ενα λογοτεχνικο βιβλιο
που ςημαδεψε μια ταξη
σελ.: 6
Υπαίθριατάξη στο 35ο
Δ. Σχ. Εξαρχείων,
Όνειρα σε ρόδες, 2024.
Ο ΚΟΚΚΙΝΟΛΑΙΜΗΣ
το διασχολικό έντυπο του ραδιοφώνου
των παιδιών «Τα θρανία της ́Άνοιξης»
Τευχος 17 - ανοιξη 2024
Κυκλοφόρησε τον απριλιο του 2024
Εκδόσεις Ars Nova - Γιάννης Κορναράκης
Τζαβέλλα 1, 10681 Αθήνα
Τηλ.: (+0030) 210 3801191
ΥπεΥθΥνοσ Υλησ: Μπάμπης Μπαλτάς
Επικοινωνια
arsnova.p@gmail.com
babisbaltas1@gmail.com
Συντακτικη ομαδα
Άννα, Άρης, Αχιλλέας, Γιάννης, Γιώργος, Ελένη,
Ερρίκος, Δήμητρα, Ηρώ, Θάλεια, Ιωάννα Α., Κά-
τια, , Λυδία Π., Μαρία, Μοχάμμεντ, Νίκη, Νίκος,
Παναγιώτης, Πέρσα, Πρινς, Ραφαέλα, Σοφία.
Τα 12 ραδιοφωνα των παιδιων
Τα Θρανία της Άνοιξης: https://wakelet.com/@
ta_thrania_tis_anoiksis
Ραδιοκομήτες-Πύργος: https://padlet.com/
agmihal85/tdv1selys4n5dxgc
Ράδιο Ελευθερές-Καβάλα: http://
europeanschoolradio.eu/el/archives/
school/9500411
Εδώ ξέφρενο σχολείο-Χανιά: https://
diktiosxolionchania.blogspot.com/2021/01/
blog-post_26.html
Μικροί εξερευνητές-Νέο Ηράκλειο Αττικής
Ραδιοπεριπέτειες-Πετρούπολη Αττικής
Κόκκινη τσουλήθρα-Δάφνη Αττικής
Zacharo Radio Project-Ζαχάρω Ηλείας
Συνεργατικό ραδιόφωνο-Πάτρα
ΕΡΤ-5 - Θησείο
Ραδιοφωνές - Καλλιθέα
Το ραδιόφωνο των 6 ηπείρων - Γαλάτσι
Με τη συνεργασία του 2510 radio,
του τυπογραφείου PRINTZAR και
της Smart Kit Electronics
Διανεμεται δωρεαν
ςε ςχολεια και βιβλιοπωλεια
ISSN: 2732-6217
2
Παιδαγωγική Ομάδα
«Το Σκασιαρχείο»
ο μυλωνάς
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μυλω-
νάς που ήταν πολύ φτωχός. είχε μόνο έναν
μύλο κι ένα φτωχόσπιτο. Επίσης είχε κι
έναν γάιδαρο και μια σκυλίτσα.
Δούλευε καθημερινά από τις 6:30
το πρωί. Μάζευε το σιτάρι, το άλεθε
στον μύλο, γινόταν αλεύρι, το πήγαινε
στη γυναίκα του να το κάνει ψωμί κι ο γά-
ιδαρος βοηθούσε στο κουβάλημα. Αυτή
ήταν η καθημερινή του ζωή. Είχαν κι έναν
φούρνο γιατί τόσο ψωμί που έβγαζαν, δεν
ήξεραν τι να το κάνουν. Κι έτσι άνοιξαν τον
φούρνο.
Μια μέρα η σκυλίτσα γέννησε τέσσερα
μωρά. Ο μυλωνάς και η γυναίκα του χάρηκαν
και δεν χάρηκαν γιατί είχαν περισσότερα στόμα-
τα να θρέψουν, αλλά τώρα έτσι κυλούσε ο χρόνος. Τα
σκυλάκια μεγάλωσαν. Ήτανε λυκόσκυλα κι έτοιμα για τα
πρόβατα που είχαν ανταλλάξει με έξι τσουβάλια αλεύρι.
Ο μυλωνάς έφτιαξε έναν φράχτη από ξύλα και καρφιά.
Έτσι εδώ τελειώνει η ιστορία μου. Και ζήσαν αυτοί
καλά κι εμείς καλύτερα.
(Ελεύθερο κείμενο: Λυδία Π.)
Το νησί Σεν Γκαόσου
Κάποτε υπήρξε ένα εξωτικό νησί, κοντά στην Χαβάη του Ειρη-
νικού ωκεανού ή αλλιώς “Γαλήνιου”, που λεγόταν Σεν Γκαόσου.
Για το νησί αυτό μου μίλησε πρώτη φορά ο παππούς μου.
Μου είπε πως άρχισε να κατοικείται το 1.608. Ήταν ένα υπέρο-
χο εξωτικό νησί με πολλή βλάστηση και νερά που την νύχτα
αντανακλούσαν το κίτρινο του φεγγαριού και τα βότσαλα
λαμπύριζαν σαν το φως του ήλιου, οι καρύδες έπεφταν από
τους φοίνικες σαν βροχή από κρύσταλα.
Εκεί ήταν ζωή και κότα για τους βασιλιάδες ή για τους πολίτες
υψηλής θέσης. Αντιθέτως, για τους εργάτες ή για τους χαμηλής θέσης
πολίτες ήταν μια ταπείνωση ή μια απαλλοτρίωση. Οι εργάτες αλλοίωναν τις καρύδες για να τις κάνουν γάλα ή χυμό,
να έχουν να πιούνε.
Εκεί συνέχεια γίνονταν τσουνάμια και καταιγίδες. Οι κάτοικοι έτσι
αποφάσισαν να πάνε να ζήσουν κάπου αλλού, αλλά για να φύγουν
έπρεπε να περάσουν την Μαύρη Θάλασσα, την πιο άγρια και την πιο
απότομη θάλασσα. Από μακριά πολύ αμυδρά φαίνονταν βύσσινα που
είχαν βαφτεί σε χρώμα μαύρο, το ίδιο και και τα νερά και ο ουρανός .
Έπρεπε ωστόσο να σωθούν, οπότε το ρίσκαραν. Δυστυχώς από τους
4.000 μόνο εκατόν έντεκα επέζησαν από το ταξίδι αυτό.
Οι παραδόσεις λένε πως αυτοί οι εκατόν έντεκα άνθρωποι κατάφε-
ραν να μάθουν στο τέλος πως το νησί βυθίστηκε. Λόγω του αδερφού
του βασιλιά που τον σκότωσε για να πάρει εκείνος την βασιλεία. Και
έτσι το πνεύμα του σκοτωμένου βασιλιά βύθισε το Σεν Γκαόσου, για
εκδίκηση. Επίσης λένε πως το «πνεύμα» του βασιλιά παραμονεύει με τις
σειρήνες μέχρι να αντικρύσει τον αδερφό του. Γι ́ αυτό και στη γλώσσα
των ιθαγενών το νησί σημαίνει «Τίποτα δεν τελείωσε» !
(Ελεύθερο κείμενο: Πέρσα)
3
Σπάινο
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας σπινόσαυρος που τον
έλεγαν Σπάινο. Αυτός ο σπινόσαυρος ήταν πολύ άγριος.
Μια μέρα συνάντησε έναν εξίσου άγριο γιγανοτό-
σαυρο. Τότε ο Σπάινος πήγε στη λίμνη να πιάσει ψάρια.
Ο γιγανοτόσαυρος τον είδε και νόμισε οτι ο Σπάινος τον
φοβόταν. Αλλά δεν ήξερε οτι ο Σπάινος όχι μόνο δεν
τον φοβόταν αλλά μπορούσε να τον νικήσει. Έτσι τον
προκάλεσε σε μονομαχία.
Η μάχη κράτησε για πολλή ώρα και τελικά τον νίκησε
και συνέχισε να πιάνει ψάρια. Μετά συνάντησε έναν
λειοπλευρόδοντα (θαλάσσιο ερπετό) και έγιναν φίλοι.
(Ελεύθερο κείμενο: Ερρίκος)
Όνειρα σε ρόδες
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα
παιδάκι που βρήκε ένα καρότσι
στο δέντρο. Αλλά είχε χάσει μια
ρόδα του. Μετά πήγε στον Μπαμπά
και του είπε: «Μπαμπά βρήκα ένα
καρότσι, αλλά έχει μόνο 3 ρόδες
και δεν έχει μια ρόδα. Μπορείς να
αγοράσεις μια ρόδα για το καρότσι;» Ο Μπαμπάς του είπε:
«Εντάξει, γιατί όμως θέλεις αυτό το καρότσι»; Και το παιδί
είπε: «Για το βιβλιοπωλείο, για να δώσω βιβλία στα παι-
διά. Κι είναι μόνο δωρεάν, όλα τα βιβλία». Και ο Μπαμπάς
του είπε «εντάξει». Μετά πήγε σ’ ένα μηχανικό «Shop» και
πήρε μια ρόδα για το καρότσι. Το παιδί ήταν χαρούμενο κι
είπε «ευχαριστώ». Μετά πήγε στα παιδιά. Και στα παιδιά
άρεσε. Και πολλά παιδιά ήρθαν να πάρουν βιβλία και τους
άρεσαν πολύ!
(Ελεύθερο κείμενο: Πρινς)
Το παράθυρο
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα
παράθυρο που κοίταζε πάντα από
το παράθυρο. Δεν μπορούσε να
φύγει. Είπε στη μαμά του, αλλά
του έλεγε πως είναι 5 την νύχτα.
Κανένας δεν βγαίνει. Είδε ένα
φορητό παράθυρο μ’ ένα παιδί κι
έκαναν βόλτες. Περπατούσαν στη θάλασσα.
Αυτή δεν την έβλεπε από το παράθυρο. Την άκουγε.
Γινόταν φασαρία και τα κύματα έκαναν σα χαλασμένο
ραδιόφωνο. Είπε να φύγει. Πήγε σπίτι. Αποφάσισε να
μείνει με τη μαμά του. Ξύπνησε. Τι έγινε; Δεν βγήκε, αλλά
αυτό ήταν όνειρο. Αλλά τρόμαξε. Μετά ηρέμησε. Κι ήταν
πάντα χαρούμενο. Με τα όνειρα.
(Ελεύθερο κείμενο: Μοχάμμεντ)
Messinoua
Μια μέρα ήταν χάλια ο καιρός γιατί
έβρεχε και ένα σκυλί μέσα στην
Αθήνα ήταν χαμένο. Πέρασε πολύ
ώρα. Αργότερα ο σκύλος πήγε σ’
ένα γήπεδο ποδοσφαίρου γιατί
του άρεσε να βλέπει ποδόσφαιρο.
Μπήκε στο γήπεδο και βαρούσε
την μπάλα μέχρι που έβαλε γκολ.
Έτσι η ομάδα του πήρε το κύπελο
και ο σκύλος έγινε πλούσιος. Η
πόλη έγινε χαρούμενη.
Ύστερα γράφτηκε ποδόσφαιρο
και πήρε πολλά εκατομμύρια βραβεία. Του πήρε μια
ώρα να τα οργανώσει, έτσι αποφάσισε να τα πουλήσει κι
έβγαλε κι άλλα χρήματα. Πήγαινε σε αγώνες και κέρδιζε
συνέχεια. Στο τέλος, έγινε παίκτης της Μπαρτσελόνα κι
είχε συνέχεια νίκες!
(Ελεύθερο κείμενο: Αχιλλέας)
ζωολογικοσ κηποσ
Σε ένα μακρινό χωριό της Αφρικής, οι κυνηγοί
πιάνουν τις μαϊμούδες με έναν παράξενο
τρόπο.
Πηγαίνουν εκεί που βρίσκονται οι μαϊ-
μούδες έχοντας μαζί τους ένα ποτό (Ρακί
Μπανάνα). Μόλις φτάσουν, αρχίζουν να
πίνουν και οι μαϊμούδες βλέπουν τους κυνη-
γούς που πίνουν και θέλουν να κάνουν το ίδιο.
Οι κυνηγοί αφήνουν το Ρακί στις μαϊμούδες
για να πιούν, να μεθάνε και να κοιμηθούν μετά.
Μόλις κοιμηθούν, οι κυνηγοί τις τρομάζουν,
ζαλισμένες δεν μπορούν να σηκωθούν και έτσι
τις μαζεύουν σε μεγάλα τσουβάλια, και τις πάνε
στο ζωολογικό κήπο με ασφάλεια.
(Ελεύθερο κείμενο: Μαντέλα)
4
Εδώ «Τα θρανία της Άνοιξης»!
Ακούτε το ραδιόφωνο των παιδιών!
Παιδιά, μείνετε συντονισμένα!
Λοιπόν παιδιά, ξεκινάμε μ’ ένα σύνθημα: «Δώστε στα παι-
διά περισσότερα τριήμερα, κάνουν καλό στη φαντασία»!
Κι ένα μικρό σχόλιο. Συνέχεια μιλάμε για την κούραση των
μεγάλων, για το πόσο πολύ έχουν ανάγκη την ξεκούραση
και τις διακοπές. Για τις πολυπόθητες διακοπές του καλο-
καιριού ή για τη χαρά που τους διακατέχει όταν βλέπουν
πως μια αργία τυχαίνει να πέφτει Παρασκευή ή Δευτέρα
και πετάνε από τη χαρά τους σχεδιάζοντας ήδη από τρεις
μήνες πριν την πολυπόθητη εξόρμηση. Και τι γίνεται με
τους μικρούς μας φίλους; Αυτοί δεν έχουν ανάγκη εξίσου
την παύση, το παιχνίδι στη φύση μακριά από αμάξια και
καυσαέρια; Δεν έχουν ανάγκη την πνευματική ξεκούραση,
την επεξεργασία των γνώσεων που έχουν λάβει ή το να
αφήσουν τη φαντασία τους να καλπάσει αχαλίνωτη χωρίς
εγχειρίδια μελέτης και καθοδηγήσεις απ’ τους μεγάλους;
Πάμε να ακούσουμε κάτι πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες
των παιδιών που μοιράστηκαν μαζί μας επιστρέφοντας
από τα δύο τριήμερα που φέτος έτυχε να είναι συνεχόμενα,
το ένα λόγω της Καθαράς Δευτέρας και το άλλο λόγω της
εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου. Αποκλειστικά, για τους
αναγνώστες του Κοκκινολαίμη!
Ήταν «Τα θρανία της Άνοιξης» - το ραδιόφωνο των παιδιών.
Στο κείμενο και στο μικρόφωνο ήταν η Ελένη, 20/4/2024,
Αθήνα – Κουκάκι – Άγιος Αρτέμιος.
Ελένη
«Δώστε στα παιδιά περισσότερα τριήμερα,
κάνουν καλό στη φαντασία»
Το βουνό έχει δύο όψεις
Άρχισε η Διονυσία πρώτη και καμαρωτή να μας λέει ιστορίες
με ωραία την πλοκή. Έφυγε απ ́ την Αθήνα, πόλη γκρι και
σκυθρωπή, και κατέληξε σε μέρος που είχε ομορφιά πολλή.
Είχε θάλασσα, είχε βράχια, είχε ζώα και φυτά και σαν άκουσε
ο Ιάσων τέντωσε καλά τ’ αυτιά. Ξέχασε όσα είχε μάθει για
τρόπους ευγενικούς, σωστούς «Σαν μιλάω δε διακόπτω μήτε
άλλους μήτε εαυτούς». Ιάσονας: «Ήμουν κι εγώ εκεί πέρα, στο
ίδιο μέρος που μας λες, σου τ’ ορκίζομαι πως ξέρω τι είναι αυτό
που πας να πεις». Δεν τον είδε η Διονυσία κι άρχισε να απορεί
μήπως ‘κεινος λέει ψέμα ή στ’ αλήθεια ήταν εκεί. Μα πώς να
εξακριβώσει τώρα, που δε ξέρει από χάρτες και το GPS στ’
αμάξι το χειρίζονται μεγάλοι; Άρχισε να τον ρωτάει και να τον
στραβοκοιτάει όταν του’ πε να της περιγράψει που παρκάρανε
τ’ αμάξι. Ιάσονας: «Κάπου ανάμεσα σε αμάξια, κάτω από κάτι
δέντρα και στο βάθος στο νερό είδα να κινούνται χέρια». Η
Διονυσία απόρησε: «Μπάνιο τέτοια εποχή; Θα κρυώσουν θ’
αρρωστήσουν, σύντομα ο πυρετός θα ‘ρθει». Μα στη θάλασσα
που πήγε μόνο ψάρια μες σ ́αυτή, είν’ η άνοιξη στ’ αλήθεια μια
εποχή κι αυτή ζεστή; Ο Ιάσονας ως τότε πίστευε πολύ που λες,
πως το πανύψηλο βουνό χώριζε δυο συμμαθητές. Τώρα η πίστη
του κλονίστηκε, τα νερά σαν αμφισβήτησε. Μα είναι δυνατόν
η θάλασσα, ν’ αλλάζει θερμοκρασία σαν τα πουκάμισα; Όχι!
Αρνείται να πιστέψει πως η φύση μας τρελάθηκε. Μα καλά,
πόσο γρήγορα η άνοιξη έτρεξε και το καλοκαίρι πλάκωσε;
Ο Εθνικός Ύπνος
Η Σοφία δίχως ντροπή, γύρισε από εκδρομή τεσσάρων ημερών
στον ύπνο τον γλυκό, τον πιο βαθύ. Σαν ‘κλείσαν τα σχολεία
της χώρας σκέφτηκε να είν’ αυτή, στην αγκαλιά του Μορφέα
πρώτη, να πιάσει θέση άνετη. Γι’ αυτό κι αμέσως σπίτι έτρεξε,
στα ρούχα τ’ άνετα μέσα έπλεξε όρκο σωστό με τον εαυτό της
«Αυτό το τριήμερο είν’ δικό της». Τι φωνάζαν οι δικοί της, τι
ωρυόταν η αδερφή της, τι οι γείτονες κλαρίνα, αυτή βυθισμένη
καρδερίνα. Δεν μπόρεσαν να τη σηκώσουν και να την καρδα-
μώσουν, να την πείσουν να αδράξει το τριήμερο «εν δράσει». Γι
αυτό ‘μείναν στην Αθήνα όλοι με τα μούτρα κάτω, και χαζεύανε
στο insta σκρολάροντας φωτογραφίες πάνω κάτω. Έκαναν κι
αυτοί ύπνους που δεν είχαν ξανακάνει, ήρθαν όνειρα και ‘μείναν
για ώρα πολλή στο μαξιλάρι. Και σαν έφτασε η Τρίτη, πρώτη
πετάχτηκε η Σοφία, δίχως προειδοποίηση καμία. Ετοιμάστηκε
και πήγε πρώτη μέσα στην κουζίνα. Έφτιαξε πρωινό για κείνη,
μα και για όλους τους άλλους, έψησε καφέ στο μπρίκι να ξυ-
πνήσει τους μεγάλους. Μέσα στο όνειρο το είδε, πως ήξερε
να φτιάχνει, λέει, καφέδες με καϊμάκι και πολύ, πολύ μεράκι.
Και σαν ξύπνησαν οι άλλοι τρέξανε να την ξυπνήσουν, μα σαν
πήγαν στην κουζίνα μείνανε να χαχανίζουν. «Και για πες μας
βρε Σοφάκι, ξεκουράστηκες λιγάκι;» είπε η μαμά γελώντας
τσιμπώντας της το μαγουλάκι. «Βρε μαμά πως θα γιορτάσω την
επέτειο της χώρας; Παιδευόμουν να τον μάθω αυτόν τον εθνικό
τον ύμνο, όπως είπε η δασκάλα να τον μάθουμε νεράκι, να τον
λέμε και στον ξύπνιο, να τον ονειρευόμαστε στον ύπνο. Πώς
καλύτερα να μάθω τον εθνικό μας ύμνο, αν και ‘γω κάμποσες
μέρες δεν το ρίξω και στον ύπνο»;
Μια λέσχη όσων έχουν δύσκολη ζωή
Ο Νικόλας αν και νέος, υποφέρει απ’ τα έξι. Όπου βρέξει κι
όπου φέξει θα το δεις, δε λέει λέξη. Τα γράμματα είν’ δύσκολα,
τα μαθηματικά πανδύσκολα, η ζωγραφική ζορίζει και στη
γυμναστική... τα παντελόνια του μαυρίζει. Μα τώρα έφτασε
τριήμερο, άκρη αυτά, ώρα για ξεγνοιασιά. Αμ δε! Η ζωή σου
επιφυλάσσει τόσες αναποδιές, μέχρι που σε κουράζει. Ξύπνησε
5
και το μυαλό πονούσε. Ποιό το αντίδοτο στον πόνο; Άρχισε
να στριφογυρίζει, να θέλει να τον αφήσει μόνο. Τι ωραία που
θα ήταν να υπήρχανε αργίες για το σώμα, για το πνεύμα, και
για άλλες λειτουργίες. Πώς το μυαλό δεν κουράζεται, κάθε
μέρα κι από την αρχή, να έχει τις ίδιες ανησυχίες; Το ‘πε σε
συμμαθητές του και το νιώσανε κι εκείνοι, έναν πόνο σαν
σουβλιά κάπου μέσα στα μαλλιά. Άρχισαν να κόβουν τούφες,
να ελαφρύνουν το κεφάλι, μα σαν τους είδαν οι γονείς τους
άρχισαν να τις κολλάνε πάλι. «Δεν περνάν οι δυσκολίες με αλ-
λαγή στην κόμμωσή σας. Η ζωή θέλει αγώνες και την μεγάλη
αντοχή σας!» Τα παιδιά κάλεσαν τότε το συμβούλιο της τάξης,
έκατσαν και συσκεφτήκαν και ‘λάβαν σπουδαίες αποφάσεις.
Μια λέσχη θέλανε και την φτιάξανε, για όσους δυσκολεύονταν
και το μυαλό τους πολύ κουράζανε. Το σύνθημα στη λέσχη
αυτή «Έλα, αν και συ έχεις δύσκολη ζωή!»
Ελένη
ο babar γίνεται 100 χρονών (περίπου)
Από την γ’ τάξη του 35ου Δημοτικού Σχολείου Εξαρχείων τα
Μικρά Βιβλία ανοίγονται στην κοινότητα και φτάνουν μέχρι
τις Βρυξέλλες για να διαμαρτυρηθούν για την απώλεια της
πλατείας Εξαρχείων, μέσω της έκθεσης για την πλατεία
που κατοικούμε. Τα παιδιά, συγγραφείς και εικονοπλάστες
ιστοριών, γνωρίζουν την δική τους αγάπη για το λογοτεχνικό
γράψιμο. Τα Μικρά Βιβλία του Πρινς, της Ραφαέλας, του
Μάνου και της Νικήτας είναι μόνο η αρχή. Την ώρα που
φεύγει από τη ζωή ο Laurent de Brunhoff, στις 22 Μαρτίου,
ο δημιουργός των ελεφάντων του Μπαμπάρ και της Σελέστ,
εμείς τον αποχαιρετούμε έτσι, όπως θα ήθελε, με έναν ήρωα
που βοηθά στην αυτογνωσία μας. Ο μπαμπάς του, ο Jean
de Brunhoff, ήταν φίλος του Celestin και της Elise Freinet
και μαζί όλοι τους, παιδαγωγοί και καλλιτέχνες, σχεδίασαν
το 1930 τον αρχικό ελέφαντα για να κάνουν ενεργητικό το
παιδικό βιβλίο και την εικονογράφησή του, όπως την παι-
δαγωγική. Στον μπαμπά και στο γιο, αλλά και στη μαμά που
έλεγε αυτές τις ιστορίες για να τον μεγαλώσει, από το 1925
που γεννήθηκε - και μάλιστα έβαλε τη μαμά του Μπαμπάρ,
η ίδια η μαμά του Laurent, να πεθαίνει στην έκτη σελίδα
του βιβλίου από κυνηγούς - αφιερώνεται αυτή η πρώτη
έκδοση των Μικρών Βιβλίων.
Τα βιβλία με τον Μπαμπάρ
είναι εξαντλημένα. Μακάρι να
εκδοθούν πάλι. Κι εγώ να σας
πως από τον ελέφαντα πήρα το
όνομά μου. Αυτός με επηρέασε
τόσο πολύ.
Ο δικός σας Μπαμπάλ
Το σχολείο μας
Το σχολείο μας βρίσκεται στις
Ελευθερές Καβάλας. Γύρω γύρω
υπάρχουν πολλά δέντρα και πολ-
λά σπίτια. Επίσης υπάρχει ένας
γείτονας που σχεδόν κάθε μέρα
βάζει τραγούδια του Τρανού.
Η αυλή του σχολείου μας είναι
πολύ μεγάλη. Το κτίριο είναι φτι-
αγμένο από πέτρα και είναι σχεδόν
εκατό χρόνων. Είναι όμορφο και
έχει πολλές ζωγραφιές.
Η τάξη μας έχει κρεμασμένες
εργασίες και ζωγραφιές. Δεν
κάνουμε το βιβλίο της Γλώσσας, αλλά διαβάζουμε το
βιβλίο «Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου».
Αφού μιλάμε για την Τετάρτη τάξη, ας συστηθούμε:
Διονύσια, Άννα, Εμμανουέλα, Νίκος, Αλεάντρο. Μας
αρέσει το ωδείο, το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ, το τένις και
το μπάσκετ.
Με το σχολείο μας έχουμε υιοθετήσει πολλά ζωάκια.
Ένα από αυτά ήταν ο Μαξ, το σκυλάκι. Και τώρα έχουμε
τέσσερα γατάκια, τα ταΐζουμε, τα ποτίζουμε, παίζουμε
μαζί τους και τα προσέχουμε.
Η κυρία μας είναι πολύ ευγενική, πολύ όμορφη και πολύ
καλή δασκάλα. Μας κάνει συνέλευση και ραδιόφωνο.
Νιώθουμε χαρά, γιατί κάθε μέρα μαθαίνουμε και κάτι
καινούριο.
Άννα, Αλεάντρο, Διονυσία, Εμμανουέλα, Νίκος
τα ραδιόφωνα
του «σκασιαρχείου»
ευχαριστούν την κοφιψυ
για την συνεργασία
2020-2024
Ο κοκκινολαιμης προτεινει...
6
Ένα λογοτΈχνικο βιβλιο
που σημαδΈψΈ μια ταξη!
Με την τάξη μου, δ’ δημοτικού, το τελευταίο διάστημα
δουλέψαμε το λογοτεχνικό βιβλίο «Ράδιο Ποπόφ» της Άνια
Πορτίν. Διαβάζοντας το βιβλίο αρχικά η ίδια, εντόπισα
θεματικές που ενδιέφεραν τόσο εμένα όσο και τους μαθητές
και τις μαθήτριές μου και τις ζωές τους. Καταφέραμε να
αποκτήσουν όλα τα παιδιά το βιβλίο, κι έτσι ξεκινήσαμε...
Όταν το πήραν στα χέρια τους, κάποια από αυτά το κράτησαν
λίγο πιο σφιχτά στην αγκαλιά τους... Συμφωνήσαμε πως δεν
θα το διαβάζουμε στο σπίτι, αλλά κάθε φορά η ανάγνωση θα
γίνεται στο σχολείο. Τα παιδιά με πόση αγωνία περίμεναν το
επόμενο κεφάλαιο!
Στο «Ράδιο Ποπόφ», ο μικρός ήρωας είναι
ο Άλφρεντ ο Λησμονημένος. Λησμονημένος
γιατί ο μπαμπάς ταξιδεύει συνεχώς και τον
αφήνει μόνο και η μαμά απλά εξαφανίστηκε.
Διαβάζοντας το βιβλίο μαθαίνουμε πως
υπάρχουν κι άλλα έξι λησμονημένα παιδιά
στην περιοχή του Άλφρεντ, κάποια μάλιστα
θεωρούνται σοβαρές περιπτώσεις. απόλυτα
λησμονημένα και καθόλου λειτουργικά
παιδιά!
Ο Άλφρεντ αποφασίζει με τη βοήθεια
της Αμάντα Περιβολάρη, μιας ταχυδρόμου
–Αφουγκράστριας, που έχει αποστολή
ζωής να βοηθάει μυστικά τα Λησμονημένα παιδιά, να κάνει
ραδιοφωνικές εκπομπές που θα τις ακούνε τα Λησμονημένα
παιδιά, με σκοπό να τα κάνει να γελάνε, αλλά και να μαθαίνουν.
Το ραδιόφωνο το ονόμασε Ράδιο Ποπόφ, από τον Ρώσο μηχανικό
Α.Σ. Ποπόφ ο οποίος σχεδίασε έναν παλιό ραδιοπομπό που ο
Άλφρεντ βρήκε στο σπίτι της Αμάντα!
Η εμπειρία μου, από την ανάγνωση του βιβλίου στην
τάξη, μόνο θετική είναι. Τα παιδιά είχαν εμπλακεί τόσο στην
ιστορία, που θέλησαν τα ίδια να φτιάξουν μια μυστική ομάδα
Αφουγκραστών και Αφουγκραστριών του ανθρώπινου πόνου.
Αναρωτήθηκαν τι σημαίνει πονάω, με ποιον τρόπο μπορώ να
βοηθάω, πώς αντιλαμβάνομαι την αδικία που βλέπω μπροστά
μου και τι πράττω; Πώς νιώθω όταν είμαι λησμονημένος/η;
Έτσι βρήκαν όνομα για την μυστική τους ομάδα (δεν θα το
αποκαλύψω!), έφτιαξαν το δικό τους έμβλημα, τον δικό τους
κώδικα ένδυσης, σκέφτηκαν να σημειώνουν σε τετράδιο τις
καλές τους πράξεις και να κάνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα
συμβούλιο τάξης με θέμα την πρόοδο της ομάδας τους.
Σημείωσαν μεγάλη βελτίωση στο γλωσσικό μάθημα, στην
ανάγνωση, στην ορθογραφία, στην γραφή, στην συμμετοχή
τους σε ομαδικές εργασίες για θέματα που τα ενδιαφέρουν,
κάναν τα ίδια μικρά και μεγάλα βιβλία, ραδιοφωνικές και
«τηλεοπτικές» εκπομπές με θέματα που προέκυψαν από το
βιβλίο, αλλά κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο, καλλιεργήθηκε
η ενσυναίσθηση και κατανόησαν τα βασικά τους δικαιώματα
που καταπατούνται όλο και περισσότερο στις μέρες μας.
Χαίρομαι πολύ που τόλμησα να δουλέψω αυτό το βιβλίο με
τα παιδιά! Τώρα ξέρω τι θέλω να κάνω στις τάξεις που θα έχω
από δω και στο εξής: Λογοτεχνία με τα παιδιά για τα παιδιά!!
Σοφία Δημάδη, δασκάλα στο 132ο
Δημοτικό Σχολείο Αθηνών
Ένα τιποτα που ΈγινΈ κατι
Ελένη Πριοβόλου
Εκδόσεις Καλέντης
Ήταν ένα κορίτσι που το λένε
Έλλη κι η μαμά τής υπενθυ-
μίζει ότι είναι ώρα για ύπνο.
Αλλά η Έλλη δεν θέλει. Η μαμά
της λέει στο κρεβάτι: «Είπα
Έλλη να μη μετρήσω πάλι τις
συνέπειες». Η Έλλη όμως δεν
νυστάζει. Θέλει τηλεόραση κι άλλα.
Η μαμά της είπα να κοιτάξει έξω
από το παράθυρο και της είπε ότι
είναι η πιο ενδιαφέρουσα οθόνη.
Η συνέχεια στο βιβλίο.
Παρουσίαση: Ραφαέλα
Ένα μυστήριο για τον Μπούφο /
Νο 1: Το πρώτο μου μυστήριο
Γ.Κωνσταντινόδης/Σ. Μητρούσης
Εκδόσεις Μίνωας
Ο Στέλιος είναι κακός μαθητής και
κλειδώθηκε στην ντουλάπα, για
να μην δει η μαμά του τους βαθ-
μούς του. Ο Στέλιος είναι ακόμα ο
καλυτεροχειρότερος ντετέκτιβ και
κατορθώνει να πιάσει τον κλέφτη
με τα μαρούλια! Το βιβλίο είναι το
πιο αστείο του κόσμου!!!
Παρουσίαση: Ηρώ
Τα πΈντΈ λαγωνικα
Enid Blyton
Εκδόσεις Gutenberg
Τα πέντε λαγωνικά (κι ο σκύλος)
είναι σειρά βιβλίων και απαρτίζονται
από τρία αγόρια και δύο κορίτσια.
Αυτά τα παιδιά (εκτός από ένα) ζουν
στο Πετροχώρι. Εκεί υπάρχει ένας
αστυνομικός, ο θεόφιλος Γκούνης
ή αλλιώς ο γερο-εξαφανίσου από εδώ,
όπως τον φωνάζουν τα παιδιά.
Κάθε φορά που τα παιδιά έχουν
διακοπές από το σχολείο, όλο και
κάποιο μυστήριο τους τυγχαίνει
και πάντα τα παιδιά ανακαλύπτουν
την λύση και ξαφνιάζουν τον επι-
θεωρητή Τζένη και τον Γκούνη.
Παρουσίαση: Θάλεια
7
γραμμα στον κοκκινολαιμη
Αγαπητέ Κοκκινολαίμη,
Δεν θα πιστέψεις τι έγινε! Η εφημερίδα μας, «Τα
Απίθανα Μολύβια», βραβεύτηκε από τη Γυναικεία
Λογοτεχνική Συντροφιά! Η καρδιά μας χτυπούσε
πολύ γρήγορα από το άγχος, τόσο που νομίζαμε
πως θα σπάσει!
Το καλύτερο ήταν ότι βγάλαμε και λόγο που εί-
χαμε ετοιμάσει. Αυτό μας έκανε να νιώσουμε χαρά,
ευτυχία, περηφάνια και συγκίνηση!
Επίσης, μας έδωσαν και πολλά βιβλία για την
προσπάθειά μας! Η βράβευση πραγματοποιήθηκε
στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων με
επιτυχία!
Όπως λένε μερικοί, τα Χριστούγεννα πραγματο-
ποιούνται οι ευχές. Έτσι κι η δικιά μας!
Σου στέλνουμε φιλικούς χαιρετισμούς,
Οι φίλοι/ες σου από το Γ2
του 1ου Πειραματικό Δημ. Σχ. Χαλανδρίου
υπαιθρια αναγνωση
μΈ την αλκη ζΈη
Η αγαπημένη μας πρωταγωνίστρια, αφηγήτρια, Μέλια
μαζί με την αδερφή της Μυρτώ, την παρέα τους από
το «πιο όμορφο μέρος του κόσμου», το Λαμαγάρι, μας
διηγούνται ιστορίες από τα παιδικά τους χρόνια. Ο
αγαπημένος τους μεγάλος ξάδερφος, ο Νίκος, εκεί μαζί
με τα παιδιά διηγούνται τις περιπέτειες του Καπλανιού,
μέχρι τη στιγμή της κήρυξης της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου
1936. Ο Μύλος με το Μισό Φτερό, η βαρέλα της Πιπίτσας, ο
Θρόνος στην παραλία, το ψιλικατζίδικο της κυρίας Αγγελικής,
το σχολείο του κυρίου Καρανάση και οι «άθλοι» της Μυρτώς
ήταν οι αγαπημένες μας στιγμές διαβάζοντας το βιβλίο για
έναν ολόκληρο μήνα μέσα στην τάξη μας κι έξω από αυτήν.
Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε τα επεισόδια της σειράς,
ζώντας μ ́ όλους τους τρόπους τη δικτατορία του Μεταξά και
πώς ένιωθαν τα συνομήλικα με εμάς παιδιά εκείνη την εποχή!
Λατρέψαμε το τραγούδι της
σειράς και το τραγουδάμε όλοι
μαζί. Όμως, αυτό που μας ξένισε
ήταν τα γραφικά της σειράς.
Μας συγκλόνισαν διάφορα
γεγονότα από τη σειρά όπως ότι
έδιωξαν τον μικρό Αλέξη απ ́ το
σχολείο επειδή δεν είχε καινούρια
παπούτσια και επειδή ο πατέρας
του ήταν εξορία. Μας συγκλόνισε
το κάψιμο των «βλαβερών» βιβλίων,
όπως τα αποκαλούσαν οι δικτάτορες
και το ξέσκισμα του καπλανιού!
Όμως, απολαύσαμε την αφήγηση και το χιούμορ της Άλκης
Ζέη και θεωρούμε ότι όλα τα σχολεία πρέπει να διδάσκουν
το Καπλάνι!
Με αφορμή την προβολή της σειράς, βρήκαμε την ευκαιρία
να φτιάξουμε μαζί με τη δασκάλα μας μια Κινηματογραφική
Λέσχη στο σχολείο μας, ώστε να μάθουμε περισσότερα
πράγματα για την 7η Τέχνη!
Τέλος φτιάξαμε το δικό μας Καπλάνι της βιτρίνας και το
Καναρίνι με το όνομα «Ισπανία» στις παλιές, γκρίζες, τζαμωτές
βιτρίνες της τάξης μας, ζωγραφίζοντας τα στα τζάμια τους!
Οι μαθητές/τριες της ε ́ τάξης του 16ου Δημ.Σχ. Αθηνών
Υ.Γ. (από την δασκάλα)
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές που μπορεί να ζήσει ένας
δάσκαλος είναι η συλλογική ανάγνωση ενός λογοτεχνικού
αριστουργήματος, όπως είναι το Καπλάνι της βιτρίνας!
Συγκλονιστικές οι στιγμές που τα παιδιά, δάκρυζαν με τις
εξελίξεις της αφήγησης. ο ενθουσιασμός για την ανάγνωση,
η προσμονή και το ενδιαφέρον για την συνέχεια της ιστορίας
ήταν μεγάλα. Κι αφού η λογοτεχνία είναι η ερώτηση μείον την
απάντηση, ας προβληματίσουμε τα παιδιά γιατί η εποχή της
τεχνολογίας που βιώνουν τους γεμίζει με έτοιμες απαντήσεις!
ΕΥ-ΠΟ ή ΛΥ-ΠΟ, ΕΥ-ΠΟ, ΕΥ-ΠΟ!!!
κα Έφη
Ένα παιδι απο το πουθΈνα
Άλκης Ζέη
Εκδόσεις Μεταίχμιο
Το βιβλίο της Άλκης Ζέη «Ένα παιδί
από το πουθενά» μιλάει για ένα αγόρι
τον Ίκαρο που ζει με την θεία του την
Ελένη Ιοκάστη και τον παπαγάλο
της, το αγόρι. Ο Ίκαρος έχει ξανθά
μαλλιά και γαλανά μάτια. Η Ξένια
είναι η καλύτερή του φίλη, ενώ ο
Πάνος και η παρέα του τον κορο-
ϊδεύουν Μια μέρα όταν ο Ίκαρος
προσπαθεί να ξεφύγει από τον Πάνο γνωρίζει έναν άστεγο τον
Νώντα, που στη συνέχεια γίνεται θείος Νώντας. Ο θείος Νώ-
ντας βρίσκει σπίτι και ο Ίκαρος πηγαίνει με τον γυμναστή του
σε ένα χωριό για να τραβήξει μια ταινία. Άραγε όταν γυρίσει θα
είναι όλα όπως πριν;
Κατά τη γνώμη μου το βιβλίο «Ένα παιδί από το πουθενά»
είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο που με έκανε να σκεφτώ πολύ
σημαντικά πράγματα που μας απασχολούν όλους, όπως η φτώ-
χεια και η ανεργία. Προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε.
Παρουσίαση: Ιωάννα Ανδρίτσου
8
«Αίθουσα με Θέα», τχ.7
διασχολικό έντυπο του
νομού Φθιώτιδας.
«Μυρμηγκοφωλιές», τχ.2,
από το 1ο Δ.Σχ. Αμαλιάδας.
«Οι ταχυδρόμοι των παι-
διών», τχ.7, από το 350
Δ.Σχ. Αθηνών «Ναπολέ-
ων Λαπαθιώτης».
...τα ξαδερφάκια μας
20 Απριλίου 2023 - 20 Απριλίου 2024:
Έναν χρόνο χωρίς τη Μυρσίνη
[...] Σκέφτομαι συχνά, διαβάζοντας αυτές τις μαθητικές εφημερί-
δες, αν στα σπίτια των παιδιών μπαίνει ποτέ τοπική ή πανελλαδικής
κυκλοφορίας εφημερίδα, αν εκτός από αυτήν εδώ την καλή προ-
σπάθεια υπάρχουν δάσκαλοι, καθηγητές, γονείς, βιβλιοθήκες που
προτείνουν την ανάγνωση εφημερίδας. Αν υπάρχουν πρωτοβουλίες
που χρησιμοποιούν την έκδοση εφημερίδας, για να θυμηθούμε τον
Σελεστέν Φρενέ, ως μαθησιακή και παιδαγωγική πρακτική. Γνωρίζω
μερικές τέτοιες ευτυχισμένες απόπειρες, μάλιστα με γνώση και ιδι-
αίτερη επιτυχία, αλλά φοβάμαι πως είναι λίγες για να επηρεάσουν
συνολικά. Πριν προλάβουμε να αξιοποιήσουμε τον υπολογιστή, τον
φορητό υπολογιστή, το τάμπλετ, να οργανώσουμε σελίδες και εφη-
μερίδες στο διαδίκτυο, ήρθε το κινητό τηλέφωνο να απορροφήσει
το χρόνο και το ενδιαφέρον ακόμη και των πιο νέων. Αλλά τι μπορεί
να προκύψει από αυτό; Χρειάζεται να συνεχιστεί και να διευρυνθεί ο
δημόσιος διάλογος γύρω από τις δυνατότητες, τις χρήσεις, τις παι-
δαγωγικές πρακτικές των μέσων αυτών που δεν χρησιμοποιούνται
συνήθως αμφίδρομα ώστε να παράγουν γνώση και επικοινωνία προς
όφελος του χρήστη τους, αλλά περιορίζουν το ενδιαφέρον του σε
στοιχειώδεις και στερεοτυπικές λειτουργίες ρουτίνας.
[Μυρσίνη Ζορμπά, Για τις μαθητικές εφημερίδες, ΤΟ ΒΗΜΑ, 26/9/
