Τα παιδιά δεν μας ακούνε πάντα αλλά μας βλέπουν συνέχεια, μας παρατηρούν: πώς μιλάμε, πώς θυμώνουμε, πώς αγαπάμε, πως ξοδεύουμε, πως απολογούμαστε, πώς προσέχουμε (ή δεν προσέχουμε) τον εαυτό μας… Μέχρι κάποια ηλικία είμαστε τα πρότυπά τους, είτε το θέλουμε είτε όχι. Μετά έρχεται η εφηβεία, άλλο κεφάλαιο!!! 
Γι’ αυτό, λοιπόν, πριν ζητήσουμε να μιλήσουν πιο ήρεμα, ας ελέγξουμε τον δικό μας τόνο φωνής και πριν πούμε «άσε λίγο το τάμπλετ», ας αναρωτηθούμε πόση ώρα είμαστε στο δικό μας κινητό. 
Ας μεγαλώνουμε κι ας βελτιωνόμαστε μαζί, εμείς και τα παιδιά… Γιατί το να είσαι γονιός μπορεί να είναι λίγο τέχνη αλλά πολύ περισσότερο είναι καθρέφτης! 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου