Μια συγκλονιστική ερευνητική έκθεση της Israel Hayom αποκάλυψε ένα τεράστιο παιδεραστικό κύκλωμα στο οποίο εμπλέκονται πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες στο Ισραήλ, το οποίο λειτουργεί εντός ιερών θεσμών, όχι δεν πρόκειται για σατανισμό, είναι πολύ εύκολο οι ίδιοι που δημιούργησαν τον φανταστικό σατανά να τα ρίχνουν όλα εκεί!
Οι συγκεκριμένες τελετουργίες λαμβάνουν χώρα σε συναγωγές με Ραβίνους και θρησκευόμενους εβραίους!
Στο θέμα αναφερθήκαμε και πριν απο λίγες μέρες, στο άρθρο: Στην Ισραηλινή Βουλή το θέμα με τα θρησκευτικά/τελετουργικά βασανιστήρια ανήλικων παιδιών – αντίστοιχες τελετουργίες συμβαίνουν σε Ελλάδα και Κύπρο!
Γιατί λέμε πως συμβαίνει σε Ελλάδα και Κύπρο; Απλά ακούστε τις καταγγελίες της Άννυ, η οποία έχει αποδείξεις για όλα αυτά που ισχυρίζεται: Άννυ – Μια γενναία γυναίκα που καταγγέλλει επώνυμα τους ισχυρούς ανθρώπους και κακοποιητές της!
Παιδιά που βιάστηκαν σε θρησκευτικές τελετές αποκαλύπτουν τις φρικαλεότητες
Όπως αναφέρει η έρευνα της Israel Hayom: Περισσότερες από δέκα γυναίκες ηλικίας 20-45 ετών με τις οποίες μιλήσαμε περιγράφουν ένα σοβαρό φαινόμενο που εγείρει σοβαρή ανησυχία ότι στο Ισραήλ, όπως και σε πολλές χώρες παγκοσμίως, η οργανωμένη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών συμβαίνει απο την ίδια την θρησκεία.
«Σίγουρα ο κόσμος γνωρίζει ότι συμβαίνουν βιασμοί, ότι υπάρχουν αιμομιξίες, αλλά αυτό που ο κόσμος δεν το γνωρίζει», είπε η Emunah. «Είναι πως αυτές οι πράξεις έχουν κρατηθεί μυστικές στο χρόνο. Τα πράγματα που συμβαίνουν εκεί, κανονικοποιούντε με έναν θρησκευτικό τελετουργικό τρόπο. Υπάρχει μια συγκεκριμένη ώρα, Που διαβάζονται εδάφια της γραφής, πότε το ένα εδάφιο και πότε το άλλο, υπάρχει μια τάξη σαν τα πράγματα αυτά να πρέπει να γίνονται για το καλό…»
Κάθε γυναίκα που πήραμε συνέντευξη κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας έχει μια διαφορετική ιστορία ζωής. Προέρχεται από διαφορετικές περιοχές της χώρας, από βορρά έως νότο. Η καθεμία βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο της ζωής της. Κάποιες είναι φοιτήτριες, άλλες εργάζονται και διαχειρίζονται την καριέρα και την οικογένειά τους, ενώ οι περισσότερες ήταν νεαρές γυναίκες που μόλις επιβίωσαν απο αυτές τις πρακτικές, και κρατιούνται στη ζωή από τα νύχια τους.
Αυτές οι γυναίκες δεν γνωρίζονταν προηγουμένως, μεγάλωσαν σε διαφορετικές κοινότητες και προέρχονται από διαφορετικά θρησκευτικά ρεύματα. Ωστόσο, οι ιστορίες τελετουργικής κακοποίησης που περιγράφουν είναι παρόμοιες με τρόπους που μας αναγκάζουν να ακούσουμε. Κάποιες υπέστησαν κακό σε εκπαιδευτικά περιβάλλοντα προσχολικής ηλικίας ή σε σχολεία θηλέων, άλλες στα οικογενειακά τους σπίτια, και άλλες μέσα συναγωγές.
Σε αυτό το άρθρο, παρουσιάζουμε μόνο ένα πολύ μικρό δείγμα από πολλές ώρες συνεντεύξεων και πληροφοριών, και ορισμένες περιγραφές σε αυτό το άρθρο είναι δύσκολο να διαβαστούν. Ο μεγάλος φόβος που εκφράζουν όλοι όσοι μίλησαν μαζί μας είναι ότι η οργανωμένη θρησκευτική κακοποίηση παιδιών συνεχίζεται εώς σήμερα, ενώ είναι άγνωστο πόσο πίσω στον χρόνο φτάνει.
«Ευλογημένος όποιος απελευθερώνει τα δεσμά»
Θύμα. Θυσία. Τιμωρία. Υπέρβαση. Λύτρωση. Αυτές είναι επαναλαμβανόμενες έννοιες στις μαρτυρίες. Οι προσευχές, τα μουρμουρητά, η έκσταση που περιβάλλει τα θύματα. Ο ακραίος πόνος, η ταπείνωση και τα βασανιστήρια. Η συντριβή της προσωπικότητας και της ψυχής. Μαρτυρία μετά από μαρτυρία από γυναίκες που βίωσαν οργανωμένη κακοποίηση στην παιδική ηλικία, ομαδικούς βιασμούς που τελούνταν σε τελετουργικά και θρησκευτικά πλαίσια.
Συναντήσαμε αυτές τις γυναίκες τους τελευταίους μήνες. Μιλήσαμε με μέλη οικογενειών ορισμένων θυμάτων, με επαγγελματίες θεραπευτές και με ειδικούς στο Ισραήλ και στο εξωτερικό που ειδικεύονται στο τραύμα και την αποσύνδεση (συναισθηματική αποσύνδεση έως πλήρη αποσύνδεση από συναισθήματα, αισθήσεις, αναμνήσεις και άλλα). Συλλέξαμε πληροφορίες σχετικά με την οργανωμένη τελετουργική κακοποίηση παιδιών – ένα φαινόμενο που αναγνωρίζεται παγκοσμίως.
Οι περισσότερες γυναίκες που πήραμε συνέντευξη προέρχονται από θρησκευτικές σιωνιστικές ή υπερορθόδοξες κοινότητες. Επομένως, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι αυτά τα ευρήματα δεν κατευθύνουν μια δέσμη φωτός προς ύποπτα εγκλήματα του πιο σοβαρού είδους που μπορεί να φανταστεί κανείς – εγκλήματα που διαπράττονται σε έναν παράλληλο κόσμο διαφανή στο μάτι, αν και βαθιά σκοτεινό και δυσοίωνο.
Πολλά ονόματα ραβίνων εμφανίζονταν επανειλημμένα σε μαρτυρίες. Πολλαπλές καταγγελίες που υποβλήθηκαν σε διαφορετικά αστυνομικά τμήματα σε όλη τη χώρα έκλεισαν όλες γρήγορα. Ακόμα και όταν προέκυψαν υποψίες δημοσιεύματα για ένα καλά οργανωμένο δίκτυο που βλάπτει παιδιά στην Ιερουσαλήμ, οι αστυνομικοί ερευνητές, στην καλύτερη περίπτωση, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γιατί πρόκειται για ισχυρά άτομα υπεράνω υποψίας.
Σε αυτήν την υπόθεση, η οποία αποκαλύφθηκε εκτενώς το 2019 στην τηλεοπτική εκπομπή The Source , προέκυψαν υποψίες για ένα δίκτυο παιδεραστών που έβλαψε δεκάδες. Το κοινό έτεινε να τις απορρίψει ως «εφεύρεση», «υπερβολή» ή «πανικό» από γονείς και επαγγελματίες θεραπείας, και έκλεισαν την υπόθεση σχεδόν χωρίς σχετικές κατηγορίες.
Ένας άνδρας ονόματι Μπέντζαμιν Σατζ καταδικάστηκε το 2013 σε φυλάκιση για διάπραξη άσεμνων πράξεων και σοδομισμού εναντίον κοριτσιών και αγοριών ηλικίας 5 έως 8 ετών. Ένας άλλος ύποπτος αθωώθηκε λόγω εύλογης αμφιβολίας. Στην πράξη, εκατοντάδες παιδιά παρέμειναν τραυματισμένα και χρειάστηκαν χρόνια συναισθηματικής θεραπείας.
«Όχι ξένοι στην κοινότητα»
«Όταν η τελετή γινόταν στο δάσος, ο ραβίνος ευλογούσε, «Ευλογημένος όποιος απελευθερώνει τον δεσμώτη», άντρες τριγύρω προσευχόντουσαν, μερικές φορές ντυμένοι στα μαύρα, ενώ ο ραβίνος φορούσε μια λευκή ρόμπα. Υπήρχαν αρκετοί άνδρες και αγόρια ηλικίας περίπου 16-17 ετών που συμμετείχαν όλοι στις τελετές “πνευματικής υπέρβασης”.
«Μια φορά μου ζήτησαν να σκάψω μια τρύπα και να ξαπλώσω μέσα. Άλλες φορές, μου έκαναν κάτι με ένεση και μου έλεγαν: «Τώρα θα νιώσεις καλύτερα», μετά το οποίο το σώμα μου δεν είχε καθόλου αισθήσεις. Διάβαζαν επανειλημμένα Ψαλμούς, όπως «Ψαλμός του Δαβίδ, ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου και θέλει να τον δοξάσω». Μου έλεγαν «είσαι ξεχωριστή, είσαι εκλεκτή» και έβαζαν μέσα… Θυμάμαι ένα κλαδί φοίνικα, κεριά Χανουκά, κι ένα σοφάρ».
Η Λιμόρ (ψευδώνυμο) μεγάλωσε σε ένα θρησκευόμενο-υπερορθόδοξο σπίτι. Ο πατέρας της, λέει, έδερνε πάντα την μητέρας της. Με τα χρόνια, χρειάστηκε ιατρική περίθαλψη σε νοσοκομείο και συνοδευόταν από επαγγελματίες υγείας λόγω των τραυματισμών που προσκλίνονταν από τη βίαιη κακοποίηση που υπέστη.
Σύμφωνα με την κατάθεσή της, ο πατέρας της την έφερνε σε αυτές τις «τελετές». Το γεγονός ότι η τελετή γινόταν από μέλη της οικογένειας είναι χαρακτηριστικό πολλών μαρτυριών που συγκεντρώσαμε. Η Limor λέει ότι μερικές φορές η τελετή λάμβανε χώρα σε ένα δάσος, άλλες φορές σε ένα απομονωμένο διαμέρισμα ή σε μια συναγωγή. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου ήταν μάρτυρας και άκουγε άλλα παιδιά να κακοποιούνται. Οι μαρτυρίες σχετικά με τα παιδιά-θύματα επαναλαμβάνονται σε πολλαπλές περιπτώσεις. Σε πολλές μαρτυρίες που καταγράψαμε, γυναίκες συμμετέχουν επίσης στις τελετές και στην κακοποίηση.
«Ο οργανωμένος βιασμός παιδιών είναι ένα από τα πιο φρικτά φαινόμενα που συναντώ», δήλωσε η Δρ. Anat Gur, ψυχοθεραπεύτρια που ειδικεύεται στη θεραπεία γυναικών και τραυμάτων, επικεφαλής του Προγράμματος Ψυχοθεραπείας για τη Θεραπεία Σεξουαλικού Τραύματος στο Πανεπιστήμιο Bar-Ilan και στο Κέντρο Κρίσης Βιασμού του Τελ Αβίβ. «Είναι ένα φαινόμενο πιθανώς πολύ πιο διαδεδομένο από ό,τι φανταζόμαστε. Υπάρχει σε πολλά μέρη όπως εκκλησίες που δεν θα περιμένατε να το βρείτε».
Ο Βοάζ (ψευδώνυμο), ανώτερος επαγγελματίας θεραπείας στη θρησκευτική κοινότητα, συμφωνεί: «Οι κακοποιητές συνήθως δεν είναι ξένοι στην κοινότητα. Ένας ασθενής μου είπε: “Καταλάβετε, αυτός είναι που φυσάει το σοφάρ το Ρος Χασανά”. Το σοφάρ συμβολίζει ένα κανάλι – το άτομο που θεωρείται πιο πνευματικά άξιο φυσάει το σοφάρ επειδή είναι πιο κοντά στον Θεό. Και αυτός είναι που της λέει ότι είναι κακή, ότι τη βοηθάει με την εξιλέωσή της σε αυτή τη ζωή»
«Έγκλημα χωρίς μάρτυρες»
Πέρα από τις γυναίκες που τόλμησαν να συναντηθούν και να μιλήσουν με την Israel Hayom , οι επαγγελματίες διαθέτουν πληροφορίες για επιπλέον θύματα που αναφέρουν σαδιστική τελετουργική κακοποίηση κατά την παιδική ηλικία. Το περιεχόμενο που προκύπτει από αυτές τις αφηγήσεις παρουσιάζει αξιοσημείωτες ομοιότητες. Από όλες τις πληροφορίες που συλλέχθηκαν, φαίνεται ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, η σεξουαλική κακοποίηση ξεκίνησε σε πολύ πρώιμη παιδική ηλικία στο σπίτι, διαπράττοντας την ένας θρησκευόμενος πατέρας, παππούς ή άλλο μέλος της οικογένειας.
«Αυτό που έχω παρατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια», είπε ο Δρ. Γκουρ, «είναι ότι όποιος υπομένει αυτά τα πράγματα υφίσταται καταστροφικές ζημιές. Αυτή είναι επίσης μια από τις προκλήσεις απο την, οι θύτες είναι θεοσεβούμενοι άνθρωποι της καθημερινότητας – τα θύματα είναι τόσο συντετριμμένα που είναι δύσκολο να τα πιστέψει κανείς.
Όσο πιο σκληροί και σαδιστές είναι οι κακοποιητές και όσο νεότερα είναι τα θύματα, και όσο πιο τρομακτική είναι η κακοποίηση, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα οι δράστες να αντιμετωπίσουν τη δικαιοσύνη, επειδή δεν έχει μείνει κανείς για να καταθέσει. Οι κακοποιητές καταστρέφουν τόσο ολοκληρωτικά τις ψυχές των θυμάτων που της κάνουν να πιστεύουν πως διαπράττουν κάτι που εξυπηρετεί το έθνος και είναι ευλογημένο απο τον θεό».
Η Δρ. Τζοάνα Σίλμπεργκ, διεθνής ειδικός στη θεραπεία διασχιστικών διαταραχών σε παιδιά και εφήβους και πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας για το Τραύμα και την Αποσύνδεση, καθοδήγησε τη θεραπεία 70 παιδιών που φέρονται να έπεσαν θύματα οργανωμένης κακοποίησης στο Ισραήλ για πέντε χρόνια. Στο Κεφάλαιο 14 του βιβλίου της “Το Παιδί που Επιζεί”, περιγράφει τα σοβαρά συμπτώματα που υπέφεραν τα παιδιά “λόγω πολλαπλών μορφών κακοποίησης – σωματικής, σεξουαλικής, συναισθηματικής και πνευματικής”.
Ο Δρ. Σίλμπεργκ αναφέρει αρκετές πηγές για τις πολυάριθμες μαρτυρίες σχετικά με περιπτώσεις οργανωμένης κακοποίησης στην Ιερουσαλήμ. Σε μια περίπτωση αναφέρεται στην επαγγελματική βιβλιογραφία, ένα παιδί που κακοποιήθηκε στο Ισραήλ και έλαβε θεραπεία στις ΗΠΑ περιέγραψε πώς αρκετοί άνδρες το βασάνισαν και θυμήθηκε ένα περιστατικό όπου βύθισαν το κεφάλι του κάτω από το νερό.
Περιγραφές σαδιστικής κακοποίησης εμφανίζονται με συνέπεια σε όλες τις μαρτυρίες που συλλέξαμε, όπως στην ιστορία της Emunah: «Υπήρξε μια τελετή σαν περιτομή στην οποία υποβλήθηκα. Ήμουν 10 ή 11 ετών. Πραγματοποιήθηκε στη συναγωγή του οικισμού. Με έδεσαν, όπως δέθηκε ο Ισαάκ στην Βίβλο, και τραυμάτισαν τα γεννητικά μου όργανα».
«Ο πατέρας μου ήταν εκεί, η μητέρα μου ήταν εκεί, και μια γυναίκα ραβίνος από τον οικισμό. Ήμουν δεμένη σε ένα τραπέζι. Σκεφτόμουν συνεχώς πώς δεν συνέβαινε, πώς θα μπορούσα να ξεφύγω. Έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν ήμουν εκεί. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβω ότι ήμουν πραγματικά εκεί. Ότι είμαι εγώ το ίδιο τους το παιδί – δεμένο δεμένο εκεί πέρα.»
«Όσο νεότεροι τόσο πιο ευάλωτοι»
Η οργανωμένη τελετουργική κακοποίηση συμβαίνει, όπως σημειώνεται, σε όλο τον κόσμο. Ο ερευνητής Michael Salter την ορίζει ως «συνωμοσία θυτών και θυμάτων».
Ο Ραβίνος Δρ. Ούντι Φούρμαν παραθέτει στο άρθρο του «Τελετουργική Κακοποίηση στο Ισραήλ» τον ορισμό του Michael Salter για την τελετουργική κακοποίηση ως θρησκευτικό πλαίσιο με οργανωμένα τελετουργικά σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Στα κείμενα που περιλαμβάνονται στην Βίβλο, μιλούν για την βρώμικη σατανική ψυχή των γυναικών – «Αυτά λειτουργούν ως στρατηγικές πρακτικές μέσω των οποίων οι κακοποιητικές ομάδες ενσταλάζουν στα θύματα μια μισογυνιστική κοσμοθεωρία, βίαια, για να τις ελέγξουν».
«Με άλλα λόγια», γράφει ο Ραβίνος Φούρμαν στο άρθρο του, «η τελετουργική κακοποίηση συμβαίνει όταν μια θρησκευτική, πολιτική ή πνευματική αρχή χρησιμοποιεί τη θέση ισχύος της για να χειραγωγήσει τα συστήματα πεποιθήσεων των θυμάτων και έτσι να τα ελέγξει». Σύμφωνα με τον ίδιο, «η τελετουργική κακοποίηση είναι κυρίως μια στρατηγική που χρησιμοποιείται από ομάδες που εμπλέκονται στην παραγωγή εικόνων παιδικής κακοποίησης, παιδικής πορνείας και άλλων μορφών οργανωμένης κακοποίησης και η περίπτωσή τους δεν αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία βίας».
Ο Ραβίνος Φούρμαν παρουσιάζει επίσης έρευνα της Γιοχάνα Σρέντερ και άλλων ερευνητών από τη Γερμανία, οι οποίοι εξέτασαν τις στάσεις μεταξύ 165 ενηλίκων που κατέθεσαν ότι ήταν θύματα οργανωμένης τελετουργικής σεξουαλικής κακοποίησης, καθώς και τις στάσεις 174 επαγγελματιών που υπήρξαν θύματα αυτού του είδους κακοποίησης. Στο 88% των αναφορών και από τις δύο ομάδες – θεραπευτές και θύματα – προέκυψε πανομοιότυπη ιδεολογική αναφορά. Το ιδεολογικό περιεχόμενο και οι στόχοι παρουσιάστηκαν επίσης με παρόμοια σειρά: «δικαιολόγηση της βίας», «δικαιολόγηση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης» και «διατήρηση της εξουσίας και του ελέγχου», ακολουθούμενη από «διατήρηση της ομαδικής δέσμευσης και διασφάλιση της λύτρωσης των θυμάτων».
«Οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι θρησκεία είναι πρωτίστως μέσα για να δικαιολογήσουν την οργανωμένη σεξουαλική βία», δήλωσε ο Ραβίνος Φρόμαν. Ωστόσο, στο άρθρο του, ο Φρόμαν υποστηρίζει ότι αναφορές στα ιερά βιβλία του Ισραήλ υποδηλώνουν ότι η ιδεολογία δεν ήταν απλώς ένα μέσο για να δικαιολογήσει την οργανωμένη σεξουαλική βία, αλλά αποτέλουσε και θρησκευτικό τελετουργικό.
Ο Ραβίνος Φούρμαν αναφέρεται, για παράδειγμα, στην υπόθεση Nahlaot, η οποία «είναι μόνο μία από τις πολλές παρόμοιες περιπτώσεις, που συμβαίνουν κυρίως σε υπερορθόδοξες γειτονιές. Για παράδειγμα, ένα ιδιωτικό υπερορθόδοξο δικαστήριο γράφει ότι η τελετουργική σεξουαλική κακοποίηση είναι συχνή, συνοδευόμενη από τραυματικές, κατηγορητικές και συγκεχυμένες τελετές. Η κακοποίηση διαπράττεται από εγκληματικές οργανώσεις /και θρησκευτικές /και μυστικές οργανώσεις, με οικονομικές επενδύσεις απο το ίδιο το κράτος και στρατολόγηση βοηθητικού προσωπικού. Η κακοποίηση αποφέρει στους δράστες της σημαντικά κέρδη, όπως ικανοποίηση αρρωστημένων ορμών, έπειτα εμπόριο και πορνογραφία, απειλές και εκβιασμούς στα θύματα και άλλα».
Σύμφωνα με τον Φέρμαν, το δικαστικό έγγραφο περιγράφει την πρακτική της οργανωμένης κακοποίησης: «Η τελετή λαμβάνει χώρα υπό την ηγεσία ενός σημαντικού ραβίνου. Μετά από ένα μάθημα της Τορά, περίπου κάθε δύο εβδομάδες, οι γονείς συγκεντρώνονται με τα παιδιά για αυτό που ονομάζεται «διόρθωση της ψυχής». Όλα τα ζευγάρια απαγγέλλουν μαζί Ψαλμούς, τραγουδούν επανειλημμένα στίχους με μελωδία, ενώ στέκονται χωρίς ρούχα. Στέκονται σε κύκλο, γυμνοί, προσεύχονται, ανάβοντας κεριά. Τα παιδιά τοποθετούνται στη μέση του κύκλου, επίσης γυμνά.»
Μεταξύ άλλων, το έγγραφο αναφέρει ότι για να προστατευτούν από την έκθεση, οι κακοποιητές ενεργούν σκόπιμα με ακραίους τρόπους αντίθετους με τη λογική, «έτσι ώστε ακόμη και αν τα παιδιά το αναφέρουν, να ακούγονται εντελώς παραληρηματικά».
Σε μια «μερική» λίστα, περιγράφονται ενέργειες, συμπεριλαμβανομένων των κακοποιητών που χρησιμοποιούν μεταμφιέσεις και μάσκες, μαζί με σαδιστικά βασανιστήρια, όπως το να βυθίζουν τα χέρια των παιδιών σε βραστό νερό, να τα βυθίζουν κάτω από το νερό για αρκετά δευτερόλεπτα ή να τα απειλούν με επιθετικά ζώα για να τα τρομάξουν και να εντείνουν το τραύμα. Πρόσθετες αναφερόμενες ενέργειες περιλαμβάνουν την εισαγωγή αντικειμένων και εργαλείων εργασίας ή κουζίνας στα παιδιά.
Για να ταπεινώσουν τα παιδιά και να ενσταλάξουν αισθήματα ενοχής και ντροπής, οι δράστες τους δείχνουν γυμνές φωτογραφίες τους ή τους δίνουν φαγητό λέγοντάς τους ότι έφαγαν «ψοφίμια», οργανώνουν ψεύτικες «γαμήλιες» τελετές μεταξύ παιδιών και ενηλίκων, τα αναγκάζουν να τρώνε περιττώματα και σκηνοθετούν τις ταφές τους.
«Τους καταστρέφουν κάθε αυτοπεποίθηση και ικανότητα αντίστασης», είπε ο Ραβίνος Φρόμαν. «Η τακτική και συχνή κακοποίηση είναι τόσο καταστροφική που τα παιδιά απελπίζονται από την «κανονικότητα τους» και γίνεται η ρουτίνα της ζωής τους. Οι ψυχίατροι έχουν διαγνώσει ένα πλήρες «βιασμό προσωπικότητας» στο φυσιολογικό μέρος, επιτρέποντας στο παιδί να συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά στο σχολείο και να αγαπάει τους κακοποιητές του».
Σύμφωνα με τον Δρ. Σίλμπεργκ, οι συμμετέχοντες μπορεί να έχουν τα δικά τους κίνητρα, όπως σεξουαλικές αποκλίσεις, παράξενες θρησκευτικές πεποιθήσεις που περιλαμβάνουν τη διεξαγωγή τελετών ή οικονομικό πλουτισμό, για παράδειγμα, μέσω εμπορίας ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση ή παραγωγής υλικού σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών.
Ο Δρ. Σίλμπεργκ σημειώνει περαιτέρω ότι δίκτυα που ασχολούνται με την παραγωγή και τη διανομή παιδικής πορνογραφίας, συμπεριλαμβανομένης της οργανωμένης κακοποίησης, έχουν αποκαλυφθεί παγκοσμίως και «παρά τον επαναλαμβανόμενο, σκεπτικισμό, έχουν υπάρξει αρκετές επιτυχημένες καταδίκες μελών οργανωμένων δικτύων κακοποίησης παγκοσμίως».
«Αυτά είναι τα νεότερα και πιο ευάλωτα θύματα στην κοινωνία», ισχυρίζεται. «Υπάρχουν πλατφόρμες ζωντανής μετάδοσης από το σπίτι μέσω Dark Web που επιτρέπουν την εκμετάλλευση παιδιών μπροστά σε μια κάμερα και τα βίντεο των πράξεων να μεταδίδονται παγκοσμίως, χωρίς να αφήνουν ίχνη».
Από την άλλη πλευρά της οθόνης, οι ειδικοί στις κυβερνοερευνήσεις αναγνωρίζουν την υψηλή ζήτηση μεταξύ των καταναλωτών για τα πιο φρικτά βίντεο, συμπεριλαμβανομένης της σαδιστικής κακοποίησης παιδιών. Σε συνομιλία με το Israel Hayom , ο Δρ. Silberg τονίζει πως η δραστηριότητα λαμβάνει χώρα και στο dark web.
«Είχα την ελπίδα ότι στο Ισραήλ θα υπήρχε η κατανόηση ότι πρόκειται για ένα διεθνές φαινόμενο και ότι θα υπήρχε συνεργασία μεταξύ των ισραηλινών αρχών και άλλων χωρών», είπε, αλλά στην πράξη, «όταν φτάνει μια καταγγελία στην αστυνομία – η αστυνομία δεν διεξάγει ποτέ την έρευνα.

Οι μαρτυρίες δεν γίνονται πάντα πιστευτές λόγω της ακραίας τους φύσης
«Δεν θέλω να πάω σχολείο, δεν θέλω!» λέει η Αγιάλα (ψευδώνυμο) κλαίγοντας. «Δεν θέλω ποτέ ξανά. Ποτέ. Δεν θέλω! Όχι! Όχι! Στο σχολείο, οι δάσκαλοι είναι τρομακτικοί. Δεν θέλω να με παίρνουν από το σχολείο και να με πηγαίνουν εκεί. Δεν θέλω να πηγαίνω πια σε εκείνη την τάξη.»
Τα λόγια της Αγιάλα αναμειγνύονται με δάκρυα. Αυτές ακριβώς τις στιγμές, την τραβάει προς τα πίσω η μνήμη. Αν και χρονολογικά είναι 25 ετών, τώρα είναι 9, και τίποτα δεν μπορεί να την πείσει ότι ο κίνδυνος έχει περάσει. Ακόμα και όταν ο σύντροφός της τής υπενθυμίζει, «Ξέρεις ότι μεγάλωσες τώρα;», προσπαθώντας να την επαναφέρει στο παρόν, παραμένει τρομοκρατημένη. Τρέμει βαθιά το παρελθόν.
Όπως πολλά θύματα που συναντήσαμε, η Αγιάλα παλεύει επίσης με προκλήσεις συναισθηματικής αποσύνδεσης. Πρόκειται για έναν μηχανισμό επιβίωσης που προστατεύει την ψυχή του παιδιού κατά τη διάρκεια της κακοποίησης, κάτι που θα εξηγηθεί αργότερα.
Η Αγιάλα μεγάλωσε σε έναν θρησκευτικό οικισμό σε μια οικογένεια με πολλά παιδιά. «Σε πολλούς κοινοτικούς οικισμούς, τα παιδιά περιπλανώνται μόνα τους», είπε. Μετά από χρόνια απότομης επιδείνωσης της ψυχικής τους κατάστασης, συμπεριλαμβανομένων σοβαρών κρίσεων άγχους, αυτοτραυματισμού, αυτοκτονικών σκέψεων, σοβαρών αποπειρών αυτοκτονίας και συνεχούς ταλαιπωρίας – φτάνουν στο σημείο να αποδεχτούν την μοίρα τους.
Οι αναμνήσεις όμως άρχισαν να εμφανίζονται σε έντονες αναδρομές στο παρελθόν, κατά τις οποίες, μέχρι σήμερα, ξαναβιώνει τα περιστατικά κακοποίησης που υπέστη. Και αυτό είναι ένα γνωστό φαινόμενο που επαναλαμβάνεται σε περιπτώσεις που συναντήσαμε.
Ο καθηγητής Ντάνιελ Μπρομ, κλινικός ψυχολόγος και διευθυντής και ιδρυτής του «Metiv», του Ισραηλινού Κέντρου Ψυχοτραύματος στην Ιερουσαλήμ, άκουσε μια ηχογράφηση στην οποία ακούγεται η Αγιάλα κατά τη διάρκεια μιας επαναφοράς της μνήμης, να περιγράφει πώς την πηγαίνουν από το σχολείο σε ένα τρομακτικό μέρος, όπου την ξυλοκοπούν, τη δένουν και την οδηγούν σε ένα μέρος όπου συμβαίνουν πράγματα που της προκαλούν πόνο.
«Μιλάει για ραβίνους που την κακοποιούν και την ελέγχουν με δηλώσεις ότι είναι βρώμικη κι έχει άμεση σύνδεση με τον σατανά», έγραψε ο καθηγητής Μπρομ. «Έχω δει τέτοια φαινόμενα στην κλινική αρκετά συχνά. Από το 1990, έχω επανειλημμένα συναντήσει παιδιά και ενήλικες που μιλούν για οργανωμένη κακοποίηση από άνδρες που όχι μόνο κακοποιούν σεξουαλικά, αλλά και βιντεοσκοπούν τις πράξεις τους».
“Σιωπή, απόκρυψη, σβήσιμο, μετακίνηση”
«Κάποια κακοποίηση συνέβη σε ένα κτίριο και κάποια στο δάσος», συνεχίζει η Αγιάλα, «κάποια σε ένα νεκροταφείο και κάποια σε μια συναγωγή, σε κάθε είδους ασυνήθιστα μέρη. Στο κτίριο, κατεβαίνεις κάτω και φτάνεις σε ένα πολύ ακατάστατο δωμάτιο με πολλά εργαλεία, δοχεία μπογιάς και πολλές σανίδες. Στη μέση του δωματίου υπάρχει ένα κρεβάτι, που μοιάζει περισσότερο με ξύλινο τραπέζι. Φαίνεται ότι υπάρχουν περισσότερα δωμάτια εκεί, επειδή υπάρχουν περιστατικά όπου θυμάμαι καθαρά ότι ήμουν σε ένα δωμάτιο και άκουσα ένα παιδί να κακοποιείται σε ένα άλλο δωμάτιο, και τότε ήξερα τι θα μου κάνουν.
«Ακούω παιδιά να ουρλιάζουν, να κλαίνε. Είναι πάντα ένα σκοτεινό μέρος. Υπάρχουν έξι με εννέα άντρες εκεί. Με δένουν στο κρεβάτι από τα χέρια και τα πόδια μου, στέκονται σε κύκλο, μουρμουρίζουν προσευχές ή ευλογίες, και υπάρχει ο ραβίνος που πάντα ηγείται της κατάστασης και λέει σε όλους τι να κάνουν, και όλοι τον ακούν. Υπάρχει μια τελετή, και ο καθένας από αυτούς βρίσκεται σε κύκλο και με βιάζει.»
«Μερικές φορές φτάνει ο μεγάλος ραβίνος και μετά ηγείται της τελετής. Μιλάει με τον Θεό και ο Θεός του λέει τι να κάνει. Βάζει το ένα χέρι στην καρδιά μου, το άλλο στα γεννητικά μου όργανα και με πονάει όταν μιλάει στον Θεό. Υπάρχουν φορές που ουρλιάζω και υπάρχουν καταστάσεις που σταματάω επειδή ξέρω ότι θα με χτυπήσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν περιπτώσεις που δεν συνεργάστηκα ή έκλαψα και ήξερα ότι άξιζα τιμωρία. Υπήρχαν διάφορες τιμωρίες, παράξενα πράγματα: έβαζαν το κεφάλι μου σε έναν κουβά με νερό για πολλή ώρα, με χτυπούσαν με ένα καλώδιο, υπήρχε επίσης ένα τελετουργικό λουτρό και εξαγνισμός, όπου με καθαρίζουν σχολαστικά και μετά με βυθίζουν σε μια πηγή νερού και μου λένε ότι πρέπει να είμαι αγνός.»
«Μια φορά έβγαλαν έναν κύλινδρο της Τορά και τον άνοιξαν, δένοντας τον Ισαάκ. Ένας από αυτούς διάβασε, και απλώς έκαναν αυτό που μου διάβαζαν. Με έδεσαν, έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό μου, και ο Θεός τους είπε να ξεκινήσει ο βιασμός.»
«Έγινε ένα γεγονός στο νεκροταφείο και είδα ένα μέρος με πέτρες που είχαν γραμμένες πολλές λέξεις πάνω τους, και μετά μου είπαν να μπω σε μια τρύπα και με κάλυψαν με άμμο. Δεν μου είναι σαφές πώς παρέμεινα ζωντανός.»
Η Νόγια κακοποιήθηκε σεξουαλικά από εκπαιδευτικούς που τη φρόντιζαν στην πρώιμη παιδική ηλικία. Αυτοί οι άνθρωποι, λέει, συμμετείχαν στην τελετουργική κακοποίηση. Οι κακοποιητές ενήργησαν με σοβαρή βία και χρησιμοποίησαν ακραία και ισχυρά αισθητηριακά ερεθίσματα, τα οποία βοήθησαν στη διάσπαση της συνείδησής της.
«Πάντα είχα συμπτώματα διαταραχής μετατραυματικού στρες», λέει. «Με πήγαιναν σε σοβαρές περιπτώσεις στο νοσοκομεί, οι γιατρό ήξεραν γιατί πρόκειται, είχα εφιάλτες και διατροφικές διαταραχές. Είχα επίσης αναδρομές στο παρελθόν από μικρά αποσπάσματα στιγμών από την κακοποίηση, αλλά δεν καταλάβαινα το νόημά τους. Στην εφηβεία, άρχιζαν οι διασχιστικές κρίσεις που έμοιαζαν με επιληπτικές κρίσεις. Όταν επέστρεφα σπίτι χτυπημένη και μελανιασμένη από την κακοποίηση, για παράδειγμα, με τραύμα στο κεφάλι ή αίμα στα χείλη μου, έλεγα ότι είχα πέσει απο τις σκάλες.
Κανείς δεν έκανε πολλές ερωτήσεις, και σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν τελείωσε η κακοποίηση, η Νόγια αποφάσισε συνειδητά να ξεχάσει. «Έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν μου συνέβη ποτέ. Είχα ένα μάντρα που επαναλάμβανα συνεχώς: “σιωπή, απόκρυψη, σβήσιμο, μετακίνηση, μεταμφίεση, απενεργοποίηση, απόκρυψη, πέταγμα, αποσύνδεση, ξέχνα”. Και πραγματικά ξέχασα, για αρκετά χρόνια».
Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, η Νόγια εκπλήρωσε τα όνειρά της και εδραίωσε τη ζωή της – μέχρι που οι δύσκολες αναμνήσεις άρχισαν να βομβαρδίζουν ξανά τη συνείδησή της. Με την πάροδο των ετών, και αργότερα στη θεραπεία, άρχισαν να εμφανίζονται «μορφές» που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της κακοποίησης, μορφές που κρατούσαν τις δύσκολες αναμνήσεις στη θέση της.
«Όταν υπάρχει τόσο μαζική και ακραία κακοποίηση, τα συμπτώματα είναι πιο σοβαρά, ειδικά η αποσύνδεση», λέει η Silvia, θεραπεύτρια από το κεντρικό Ισραήλ που θεραπεύει θύματα σύνθετης διαταραχής μετατραυματικού στρες λόγω παρατεταμένης κακοποίησης στην παιδική ηλικία. «Πρόκειται για έναν αμυντικό μηχανισμό της ψυχής που εκφράζεται με αποσύνδεση σε διαφορετικά επίπεδα. Μπορεί να είναι αποσύνδεση από τις σωματικές αισθήσεις, από το συναίσθημα, από τις σκέψεις και από τις αναμνήσεις. Η αποσύνδεση επιτρέπει στο θύμα να σηκωθεί το επόμενο πρωί και να ζήσει τη ζωή του όπως συνήθως – να πάει σχολείο, να παίξει με φίλους, να μάθει και να χτίσει την προσωπικότητά του παρά την τεράστια απειλή που δέχεται. Ο μηχανισμός ενεργοποιείται κατά τη διάρκεια της κακοποίησης ως απάντηση σε μια υπαρξιακή απειλή ή αφόρητο πόνο ή ως αποτέλεσμα της χρήσης ουσιών που αλλοιώνουν τη συνείδηση τους από τους κακοποιητές».
Η Δρ. Sagit Blumrosen-Sela, κλινική ψυχολόγος που ειδικεύεται στη θεραπεία τραυμάτων για σεξουαλική κακοποίηση, διασχιστική διαταραχή ταυτότητας και αυτισμό, αναγνωρίζει στις κλινικές της περιπτώσεις διασχιστικές αποσυνδέσεις και ασθενείς που αντιμετωπίζουν διασχιστική διαταραχή ταυτότητας (DID).
«Σήμερα ανακαλύπτουμε ότι η διασχιστική διαταραχή ταυτότητας είναι πιο συχνή από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως. Πολλοί από αυτούς που επηρεάζονται δεν διαγιγνώσκονται – είτε το κρύβουν είτε δεν το παραδέχονται στον εαυτό τους. Πολλοί από αυτούς νοσηλεύονται και λαμβάνουν λανθασμένες διαγνώσεις. Πολλοί ψυχίατροι δεν είναι αρκετά εξοικειωμένοι με το φαινόμενο και είναι σημαντικό να κατανοήσουν ότι αυτοί μπορεί να είναι ασθενείς που ζουν κανονικές ζωές, εργάζονται, σπουδάζουν, μεγαλώνουν παιδιά».

Σύμφωνα με αυτήν, «Πρόκειται για έναν μηχανισμό που δημιουργείται ως αμυντική αντίδραση σε έντονο σωματικό ή συναισθηματικό πόνο, όταν δεν υπάρχει δυνατότητα ή είναι επικίνδυνο να πολεμήσεις ή να φύγεις, και μέρη της εμπειρίας εξάγονται από το προσβάσιμο ρεύμα συνείδησης. Όταν η κακοποίηση είναι επαναλαμβανόμενη, μπορεί να σχηματιστεί ένα σύστημα ταυτοτήτων που φέρει τα τραύματα, ενώ αποσυνδέει τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα που σχετίζονται με αυτά από την κανονική συνείδηση».
Με βάση μαρτυρίες από όλο τον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι κακοποιητές γνωρίζουν την πιθανότητα πρόκλησης μιας τέτοιας διαταραχής σε μικρά παιδιά. «Μία ασθενής υπέστη επανειλημμένες σαδιστικές επιθέσεις, με τους κακοποιητές να σκοπεύουν να προκαλέσουν διχασμό στη συνείδηση, ώστε να μην θυμάται. Όταν ήταν ενήλικη, συνάντησε ακόμη και έναν από τους επιτιθέμενους σε ένα εμπορικό κέντρο δεν τον αναγνώρισε», δήλωσε η Δρ. Μπλούμροσεν-Σέλα.
Σαν το ίδιο το κακό να έχει διαίσθηση
«Υπάρχει μια ατμόσφαιρα ενθουσιασμού, σαν να εκτελούμε την πιο ιερή και εξυψωμένη πράξη στον κόσμο», λέει η Νουρίτ. «Ήμουν πολύ νέα. Στις εικόνες, εμφανίζονταν άνθρωποι άγιοι και στίχοι της βίβλου… Έχω ουλές στα γεννητικά μου όργανα. Τα τραυμάτισαν και τα κατέστρεψαν. Περιλάμβανε τρομερή σκληρότητα, κακοποίηση, ταπείνωση, έλεγχο και ιδιοκτησία, όλα μεταμφιεσμένα σε θρησκεία και εξυψωμένο πνευματικό έργο. Είναι σαν να οικειοποιούμαι τον Θεό για να υπηρετήσω παρορμήσεις. Αυτό παραμένει κεντρικό στα τραύματά μου. Ενώ τέτοια συγκεκριμένα γεγονότα μπορεί να συμβούν μία φορά, η ίδια η κακοποίηση γίνεται τρόπος ζωής… δημιουργώντας τεράστια εσωτερική καταστροφή. Οπότε ναι, η ζημιά και οι συνέπειες είναι τρομερές».
Μέσα από την εκτεταμένη εμπειρία του, ο Βοάζ έχει συναντήσει δεκάδες επιζώντες που έχουν υποστεί βλάβη σε τελετές, αλλά και πολλούς ασθενείς που έχουν υποστεί βλάβη μέσω τελετών στο σπίτι, «συνήθως από πατέρες ή μάνες που, χρόνια με την πάροδο των ετών, εφάρμοζαν τελετές που οι ίδιοι εφηύραν, ενσωματώνοντας θρησκευτικά κείμενα και περιεχόμενο».
Σύμφωνα με αυτόν, «Αυτό αντιπροσωπεύει τον έλεγχο της συνείδησης. Το παιδί αναγκάζεται να αναλάβει έναν προσαρμοσμένο ρόλο. Αν του πουν, για παράδειγμα, ότι ήρθε για να σώσει τον κόσμο και ως εκ τούτου πρέπει να υποφέρει, ή ότι ο πόνος που πρέπει να βιώσει, είναι επειδή είναι το επιλεγμένο παιδί του θεού. Στο παιδί λένε ότι αν δεν ήταν αυτό, ένα άλλο παιδί της οικογένειας θα επιλεγόταν για θυσία».
«Οι τελετές περιλαμβάνουν επινοημένες προσευχές, μουρμουρητά και τραγούδια με θρησκευτικά κείμενα. Πιστεύω ότι μέσα από αυτά τα μάντρα και τα μουρμουρητά, όχι μόνο το θύμα αποσυνδέεται, αλλά και ο κακοποιός δημιουργεί αποσύνδεση για τον εαυτό του. Αμέσως μετά, μπορεί να παρευρεθεί στη συναγωγή και να φυσήξει το σοφάρ. Υπάρχουν περιπτώσεις θεσμοθετημένων οργανισμών παγκοσμίως όπου οι τεχνικές για τη δημιουργία αποσύνδεσης στα παιδιά ακολουθούν σταθερά μοτίβα.»
«Νομίζω ότι οι κακοποιητές που συνάντησα μέσω των ασθενών μου ήταν διαβολικά εκλεπτυσμένοι, αλλά κατά τη γνώμη μου, δεν έμαθαν αυτές τις μεθόδους από κάποιο εγχειρίδιο – τις ανέπτυξαν μέσω της διαίσθησης. Είναι σαν το ίδιο το κακό να έχει διαίσθηση. Σε μια περίπτωση, μια ασθενής υπέστη μαζική κακοποίηση που προκάλεσε σωματική βλάβη, ακραία ταπείνωση και περιφρόνηση. Ακόμα και σήμερα, δεκαετίες αργότερα, πιστεύει ότι ήταν η εκλεκτή του θεού. Αν και διανοητικά καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι αλήθεια, συναισθηματικά νιώθει ότι είναι προορισμένη για αυτόν τον ρόλο.»
«Σκεφτείτε πόσο εύκολο είναι να πείτε σε ένα παιδί ότι γεννήθηκε από τη δύναμη της ακαθαρσίας και είναι παιδί του Σατανά ως εκ τούτου πρέπει να υποφέρει. Αυτά τα μάντρα διεισδύουν βαθιά, ειδικά όταν ένα παιδί κακοποιείται και φτάνει στα πρόθυρα του θανάτου – σίγουρα ψυχολογικού θανάτου, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις που συνάντησα, μέρος της κακοποίησης περιελάμβανε σχεδόν τη δολοφονία του θύματος πριν του επιτραπεί να επιβιώσει. Σε τέτοιες καταστάσεις, η συνείδηση μεταμορφώνεται και δημιουργεί έναν ισχυρότερο δεσμό από το σχεδόν να πεθάνει – και στη συνέχεια να επιβιώσει;»
«Οργανωμένη, προγραμματισμένη τελετή»
Καθώς ετοιμαζόμαστε να χωρίσουμε, η μητέρα του Έντεν μου δείχνει μια φωτογραφία της κόρης της με ένα πλατύ χαμόγελο και γελαστά μάτια. «Κοίτα τι παιδί έχασα», λέει με πόνο. «Γράψε για χάρη της».
«Όταν η Έντεν ήταν 25 ετών, άρχισε να θυμάται βιασμό στην παιδική της ηλικία», είπε η Κορίν, η μητέρα της. «Ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστο. Το περιέγραψε ως ομαδικό βιασμό που διεξήχθη σαν θεατρική παράσταση όπου ο καθένας έπαιζε έναν ρόλο. Όταν συνέβησαν αναδρομές στο παρελθόν, αναδύθηκαν αναμνήσεις και αποκάλυψε σοκαριστικές λεπτομέρειες. Άνδρες από τον οικισμό να ενεργούν μαζί, διαπράττοντας ομαδικό βιασμό με ακραία βία, και ναρκωτικά. Κάπως, μετά, επέστρεψε σπίτι άθικτη – δεν είναι σαφές πώς. Υπέβαλε καταγγελία στην αστυνομία, η οποία στη συνέχεια έκλεισε».
Σύμφωνα με τη μητέρα της, η Eden άρχισε να υποφέρει από σοβαρές κρίσεις άγχους και έφτασε σε καταστάσεις που χαρακτηρίζονται ως ψυχωσικές, αν και κυρίως εξέφραζε ακραίο τρόμο ενώ ήταν πεπεισμένη ότι ο κύριος δράστης θα τη δολοφονούσε. «Ένιωθε πραγματικά ότι την παρακολουθούσαν. Υπάρχει μια ολόκληρη κοινότητα εδώ που κρύβει πράγματα και, προφανώς, πολλοί άνθρωποι έχουν κάτι να κρύψουν, ενώ άλλοι είτε κλείνουν τα μάτια τους είτε είναι πολύ αδύναμοι για να δράσουν. Η Eden μίλησε για έξι υπεράνω υποψίας άνδρες που συμμετείχαν στον βιασμό – τέτοια πράγματα απαιτούν μυστικότητα. Το να πολεμάς μια ολόκληρη κοινότητα είναι απίστευτα δύσκολο. Και μερικοί άνθρωποι απλά δεν μπορούν να το πιστέψουν».
Πολλές γυναίκες από τις οποίες πήραμε συνέντευξη περιέγραψαν τελετές που περιελάμβαναν αναπαραστάσεις βιβλικών ιστοριών. Η αναπαράσταση του «δεσίματος του Ισαάκ», για παράδειγμα, εμφανίζεται σε πολλές ξεχωριστές μαρτυρίες.
Η Νουρίτ περιγράφει: «Με έδεσαν, δημιουργώντας μια απομίμηση του «δεσίματος του Ισαάκ», αν και δεν ήταν ακριβώς το ίδιο επειδή είμαι γυναίκα. Πήραν ένα συγκεκριμένο σύμβολο, το χρησιμοποίησαν όπως ήθελαν και το συνέδεσαν με μια μορφή περιτομής… Έπειτα διάβαζαν κείμενα, απαγγέλλουν αποσπάσματα της Βίβλου, διεξάγουν μια σκόπιμα οργανωμένη, σχεδιασμένη τελετή με μια συγκεκριμένη διαδικασία. Χρησιμεύει στη νομιμοποίηση του κακού».
Ο Άρνον, ανώτερος κλινικός ψυχολόγος που καθοδηγεί θεραπευτές τραύματος, αντιμετώπισε ενδείξεις τελετουργικής κακοποίησης πριν από τέσσερις δεκαετίες και αρκετές σαφείς περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, γεγονός που τον οδήγησε στον «φόβο ότι αυτό αντιπροσωπεύει κάποιο είδος ισχυρού δικτύου».
Σύμφωνα με τον ίδιο, «Αυτά τα άτομα είναι ψυχοπαθείς που χρησιμοποιούν την θρησκεία για να αντικειμενοποιήσουν και να εκμεταλλευτούν τα θύματα. Όταν οι «καμπαλιστικές» δυνάμεις συνδυάζονται με επιθυμίες σεξουαλικής εκμετάλλευσης, αυτό δημιουργεί μια εκρηκτική κατάσταση».
«Είμαι βέβαιος ότι παρόμοιες πρακτικές υπάρχουν και σε κοσμικά πλαίσια. Τα πνευματικά πλαίσια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δικαιολογήσουν τις αποκλίσεις τους από τους κανόνες, ενώ παράλληλα απαιτούν τυφλή πίστη. Επιλέγουν σκόπιμα συναγωγές, αντιμετωπίζοντας τους πιο ιερούς μας χώρους. Εκτελούν αυτές τις πράξεις φορώντας ιερά ενδύματα, προφέροντας θεϊκά ονόματα, εκμεταλλευόμενοι τις ιερές μας δοξασίες.»
«Αλλά η ιδέα ότι οι απαγορεύσεις δεν ισχύουν για συγκεκριμένα άτομα είναι εντελώς ξένη προς την αυθεντική θρησκευτική παράδοση. Αυτό που το καθιστά επικίνδυνο είναι ότι τελικά πιστεύουν τις δικές τους δικαιολογίες όταν εκτελούν αυτές τις φρικτές τελετουργίες που έχετε ακούσει να περιγράφονται. Αυτές είναι οι πιο συγκλονιστικές αφηγήσεις που έχω συναντήσει σε όλη μου τη ζωή και φοβάμαι ότι πιστεύουν ειλικρινά ότι πλησιάζουν τον Θεό μέσω αυτών των μέσων».
«Για να επιβιώσουν, τα παιδιά συνδέονται με τους δράστες τους από ανάγκη», είπε ο Μπόαζ. «Μοιάζει με το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Πιστεύουν στον ισχυρισμό του κακοποιητή τους ότι εξυπηρετούν κάποιον καλό σκοπό. Μέρος της καταστροφικής διαδικασίας θεραπείας έρχεται όταν, μετά από 30 χρόνια, ένα άτομο συνειδητοποιεί ξαφνικά: “Τι; Δεν είχα ποτέ έναν ειδικό ρόλο; Ήταν απλώς κακό;” Αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο, ενδεχομένως αυτοκτονικό ρήγμα, επειδή καταρρέει ολόκληρη η κοσμοθεωρία τους. Η εσωτερική τους πίστη βάλλεται εντελώς.
«Στο σχολείο, προσεύχονται και συζητούν για τη θεία πρόνοια —πώς όλα έχουν σκοπό και πώς ο Θεός διαχειρίζεται τον κόσμο— αλλά δεν ήταν εκεί γι’ αυτούς. Αυτό αντιπροσωπεύει βαθύ έλεγχο του νου, που απαιτεί πολλά χρόνια θεραπείας για να αντιμετωπιστεί αυτός ο πόνος. Επομένως, οποιαδήποτε μαρτυρία ακούτε αντιπροσωπεύει μόνο ένα κλάσμα αυτού που πραγματικά συνέβη. Η πνευματική βλάβη είναι εντελώς αφόρητη. Όπως η σεξουαλική κακοποίηση βλάπτει την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, έτσι και η πνευματική βλάβη στερεί από ένα παιδί την πίστη.»
Η Νόγκα, η οποία αναφέρει ότι ήταν μέλος μιας τέτοιες ομάδας που διεξήγαγε οργανωμένη τελετουργική κακοποίηση παιδιών μέχρι την ύστερη παιδική της ηλικία, εξηγεί ότι «υπάρχει κάποια συμφωνία με τον θεό. Ολόκληρη η θεωρία περιστρέφεται γύρω από τη «διόρθωση». Η φράση «η μεγάλη διόρθωση» επαναλαμβάνεται συνεχώς. Για να επιτευχθεί η μεγάλη διόρθωση, πρέπει κανείς να υποφέρει, κυρίως επειδή η ταλαιπωρία καθαρίζει και προάγει τη λύτρωση…
«Οι θεοί που θυμάμαι είναι ο Ιαχβέ, ο Βάαλ-Φεγώρ και η Αστορέθ. Θυμάμαι αμυδρά αγάλματα. Αυτό που το κάνει πραγματικά ανησυχητικό είναι ότι πρόκειται για πιστούς Εβραίους που ακολουθούν σχολαστικά τις εβραϊκές εντολές, μικρές και μεγάλες, όχι ως παράσταση. Τηρούν γνήσια τις εντολές της Τορά σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση.
«Είχα μια σύνδεση με κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς. Διέθετα τόσο ισχυρή πίστη όσο και μια αθώα σύνδεση με τον Θεό, την οποία εκμεταλλεύτηκαν. Για ένα παιδί που είναι πνευματικά ανοιχτό και συνδεδεμένο, είναι εύκολο να εμφυτεύσει μηνύματα και να δημιουργήσει διαστρεβλωμένες παραμορφώσεις.»
Ποια μηνύματα;
«Μηνύματα που πηγάζουν από σκόπιμη σύγχυση μεταξύ θεμελιωδών αξιών, μεταξύ ουρανού και γης, σκότους και φωτός, κακού και καλού. Ισχυρίζονται ότι φτάνουν στη ρίζα της ύπαρξης μέσα από τα πιο μολυσμένα, κατώτερα μέρη, υποτίθεται ότι τα ανυψώνουν στην αγιότητα, και μέσω αυτής της έννοιας δημιουργούν πολυάριθμες διαστρεβλώσεις. Ουσιαστικά θολώνουν τα όρια μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ σεξουαλικότητας αγάπης και οικογένειας. Ό,τι μπορεί να αναμειχθεί, το κάνουν. Οι τελετές τους περιελάμβαναν ενδυμασία διαφορετικών φύλων, όπως οι τραβεστί, εξαιρετικά άξεστη σεξουαλικότητα που αφορούσε άνδρες με παιδιά, άνδρες με γυναίκες, ακόμη και εντός οικογενειακών μονάδων.»
«Θρησκευτική και εθνική υποχρέωση»
Καθ’ όλη τη διάρκεια της έρευνάς μας, συναντήσαμε δύσκολες, φρικιαστικές και ακατανόητες περιγραφές. Πώς είναι δυνατόν τέτοια φρικτά εγκλήματα κατά παιδιών να συνεχίζονται για χρόνια ακριβώς κάτω από τη μύτη όλων, και ιδιαίτερα των υπηρεσιών επιβολής του νόμου;
«Ακόμα και εμείς, ως επαγγελματίες θεραπείας, έχουμε μια υπαρξιακή ανάγκη για άρνηση», είπε η Δρ. Γκουρ. «Όταν ακούς ότι μια γυναίκα που συνεργάστηκε με κακοποιητές έπλυνε το κακοποιημένο παιδί της για να αφαιρέσει στοιχεία της κακοποίησης, και ύστερα προσευχήθηκε στον θεό, είναι δύσκολο να το πιστέψεις».
«Η αποκάλυψη αυτού του φαινομένου είναι ζωτικής σημασίας, ιδίως η σύλληψη των δραστών και η προσαγωγή τους στη δικαιοσύνη. Πέρα από τη σωματική και σεξουαλική βλάβη, αυτό συνεπάγεται με βαθιά πνευματική κακοποίηση», εξήγησε μια θρησκευτική προσωπικότητα που γνωρίζει τις αφηγήσεις των θυμάτων και είναι βαθιά προβληματισμένη από τις πληροφορίες που έχει συναντήσει τα τελευταία χρόνια.
συνέχισε. «Από θρησκευτική άποψη, πρόκειται για βεβήλωση του ονόματος του Θεού. Πολλά θύματα τελετουργικών παραδίδονται σε αυτές τις τελετές από μέλη της οικογένειάς τους που τα κακοποιούν σεξουαλικά, διαπράττοντας αιμομιξία. Επομένως, η αποκάλυψη αυτού του φαινομένου και η αποκάλυψη της αλήθειας αποτελεί τόσο θρησκευτική όσο και εθνική υποχρέωση, και όποιος εκτιμά τη θρησκεία θα πρέπει να απαιτήσει διεξοδική έρευνα».
Παράλληλα με τον αμυντικό μηχανισμό αμφιβολίας που προκύπτει φυσικά όταν αντιμετωπίζουμε τον τρόμο του θανάτου που είναι ενσωματωμένος στα κόκαλα των θυμάτων, κατανοώντας τους θρυμματισμένους βράχους της φίμωσης και τις σατανικές αλυσίδες απειλών που δένουν τα θύματα, η άρνηση χωρίς έρευνα γίνεται ένα προνόμιο που δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας.
Τα φερόμενα εγκλήματα που περιγράφονται σε μαρτυρίες που συνέλεξε η Israel Hayom δεν έφτασαν ποτέ σε δικαστική συζήτηση ή σε διεξοδική έρευνα. Αν και αυτά τα σοβαρά αδικήματα μπορεί να μην έχουν συγκεκριμένη νομική διατύπωση, τα υπάρχοντα νομικά πλαίσια -συμπεριλαμβανομένων των νόμων περί εμπορίας ανθρώπων και βιασμού- υποχρεώνουν τις αρχές επιβολής του νόμου να διερευνούν καταγγελίες για τερατώδες κακό που δεν περιγράφεται.
Η αστυνομία του Ισραήλ δήλωσε: «Κάθε καταγγελία που λαμβάνεται υπόκειται σε διεξοδική και επαγγελματική εξέταση, με τους ερευνητές να εργάζονται όποτε είναι απαραίτητο για να εντοπίσουν πιθανές συνδέσεις μεταξύ παρόμοιων υποθέσεων, σύμφωνα με τα ευρήματα που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της έρευνας. Το θέμα που αναφέρεται στην έρευνά σας είναι γνωστό στην αστυνομία και βρίσκεται υπό εξέταση. Φυσικά, σε αυτό το στάδιο δεν μπορούμε να επεκταθούμε περαιτέρω».
Σχόλιο συντάκτη: Πριν βιαστούν κάποιοι να παρουσιάσουν το συμβάν ακόμη μια φορά ως σατανισμό, να τους παραπέμψουμε “στην δική μας” ορθόδοξη Βίβλο, όπου ο ίδιος ο θεός δίνει εντολές βιασμού και αιμομιξίας απο πατεράδες στα παιδιά τους! anazitiseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου