Η είδηση είναι τραγική. Ένα παιδί 14 χρόνων αυτοκτόνησε στο Ναύπλιο χθες. Οι καθηγητές είχαν ενημερώσει εγγράφως την οικογένεια ότι το παιδί είχε αυτοκτονικές τάσεις. Παρ' ολ' αυτα απέβαλαν το παιδί (άγνωστο για ποιο λόγο) και ο πατέρας του παιδιού το τιμώρησε απαγορεύοντας του να βγει από το σπίτι. Αυτή είναι η είδηση. Τα αίτια όμως ποια είναι; Η κρατική μέριμνα για να προλαμβάνονται τέτοια τραγικά γεγονότα ποια είναι; Υπάρχουν ευθύνες και αν υπάρχουν που εντοπίζονται και πως αντιμετωπίζονται;
Πριν λίγους μήνες εκδόθηκε και ψηφίστηκε το "πλαίσιο καταπολέμησης σχολικού εκφοβισμού" από την κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας. Ένας οχετός εκφοβισμού και τιμωρίας. Ένα έκτρωμα αναχρονιστικό που αντιμετωπίζει τα παιδιά ως εγκληματίες, δεν θέτει κανένα στόχο συμπερίληψης ούτε προσπάθεια ενσωμάτωσης των παραβατικών εφήβων στην μικρή κοινωνική ομάδα που ονομάζεται σχολείο. Τιμωρία, αποξένωση, ώθηση στα άκρα. Ούτε μία λέξη δεν αφιέρωσε η επιστημονική ομάδα του Υπουργείου για τα αίτια που προκαλούν την παιδική και εφηβική επιθετικότητα - παραβατικότητα. Παιδαγωγικά εργαλεία περασμένων δεκαετιών, που σάπιζαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ανασύρθηκαν και παρουσιάστηκαν ως νέα.
Τιμωρία. Μία λέξη βαριά, φορτισμένη μόνο με αρνητικότητα. Μια λέξη που παράγει πράξη τραυματική, που απομακρύνει τον έφηβο από την κοινωνική ομάδα που ανήκει, από το σχολείο του ή την οικογένεια του. Η λογική απλή, δεν υπακούς στους κανόνες (είτε αυτοί είναι αντικειμενικά σωστοί, είτε λάθος) ή ασκείς βία; Εμείς που έχουμε μεγαλύτερη εξουσία, μπορούμε να ασκήσουμε ακόμη μεγαλύτερη βια για να σε συνετίσουμε.
Αποτελεσματικότατο!
Εκπαιδεύεις με αυτό τον τρόπο νέους ανθρώπους που φοβούνται και υπακούουν. Σήμερα τον γονιό ή τον δάσκαλο, αύριο τον εργοδότη, τον/την σύντροφο. Ακόμα χειρότερα εκπαιδεύεις νέους ανθρώπους να γίνονται οι ίδιοι εξουσιαστικοί, να χρησιμοποιούν ψυχολογική ή σωματική βία για να επιβληθούν σε άλλους. Γιατί ακριβώς αυτό τους έχεις δείξει ως παράδειγμα από την παιδική μέχρι την εφηβική ηλικία. Εσύ που είσαι ο ισχυρός σε αυτή τη σχέση είτε ως δάσκαλος (άρα κρατικός λειτουργός) είτε ως γονιός χρησιμοποιείς αυτή την "υπεροχή ισχύος".
Όλη η σύγχρονη παιδαγωγική επιστήμη πεταμένη στον κάλαθο των αχρήστων. Θετική διαπαιδαγώγηση, συμπερίληψη, αλλά και όρια, συνέπειες αντικαταστάθηκαν από μία λέξη που προκαλεί τραύμα. Τιμωρία. Η κρατική ευθύνη της ενσωμάτωσης στην κοινωνία αντικαταστάθηκε με την προσωπική ευθύνη που έχει ( ;;; ) ο έφηβος να καταφέρει να περιορίσει τα συναισθήματα του για να γίνει αποδεκτός. Ακόμα κι αν τα συναισθήματα αυτά έχουν σαφή πια αίτια. Γονείς που δουλεύουν δεύτερη και τρίτη πολλές φορές δουλειά για να τα βγάλουν πέρα (γονείς που δουλεύουν δωδεκάωρα στην ίδια δουλειά είναι σα να δουλεύουν δεύτερη). Γονείς πιεσμένοι, χωρίς ελεύθερο χρόνο, δάσκαλοι πιεσμένοι καθώς έχουν να διαχειριστούν πολλά περισσότερα από αυτά που επιβάλλει το διδακτικό τους αντικείμενο είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Η παιδοψυχολογία και η ψυχολογία του εφήβου έχουν ερευνήσει και φτάσει σε συμπεράσματα εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας και των επιστημονικών επιτροπών που το αποτελούν τα συμπεράσματα αυτά να εφαρμοστούν στην πράξη. Ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα και χρησιμοποιούμε (ως κράτος) παιδαγωγικά εργαλεία του δέκατου ένατου. Χθες θρηνήσαμε ένα δεκατετράχρονο παιδί. Πόσα ακόμη θα θρηνήσουμε μέχρι να εκσυχρονιστείτε; Η πρόοδος των παιδαγωγικών επιστημών είναι τεράστια, ως πότε θα επιμένετε να μένετε στο μεσαίωνα και να κρατάτε και την υπόλοιπη κοινωνία εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες σας; Προφανώς τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά αποτελεί επιλογή σας.
Υ.Γ. Προτάσεις μελετημένες και τεκμηριωμένες έχει καταθέσει κατά καιρούς η ΑΣΓΜΕ (Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας). Καλό θα ήταν το Υπουργείο μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια διακυβέρνησης να δεχτεί επιτέλους τους γονείς σε διάλογο.
Λιαγκριδώνης Παναγιώτης, εκπαιδευτικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου