Παιδαγωγική Σοφία - Emotional Therapy 4Moms
Σας ξεχάσαμε εσάς, τους «πιστούς» υποστηρικτές της σφαλιάρας, που πιστεύετε πως το μέταλλο του χεριού σας είναι πιο βαρύ από τον πόνο που χαράσσει στο παιδί.
Φοβάστε να κοιταχτείτε στον καθρέφτη γιατί εκεί θα βρείτε εσάς, θλιμμένους, πληγωμένους, με παιδικά βλέμματα να σας κατηγορούν για όσα υποσχέθηκαν πως θα ήταν.
Πιστεύετε ότι διδάσκετε πειθαρχία, στην πραγματικότητα, σφυρηλατείτε φόβο.
Κι αυτός ο φόβος γίνεται βαριά κληρονομιά: θα τη φέρει μαζί του σε κάθε του σχέση, σε κάθε του λάθος, θα μάθει ν’ αγαπά λυγίζοντας μπροστά στη δύναμή σας.
Κι όταν πια το παιδί σας μεγαλώσει, θα κουβαλάει τις σιωπές και τη ντροπή σας σαν ηλεκτρισμένο φορτίο, θα ψάχνει για ένα απαλό άγγιγμα και θα φοβάται μήπως κρύβει κι αυτό ένα χαστούκι.
Κι εσείς, που πίστευτε ότι «μια σφαλιάρα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν», θα ξυπνάτε τη νύχτα με το όνομά του να σας ψιθυρίζει: «Γιατί μ’ αγάπησες έτσι;» Κι εκεί, στον καθρέφτη, θα δείτε την απάντηση.
Και όταν ξυπνήσετε τη νύχτα από τους δικούς σας εφιάλτες, να ξέρετε ότι δεν είναι τυχαίοι, είναι οι σπαρακτικές φωνές του παιδιού που χτυπήσατε, να σας ψιθυρίζουν «πώς μ’ αγαπάς έτσι;».
Εσύ που σηκώνεις χέρι σαν να είναι σημαία, πώς κοιμάσαι το βράδυ;
Ποια σιωπηλή κραυγή σε κυνηγά στα όνειρά σου;
Σηκώνεις το χέρι και νομίζεις ότι τιμωρείς το παιδί, κάνεις το πιο μεγάλο λάθος: το χέρι σου δεν τιμωρεί το παιδί, καταγράφει την αδυναμία σου, την ανικανότητα σου να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον πόνο.
Κάθε χτύπημα είναι μια κραυγή που δεν έχεις το θάρρος να ακούσεις, μια παράλυση της ψυχής σου που προσπαθεί να καλυφθεί με βία.
Κι όσο προσπαθείς να κρύψεις τη δική σου αδυναμία πίσω από το χέρι σου, τόσο περισσότερο γκρεμίζεις την ψυχή που όφειλες να προστατεύσεις.
Δεν πρόκειται για πειθαρχία, είναι τραύμα. Και ως παιδαγωγός, νιώθω βαθιά ντροπή που ακόμη πρέπει να μιλάω για κάτι τόσο αυτονόητο:
ότι κανένα παιδί δεν αξίζει να μεγαλώνει μέσα στον πόνο που προκαλεί ένας γονιός που δεν κατάφερε να αγαπήσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Ως παιδαγωγός ντρέπομαι που ακούω κραυγές αντί για όνειρα.
Αν δεν έχεις το θάρρος να κοιτάξεις κατάματα αυτή την αδυναμία, τότε κάνεις το χειρότερο: αφήνεις το δικό σου φόβο να γίνει η φυλακή του παιδιού σου.
Και καμία δικαιολογία δεν μπορεί να σβήσει την ευθύνη που φέρεις για αυτή την πληγή.
Κάποιοι άνθρωποι, δεν θα έπρεπε να γίνονται γονείς!...ας μην κοροϊδευόμαστε.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν το ψυχικό σθένος, την ευαισθησία και την ωριμότητα να γίνουν γονείς.
Και δεν μιλάω για την τεχνική ή την επιθυμία, μιλάω για την ικανότητα να αγαπήσουν χωρίς να πληγώσουν, να προστατεύσουν χωρίς να καταστρέψουν.
Αυτοί που σηκώνουν το χέρι για να επιβάλουν φόβο, δεν αξίζουν να κρατούν την ευθύνη μιας ψυχής που θα μπορούσε να ανθίσει, αλλά γρήγορα μαραίνεται κάτω από το βάρος της βίας που τους επιβάλλουν.
Και αν δεν το συνειδητοποιήσουν έγκαιρα, τότε η πληγή που ανοίγουν δεν θα κλείσει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου