Στο φάσμα του αυτισμού-Στο σχολείο δυο λέξεις είναι το ζητούμενο: «Τα κατάφερες»!
Ο Σ. πέρασε το κατώφλι του γυμνασίου στα 13 του. Μαζί του, δίπλα του ήταν η συνοδός του, που είχε και στο δημοτικό.
Είχε ήδη χάσει μια χρονιά λόγω επανάληψης του νηπιαγωγείου. Φοβισμένος σχεδόν τρομοκρατημένος κοιτούσε το τεράστιο κτίριο. Η σύνοδος του δίπλα του, του κρατούσε το χέρι σφιχτά και του ψιθύριζε συνέχεια: ‘’είσαι πρώτη γυμνασίου. Είμαι περήφανη για σένα. Τα κατάφερες!!! ‘’
Εκείνος γυρνούσε αμήχανα το κεφάλι του προσπαθώντας να συνηθίσει το χώρο… Υποφέροντας από τους δυνατούς θορύβους κάνοντας υπεράνθρωπη προσπάθεια να μείνει ήρεμος…
Κάποιοι συμμαθητές του από το δημοτικό τον πλησίασαν τον αγκάλιαζαν, χαιρετούσαν εγκάρδια και την σύνοδο του γιατί 6 χρόνια στο δημοτικό ήταν πια σαν την δεύτερή τους δασκάλα. Με δειλά βήματα περπάτησαν μαζί μέχρι την είσοδο….’’
Όταν το ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ προτείνει ειδικό σχολείο για την φοίτηση κάποιου μαθητή, η οικογένεια μπορεί να επιλέξει για το παιδί να φοιτήσει στο γενικό σχολείο με την βοήθεια της ιδιωτικής παράλληλης στήριξης. Κάποιοι θα πουν ότι αυτό γίνεται από ματαιοδοξία γιατί οι γονείς δεν αποδέχονται τις σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες του παιδιού. Αυτό έχει μια πιθανότητα όντως να συμβαίνει. Η πλειοψηφία όμως των γονιών δεν επιλέγουν το γενικό σχολείο γι αυτό τον λόγο. Οι γονείς θέλουν να εξασφαλίσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για το παιδί τους. Ένα περιβάλλον όπου δεν θα κινδυνεύει να αντιγράψει συμπεριφορές από συμμαθητές του και που θα αναδείξει το δυναμικό του παιδιού.
Ο γονιός του αυτιστικού παιδιού έχει βιώσει στα σχολικά χρόνια του παιδιού του τέτοιο στρες που σύμφωνα με μελέτες είναι παρόμοιο με το στρες που βιώνει ένας στρατιώτης σε μάχη.
Και δεν είναι οι μαθησιακές δυσκολίες το θέμα. Είναι κυρίως η αποδοχή από την ομάδα. Είναι η ενσωμάτωση στην σχολική διαδικασία. Είναι η κατανόηση στην διαφορετικότητα. Αυτό παλεύει η οικογένεια. Γι αυτό γίνεται η προσπάθεια. Για να μπορέσει το παιδί να ενταχθεί κοινωνικά. Αρκεί να έχει την αποδοχή, την αγάπη , την κατανόηση, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη από συμμαθητές και δασκάλους. Ο σύνοδός θα πρέπει να επιλεχθεί κατάλληλα από την οικογένεια ώστε να μπορεί να βοηθήσει το παιδί, να ενσωματωθεί στην σχολική και μαθησιακή διαδικασία.
Και πραγματικά το έργο του είναι πολύ δύσκολο. Πρέπει να ισορροπήσει τις εξάρσεις του παιδιού, πρέπει να μάθει να χειρίζεται τις συμπεριφορές του, πρέπει να τον βοηθήσει να γίνει μέλος της ομάδας και να τον βοηθήσει και μαθησιακά. Η επαφή με τα τυπικής ανάπτυξης παιδιά μόνο καλή επιρροή μπορεί να προκαλέσει.
Δυστυχώς η ειδική αγωγή έχει μείνει πίσω συγκριτικά με άλλες χώρες της Ευρώπης σε σχέση με τις υποδομές και την στήριξη των οικογενειών. Τα τελευταία 15 χρόνια έχει αλλάξει αρκετά η νοοτροπία για την φοίτηση του αυτιστικού παιδιού στο σχολείο, έχουν γίνει απίστευτες αλλαγές έχουν καλυτερεύσει οι συνθήκες όμως έχουν πολλά ακόμα να γίνουν στην πορεία. Ένα είναι το ζητούμενο. Η σχολική διαδρομή για το κάθε παιδί, είτε είναι στο φάσμα του αυτισμού, είτε είναι τυπικής ανάπτυξης, πρέπει να είναι χαραγμένη με τέτοιο τρόπο , ώστε να ενθαρρύνει το παιδί, να του παρέχει εκτός από γνώσεις, ασφάλεια και κοινωνική ένταξη.
Ο Σ με την βοήθεια των καθηγητών του και την φροντίδα της συνοδού του, κατάφερε να τελειώσει το σχολείο. Μα πάνω απ όλα, ένιωσε με όλη του την ψυχή σ όλη αυτή την διαδρομή των σχολικών του χρόνων, την κουβέντα που του είχε πει η σύνοδος του , την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο. Τότε που στεκόταν μικρός μπροστά στο τεράστιο κτίριο. ‘’Τα κατάφερες.’’ ‘’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου