετοχική. Ο μαθητής παίζει το ρόλο του. Οι γονείς το δικό τους.
Κι άλλα πολλά είπα. Έκανα και μια αναφορά στον Vygotsky. Επικαλέστηκα την αυθεντία, να μη φανεί πως δεν επιμορφώνομαι. Στο τέλος παραδέχτηκε πως και η δασκάλα του γιού της της είπε να μην κάνει τα μαθήματα του παιδιού, να το αφήνει να κάνει ό,τι μπορεί μόνο του.
Αυτό το λέω κι εγώ στους γονείς. Σε εκείνους τους γονείς που πιστεύουν ότι το παιδί τους έρχεται στο σχολείο για να δείξειστον δάσκαλο ότι ξέρει. Έρχεται για να δείξει και στους συμμαθητές του ότι ξέρει. Κι έτσι σιγά σιγά αυτό το παιδί πιστεύει ότι πρέπει να ξέρει τα πάντα και να δείχνει σε όλους ότι ξέρει τα πάντα και, συνηθίζοντας με τον καιρό το ρόλο αυτόν, δεν ανέχεται να το αμφισβητήσει κανείς, ούτε να το διορθώσει κανείς...
Και μέρα με τη μέρα χάνει την ιδιότητα του μαθητή, παύει να είναι το παιδί που μαθαίνει, που διερευνά, που αμφισβητεί, που αναθεωρεί και προοδεύει.
Και μέρα με τη μέρα χάνει την ιδιότητα του μαθητή, παύει να είναι το παιδί που μαθαίνει, που διερευνά, που αμφισβητεί, που αναθεωρεί και προοδεύει.
Γίνεται το παιδί που αγανακτεί. Το παιδί που δεν μπορεί να αποδεχτεί και να διαχειριστεί την άγνοιά του και υποφέρει, καθώς δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει...
Γι' αυτό, αν θέλετε να βοηθήσετε, αγαπητοί γονείς αφήστε το παιδί σας να είναι μαθητής!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)